This world will never be the same. Divergent.

•3•

lees de authers note aan het einde van dit hoofdstuk. heel belangrijk.

Eric pov

"Lila praat nou met me. Alsjeblieft?" Ik zucht als mijn moeder voor de duizendste keer Lila aan het praten probeert te krijgen. Al sinds Lila terug wil ze niet meer met ons praten. Ze weigerd ons antwoorden te geven. Echt ik dacht dat mijn zusje nu wel aan mijn kant zou staan. Als ze zo doorgaat dan moet ik haar uiteindelijk wel dwingen om voor ons te kiezen. En als ze dan nog niet voor ons kiest dan zal de dood van iemand erop volgen. Je zal wel denken dat ik helemaal een eikel ben maar laten we zo zeggen voor alles is een reden. Ik loop door de gangen van Eruditie en kom ondertussen een paar Erudieten tegen met hun handen vol papieren en een vermoeide blik in hun ogen. Ik zucht als ik besef dat waarschijnlijk alle factie's op hun kop liggen door wat we hebben gedaan. Ach het kan me ook eerlijk gezegd niks schelen. Wij zijn nu de baas en wie er daar niet mee eens is, kan oprotten. En met oprotten bedoel ik dood gaan.

Ik heb echt geen idee wat ik ga doen vandaag. Jeanine wil dat ik rustig aan doe maar ik sta eerlijk gezegd te springen om weer eens wat actie te ondernemen. Een paar harken neerschieten of om eens een goede zoektocht naar afwijkenden te doen.  Ja dat zou nog eens een keer een leuke dag zijn.  Maar nee Eric word weer eens teruggehouden omdat hij het rustig aan moet doen. Ik zucht en erger me aan de zoveelste Erudiet die me lastig valt. Ik zucht weer en bereid me voor op weer een lange dag vol saaie dingen.

#Tris pov#

Ik struikel bijna over een uitstekende steen. ik bereid me voor op de val maar die komt nooit aan. Maar ik voel wel 2 sterke armen om me heen. Ik zucht van opluchting. "Dankje Tobias." "Altijd." Hij helpt me weer op mijn voeten. Ik kijk hem aan en geef hem een glimlach die hij gelijk teruggeeft. Ik leun naar hem toe en hij naar mij. Net voordat onze lippen elkaar raken klinkt opeens de stem van Caleb. "Hoe ver zou het nog zijn?" Ik zucht van frustratie. Dankjewel Caleb. Echt dankjewel. "Misschien nog 10 min." Antwoord Tobias voor me.

Ik kijk Caleb aan en zie dat hij ergens mee zit. We lopen door totdat ik genoeg van Caleb's gemompel heb. "Oke Caleb wat is er nou aan de hand?" Caleb kijkt mij betrapt aan. "Eeuhm niks." Ik zucht "Kom op Caleb ik ken je al 16 jaar. Ik kan zien als je ergens mee zit." "Oke je hebt gelijk. Ik ga niet mee." Ik kijk hem verbaasd aan. "Hoezo? Wat bedoel je met 'ik ga niet mee'?" "Dit is jullie leven. Kijk nou naar me ik kan niet vechten en ik ben ook niet sterk. Ik moet teruggaan waar ik echt hoor." Tobias knikt. "We respecteren je keuze. Succes." Caleb knikt. Ik loop op hem af en geef hem nog een knuffel. Voordat ik loslaat zegt hij nog wat. "Wees sterk." Daarna loop ik terug naar Tobias. We kijken hoe Caleb uiteindelijk uit ons gezichtsveld verdwijnt. Daarna draaien we ons om en gaan verder opweg naar Oprecht.

