This world will never be the same. Divergent.

•4•

Waarschuwing ik heb geen idee wat voor idee dit is maar ja ik hem het maar gedaan had geen andere keus. Ugh dit hoofdstuk slaat echt nergens op. Zeg wat je ervan vindt.

Eric pov.

Auw mijn hoofd. Het lijkt ieder moment wel te kunnen barsten. Ik probeer mijn handen te bewegen maar ze zitten vast. "Eric?" Mijn hoofd gaat omhoog bij de stem. Ik herken deze stem maar toch ook weer niet. "Eric?" Herhaalt de stem. Het is zoiezo de stem van een vrouw. Ik open mijn ogen en besef me al snel dat het donker is. "Hallo?" Zo mijn stem klinkt slechter dan dat ik me voel. Wat is er in vredesnaam gebeurt? Ik herinner me nog dat ik onderweg was naar de kiesceremonie en dat ik moest kiezen maar daarna niks meer. Alles is een groot zwart gat. "Eric ben je oké?" Ben ik oké? "Ja denk het." De persoon zucht van opluchting. "We hebben nog een half uur." "Hoezo een half uur?" De persoon is duidelijk bang als ze het volgende zegt: "Dan gaat de zon onder. En dan is het over voor ons." Ik kijk verward de duisternis in. "Hoezo? Hoe bedoel je 'dan is het over voor ons'?" De persoon zucht. "Dan komt mijn vader terug met het pistool en dan gaat hij ons neerschieten." Mijn ogen worden groot, niet dat de persoon het kan zien want het is nog steeds donker. "Jamaar ik wil nog niet dood. Ik moet nog kiezen naar welke factie ik ga en dan moet ik nog de inwijding hale-" "Wat? Eric waar heb je het over. Je bent een leider van Onverschrokkenheid. Je hebt de inwijding al gehaald." Ik denk bij mezelf na. Ik? Een leider van Onverschrokkenheid? "Nee dat kan niet waar zijn ik ben nog maar 16." De persoon zegt niks. Na 3 minuten lijkt ze haar woorden te hebben gevonden want ze begint weer te praten. "Eric hoeveel herinner je je nog?" Ik denk na. Wat was het laatste wat ik zag? "Euhm het was mijn beurt om te kiezen. Dus liep ik naar voren en ik had net het mes gepakt. Daarna weet ik niks meer." "Oh god." Mompeld de persoon.

Er zijn 15 minuten voorbij gegaan in doodse stilte. Dan vliegt de deur open. Zonlicht maakt zijn weg naar binnen. Een gast van ik denk 18 jaar komt naar binnen. "Hannah?" De stem klinkt zacht maar ook streng tegelijk. "Tobias." De jongen heeft bruin haar en bruine ogen. Hij ziet er  als een Onverschrokkenen maar heeft kleding van Vriendschap aan. De persoon omhelst de vrouw waarvan ik nu de naam weet, Hannah. Die naam zegt me iets maar ik weet niet wat. Ik weet niet echt wat ik moet doen dus zeg ik maar iets. " euhm hallo?" Tobias kijkt me aan en stormt op me af. Hij slaat me recht in mijn gezicht. "Jij arrogante klootzak. Het is allemaal jouw schuld!" "Tobias hou op! Hij weet het niet meer!" De jongen met de naam Tobias laat me los. "Wat?" "Hij is het allemaal vergeten." Tobias haalt een hand door zijn haar. "Wat moeten we hiermee? Als we hem over straat meenemen worden we neergeschoten." "We kunnen hem hier ook niet achterlaten." Tobias zucht. "Oké. Kom we moeten snel zijn."

