mijn account bestaat 1 jaar!!!
Hannah pov.
De kamer is doodstil. Iedereen kijkt me met grote ogen aan. Ik zie Eric grijnzen en Tobias trillen. Mijn ademhaling versnelt. "Laat hem gaan!" Mijn stem klinkt harder dan normaal. "Hannah je w-" Ik haal de trekker over en Tobias grijpt naar zijn schouder. Mijn ogen worden groot als ik me realiseer dat ik hem net echt heb neergeschoten. Tris probeert bij hem te komen maar ik richt het geweer op haar hoofd. Ik schuifel naar Eric toe en maak zijn handen los. Hij staat op. We lopen stap voor stap naar achteren terwijl ik het geweer op Tris haar hoofd blijf richten. Dan komen we bij een deur en lopen we er snel doorheen. Als de deur dicht is hoor ik Tris schreeuwen. Een enorm schuldgevoel vloeit over me heen. Eric pakt mijn hand vast en trekt me Oprechtheid uit.
We rennen voor eeuwig lijkt het wel. Dan komen we aan bij het enorme Eruditie gebouw. We stoppen en Eric pakt mijn hand weer vast. Zijn vingers glijden in mijn vingers terwijl we het gebouw binnenlopen. Ik blijf maar denken aan Tobias. "Hannah?" Ik draai mijn hoofd naar Eric toe. "Gaat het?" Nee ik heb net mijn half-broer neergeschoten en alle goeie mensen haten me nu waarschijnlijk. "Ja het gaat." Lieg ik en ik forceer een nep glimlach. "Kom op." Eric leidt me door de gangen. Dan komen we bij een soort kantoor uit waar de enige echte Jeanine Matthews zit. "Eric mag ik vragen waarom zij hier staat en niet de groep die ik met je meestuurde?" "Er is iets gebeurt in Oprechtheid. We werden verrast doordat hun begonnen te schieten. Daarmee zijn de meeste gestorven. Max heb ik niet meer gezien. Maar we hebben wel degene gevonden die je zocht."
Jeanine houdt abrupt op met wat ze aan het doen is. "Wie is het?" "Tris Prior." "Goed en waar is ze?" "Euhm ze is een soort van ontsnapt." "Soort van?! Degene waar we al maanden naar op zoek gaan is een soort van ontsnapt?!" Jeanine zucht en wend zich naar een man die bij de deur staat. "Josh haal Caleb op." "Wacht is Caleb hier?" Beiden hoofden draaien zich naar mij om. "Die vuile klo-" Eric onderbreekt me door zijn hand over mijn mond te doen. Dan realiseer ik me. Ik heb net exact hetzelfde gedaan. "Eric neem Hannah mee naar je appartement morgen verwacht ik jullie beiden hier op mijn kantoor om te overleggen wat we met jou gaan doen."
Eric sleurt me bijna het kantoor uit. "Waar sloeg dat op?!" Verbaasd draai ik mijn hoofd Eric's kant op. "Wacht wat?" "Zo praat je niet tegen Jeanine." Wacht word ik hier nou op een kleuter manier gestrafd? "Pardon?" "Je verstond me wel. Gedraag je." Hoe erg ik nu ook keihard tegen hem zou willen schreeuwen en schelden besluit ik mijn mond te houden. We lopen een appartement binnen. "Eric ben jij daar?" Wacht ik ken die stem. "Lila?" Het blijft stil totdat ik voetstappen hoor. Lila komt rennend de kamer binnen. "Hannah!" Ze rent op me af en springt op me. Ze sluit haar armen om me heen en ik doe hetzelfde. Ik hoor Eric achter me zuchten en de kamer uit lopen. "Ik heb je gemist." "Ik jou ook Lila. Ik jou ook."
*Annelien pov.*
Mijn ogen schieten open. Als ik om me heen kijk zie ik iedereen nog op de grond liggen. Ik heis mezelf overeind en probeer weg te lopen. De stilte die er hangt in de gangen is enger dan ooit. Ik kijk schichtig om me heen. Wachtend op beweging van één van de mensen. "Schiet op we mogen niet te ver achterkomen." Ik kijk om me heen en zie 2 mannen met Onverschrokkenheids kleren de hoek omlopen. "Hey jij daar wacht!" Ik begin te rennen en hoor ze achter me aan komen. Ik ren de gang uit het dak op wat de stomste fout van mijn leven was. Ik sta aan het einde van het dak en klim op de richel. "Je bent afwijkend dus je moet met ons mee." "Wacht ik ben helemaal niet afwijkend!" De twee mannen lopen op me af en proberen me vast te grijpen alleen ik maak de fout om naar achteren te stappen waar geen grond meer is. Ik val achterover en voel de lucht om me heen suizen. Ik schreeuw om een rare manier niet. Nee in tegenstelling ik sluit mijn ogen. Misschien is het niet erg om te sterven. Deze wereld is toch al een verrotte plek geworden. Geen oorlog. Geen geweld.