$Hannah pov$

Met alle lucht in mijn lichaam schreeuw ik zijn naam "Jackson Matthews." de stem lacht. "Helemaal goed schat." "Kan je me nou laten gaan? We hebben wat vader-dochter tijd met elkaar doorgebracht. Ik weet wie je bent. Wat is het nut dat ik hier nog ben?" De stem lacht. "Inderdaad. Het heeft geen nut meer dat je hier bent." Ik laat een zucht van opluchting horen. Ik mag eindelijk weg van deze plek. Ik ben blij totdat ik iets hoor vallen. Ik kijk verschrikt de kant op waar het geluid vandaan kwam. "Mag ik nu weg?" "'Dacht je dat je weg mocht?" "Ja duh." "Jij mag helemaal niet weg. Beter gezegd je mag nooit meer weg. Hannah o mijn lieve Hannah jij hebt intotaal nog 3 uur te leven. Dan gaat de zon onder en betekent het voor jou, dat je je laatste adem uit blaast." Mijn vader lacht en loopt de deur uit. Ik raak in paniek. Ik zit nog steeds vastgebonden in een stoel en heb nog maar 3 uur te leven.

Was ik maar nooit weggerend voor Eric. Dan had ik nu wel waarschijnlijk in Eruditie gezeten maar dan had ik nog wel meer dan 3 uur te leven gehad. Ik moet hier weg. Ik kijk de kamer rond en merk een raam op 2 meter hoogte. Het is maar een klein raam maar het misschien mijn enige kans nog. Ik probeer me los te rukken maar dat leverd me alleen maar meer striemen aan mijn polsen op. Ik zucht verslagen. Misschien is het ook maar beter dat ik sterf. Ik bedoel deze wereld is toch al zo verrot. Ik ben op de vlucht voor iedereen.

Nee Hannah zo mag je niet denken. Je moet Tobias nog vinden en je moet je vader nog verrot slaan. Kom op er moet toch een andere manier zijn. Ik kijk weer de kamer rond maar kom al snel tot de conclusie dat er echt geen manier is om hier weg te komen. Dan maar wachten op mijn dood.

eric pov.

Ik loop langs de krotten van de factielozen. Alles is stil en verlaten alle factielozen zijn of dood of ergens anders gevlucht. Ach het maakt mij niet uit zolang ik ze maar niet zie. "hallo?" Ik pak mijn pistool en richt hem op waar het geluid vandaan kwam. Een jongentje van ongeveer 4 komt achter een wand vandaan. "Weet jij waar mijn mama is?" ik zucht. Ik moet hem eigenlijk neer schieten maar iets aan hem doet me denken aan mezelf toen ik zo jong was. "Nee." de jongen komt meer naar mij toe. "Mama zei dat ze maar even weg zou gaan toen die gemene vrouw haar meenam." De jongen kijkt mij goed aan. "Waarom zie jij er ook uit als een gemeen iemand?" "Hoe bedoel je?" "Alle mensen met blauw of zwart aan zijn gemeen." Mijn woede begint erger te worden. "Oh echt?" "Ja!" Nou is het genoeg. Ik richt mijn pistool op zijn hoofd. "Je heb gelijk ik ben inderdaad gemeen." De tranen lopen over zijn wangen. "Alsjeblieft niet doen. Je bent niet gemeen. Alsjeblieft ik moet mijn zusje helpen." "Pech." Dan haal ik de trekker over. Het lichaam van het jongentje valt op de grond. Ik hoor gejammer uit een krot komen. Ik loop erheen en smijt het doek voor de ingang weg. Het gejammer kwam van een baby. Ik kijk de baby aan en aan het gezicht te zien is dit de jongen zijn zusje. Ik kan haar niet meenemen dus is er nog maar 1 optie. Ik richt het pistool op haar hoofd. Ik wil de trekker overhalen maar dan klinkt er geschreeuw en word het zwart voor mijn ogen...

heyy dus Jackson Matthews is de vader van Hannah??!! By the way als jullie het nog niet doorhadden Jackson is de man van Jeanine. En ik merk nu pas op dat het verhaal helemaal niet meer zoveel over Eric gaat. Als jullie dat irritant vinden zeg het dan want dan schrijf ik voortaan uit zijn pov alleen. Er komt trouwens veer een rollen wedstrijd!!!!

x-Iris