This world will never be the same. Divergent.

•26•

Tris pov.

Ik kan het gewoon niet geloven. Ik heb het gehaald. Dan heeft die actie tijdens vlaggenroof toch nog geholpen.

Ze zeggen dat de tweede fase je mentaal kapot maakt. Maar ik heb er wel vertrouwen in. Geef nou toe het kan toch niet zo erg zijn. Toch?

Four pov.

Morgen begint de tweede fase en ik ben bekaf. Ik val op bed neer. In plaats van te slapen herinner ik me het gesprek tussen Jeanine en Max. Gelijk ben ik klaar wakker. Wat bedoelde Jeanine met dat het serum klaar is? Ik moet binnenkort op onderzoek uit.

1 week later.

Dit is als Tris al een paar simulaties heeft gehad maar ze hebben nog niet gezoend. Four en Tris.

Tris pov.

Ik schrik op van de simulatie. Deze was het ergst aan allemaal. Ik zat in een glazen bak en langzaam liep de bak vol met water. Ik heb toen het glas kapotgemaakt. Ik kijk naar Four en zie hem raar naar de code's en alles kijken. "Hoe breekte je het glas?" ik haal mijn schouders op. "Gewoon ik erop tikken." "Gewoon erop tikken?" "Euhm ja." ik sta op vanuit de stoel en net als ik weg wil gaan zegt hij: "Een echte Onverschrokkene had het glas niet gebroken." ik zucht en stap naar buiten. Iedereen kijkt me aan maar ik negeer het en loop rechtstreeks naar de slaapzaal. Zodra mijn hoofd het kussen raakt ben ik vertrokken.

Eric pov.

De datum dat het gaat gebeuren komt steeds dichterbij. De vergaderingen zijn afgelopen en we moeten ons van Max voorbereiden. Nog 6 dagen. Dan zal heel Onverschrokkenheid omgegooid worden. Ik zucht. Ik hoop maar gewoon dat Lila niks overkomt.

Ik kijk raar naar het scorebord. De hark staat als eerste? Met een tijd van 3 minuten. Terwijl Peter als tweede met een tijd van 8 minuten zit. Dit is heel merkwaardig. Ze zal toch niet afwijkend zijn? Nee waarschijnlijk heeft ze gewoon bijna geen angsten. Denk ik.

Ik loop naar de kantine waar Hannah zit. Ik ga naast haar zitten. Er zijn nog 3 andere mensen alleen die zitten ver van ons vandaan. Hannah ziet er nog slechter uit. Ze ziet eruit alsof ze al dagen niet geslapen heeft. "Hey." "Oh hoi Eric." "Is er wat?" "Nee hoezo?" ik veeg een haarpluk uit haar gezicht. "Je ziet er zo moe uit." Ze zucht diep. "Kan ik je vertrouwen?" ik lach. "Tuurlijk." Ze kijkt angstig om haar heen. "Moet je me wat vertellen?" zeg ik. Ze pakt mijn arm en trekt me mee. "Niet hier." Ze loopt naar de Kloof en ik loop haar achterna. Zodra we er zijn duwt ze iets in mijn hand. Het is een verfrommeld papiertje. Ik lees de tekst.

Je bent weggegaan. Denk maar niet dat je veilig bent. We weten je te vinden. Zelfs je vriendje kan je niet beschermen.

"Ik krijg die briefjes nu al de hele tijd. Maar dan ook op de raarste plekken. Bijvoorbeeld ik had mijn bed verschoond en ging slapen. Ik werd wakker en er lagen opeens dertig van dit soort papiertjes door mijn hele bed." Dit is wel heel raar. "Ik... Euhm ik..." "Ik durf niet meer te slapen." dan krijg ik een idee. "Anders slaap je toch de komende dagen bij mij." Ze kijkt op. "Echt?" "Ja tuurlijk waarom niet?" ze geeft me een snelle knuffel. "Dankje Eric. Dat waardeer ik echt." "Geen dank." ze drukt snel haar lippen op die van mij. Daarna loopt ze weg.

Ik zit in de kantine en dit keer is het druk. Four zit naast me. Hij kijkt niet van zijn bord af. Hij wil me zelfs niet gewoon aankijken. Zou hij wat door hebben? Nee vast niet.

Maar misschien moet ik inderdaad war voorzichtiger zijn met wat ik tegen bepaalde mensen zeg. Ik sta op en loop naar de Kloof. Ik maak mijn hoofd even helemaal leeg. De enige mensen waar ik nu om geef zijn Hannah en Lila. Zolang hun maar veilig zijn. Ik kan me het leven niet meer voorstellen zonder die 2.