Dan voel ik de grond. Mijn longen worden samengeperst. Mijn ribben voel ik breken. Ik snak naar adem. Mijn ogen sluiten zich en ik voel mezelf getrokken worden tot een slaap.
Dan opeens vliegen mijn ogen open. Ik krijg weer adem en ik zie het gezicht van een jongen voor me. "Rustig maar het komt allemaal wel goed." "Waar ben ik?" "Gewoon op de aarde maar dan buiten de muur." "Buiten de muur?" "We leggen je het allemaal wel uit. Van alle mensen die op het randje van de dood stonden werden de lichamen hiernaartoe gebracht." "Hoe heet je?" De jongen bruin haar en groene ogen. "Ik ben Owen."
*Rosa pov.*
"Rosa. Rosa!" "Wat?" "Word wakker!" Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Ik zie mensen versuft wakker worden. "Wat is er gebeurd?" "Een aanval van Eruditie." Ik kijk Christina aan. Iets in mijn lichaam steekt als een gek. "Auw." Christina's gezicht laat meteen tekens van bezorgdheid zien. "Christina wat is er?" "Je middel." Ik kijk omlaag en zie bloed uit mijn lichaam stromen. Mijn hoofd begint steeds meer te tollen. "Je hebt een dokter nodig." Christina staat op en begint de hal door te rennen. het begint steeds meer pijn te doen en het bloed blijft stromen. Ik kijk omhoog en zie een meisje met blauw haar de gang in lopen. De mensen merken haar niet op en ze loopt recht op mij af. Ze hurkt voor me. Ik kijk haar recht in haar groene ogen aan. "De pijn gaat weg." Dan voel ik een steek in mijn nek. Ik voel de slaap steeds dichterbij komen. "We halen je hier weg Rosa. Ik ben El. Sara kom!" Een ander meisje met donkerblond haar komt naast me staan. Ze slaan elk één arm van mij over hun schouder. We lopen net buiten het gebouw van Oprechtheid als de slaap me overwint.
*Chantal pov.*
Ik ben als één van de eerste wakker en haast me naar mijn kamer. Ik had moeten weten dat zodra Eric zijn geheugen zou terug krijgen dat hij weer voor Eruditie zou kiezen. Op tijden zoals dit had ik gehoopt dat mijn moeder of vader nog zouden leven. Ik zucht. Een klop op de deur haalt me uit mijn gedachten. Ik open de deur om een meisje met donkerblond haar te vinden. "Hallo ik ben Sara. Is het correct dat jij Chantal bent?" Ik knik. Ze haalt iets uit haar zak wat verdacht veel op een naald lijkt. "We gaan alles aan je uitleggen." Ik probeer de deur dicht te doen maar ze slaat hem gewoon weer open. Ze weet op een manier de naald in mijn arm te steken en mijn hele lichaam versuft. "Nou kom je mee." Alsof ik geen controle meer heb over mijn lichaam volg ik haar de gang op. we lopen Oprechtheid uit. We lopen een straat in en komen een jongen met bruin haar tegemoet. Hij staat tegen een auto geleund met een grote aanhanger. "We hebben ze alle 3 Owen." De jongen die dus Owen heet knikt. Even later komt er nog een meisje tevoorschijn met blauw haar. "We kunnen gaan." Die Owen pakt me vast en sleurt me bijna mee naar de aanhanger. Hij opent de deur en duwt me naar binnen.
Ik ga bij de muur staan. "Ja meneer we hebben ze. Ja het zijn echt de goeie. We hebben ze getest. Ja. We komen er nu aan David." Met dat beginnen we te rijden en ik hoop uit alles dat we het overleven.
Hey everyone,
Voor degene die het niet door hadden er zat een Allegiant stukje in op het laatst. Hihihi.
ik heb jullie weer terug in het verhaal gedaan omdat ik het gevoel had dat ik nog niet klaar was met jullie karakters. Dus hierbij zitten jullie er weer in.
X-Iris
JE LEEST
This world will never be the same. Divergent.
Fanfiction(Divergent) Hey iedereen, Ik had vorig jaar besloten een boek te schrijven over Divergent. Ik had eerst heel erg het idee om het over Eric te doen (dat merk je ook als je het boek leest) maar hoe verder ik kwam hoe meer personages er bij mij opkwam...