Tobias loopt de donkere gang in en ik en Hannah achtervolgen hem. De deur wordt open gesmeten. Een meisje van ik denk 16 met zwart haar en groene ogen kijkt ons verbaasd aan. Dan kijkt ze naar Tobias en zucht. "Kom op deze weg." We volgen haar door het donker. "Wat doe je hier Chantal?" Vraagt Tobias. Chantal zucht. "Wat denk je?jullie redden." Ze doet een andere deur open en daar zitten 2 andere meisjes. Eentje met donkerbruin bijna zwart haar en bruine ogen en een ander meisje met donkerblond haar en groene ogen. "Waar slaat dit op Chantal? Je brengt hem mee" en het meisje met donkerblond haar wijst naar mij. "ben je wel lekker?" Chantal zucht. "Hou je kop Rosa. Ik deed alleen wat goed was." "Door een maniak mee te nemen." Zegt de ander. "Oké het spijt me Annelien. Oké het spijt me Rosa dat ik hem heb meegebracht. Het spijt me dat ik nog een beetje menselijk probeerde te zijn!" De meisjes zuchten maar worden onderbroken door stemmen van buiten. Annelien springt op. "Shit we moeten gaan kom op." We rennen door de gangen naar de uitgang waarschijnlijk.

Chantal smijt een deur open en de zon komt ons tegemoet. Iemand trekt aan mijn arm en ik zie dat het Hannah is. "Kom op we moeten gaan." Ik knik en ren met haar mee.

Ik herken deze weg. Het is de weg naar Eruditie! Op weg naar huis. Eindelijk. Dan zal ik Lila weer zien. We rennen langs Eruditie. De rest rent door maar ik sla een weg in. Eventjes kan geen kwaad. Ik ren over het pad naar ons huis. Ik doe de deur open en loop naar binnen. "Mam!" Ik hoor voetstappen en verwacht mijn moeder maar kom een meisje met donkerblond haar en blauwe ogen tegen. "Wat doe je in mijn huis!" Schreeuwen we tegelijk. "Ellen wat is er aan de hand?" Een oudere man komt binnen. "Deze weirdo komt hier zomaar binnen lopen." De man kijkt me verbaasd aan. "Eric wat doe hij hier." "Hoe bedoelt u? Ik zoek gewoon mijn moeder en die woont hier." De man zucht. "Ellen ga eens aan je huiswerk beginnen." Ellen zucht. "Best." Ellen loopt weg en daarbij laat ze de man en ik alleen. "Eric je moeder is na de dood van je vader naar het hoofdkwartier verhuist." "Mijn vader? Dood?" "Eric hoe oud ben je?" Ik kijk hem verbaasd aan. "16. Hoezo?" "Eric je bent een man van 18. Je bent een leider van Onverschrokkenheid en een gerespecteerde man in Eruditie." "Dat is niet waar. Ik moet nog kiezen. Mijn hele leven ligt nog voor me." "Eric je-" de man wordt onderbroken doordat de deur word opengesmeten. Een vrouw en 3 mannen lopen naar binnen. "Goed je weer te zien Eric. We hadden je al verwacht." De 3 mannen lopen op me af en geven me een injectie. Mijn spieren verlammen en net voordat mijn ogen dichtvallen zie ik de man neergeschoten worden en Ellen schreeuwend op hem afrennen. Dan word het zwart.

Hannah pov.

Ik draai me om en zie dat Eric niet meer achter me loopt. "Jongens stop." Ze stoppen allemaal en zien dat Eric niet meer bij ons loopt.

"We moeten terug." Zeg ik. "Nee. Absoluut niet." Zegt Rosa. Tobias knikt. "We moeten gaan. Tris wacht op ons." Ik zucht maar ren weer met ze mee.

Als we bij een leeg huis aankomen. Komt Tris uit de schaduw tevoorschijn. Tobias kust Tris. Als ze elkaar los laten ziet Tris mij en rent ze op me af. Ze slaat haar armen om me heen en ik doe hetzelfde. "Ik ben zo blij dat je oké bent." Ik glimlach als ze me loslaat. "Kom op we moeten naar Oprecht." Iedereen knikt en we rennen verder.

Onder het rennen denk ik bij mezelf na. Zou ik dan toch nog gevoelens voor Eric hebben?

Hahaha dit hoofdstuk slaat echt nergens op. O dit word nog wat met mij. Sorry ben extreem melig. HAHAHAHAHAH. Oké ik hou op. Anyway thnx voor het lezen. En ja love you all.

X- Iris.