This world will never be the same. Divergent.

*9*

(dit meisje hierboven is Lila!) Hey ben ik weer Happy New Year nog. Oke hier komt het hoofdstuk. Heel belangrijke A/N! Er kunnen in dit hoofdstuk beginnende Allegiant spoilers in zitten! Geen echt heel erge maar wel zeg maar soort van. Hou er rekening mee!

*Chantal pov*

3 uur. 3 uur dat ik al in deze verrekte ruimte zit. Ik voel hoe het middel langzaam aan uit begint te werken. Ik probeer me aan iets vast te houden want met elke bocht vlieg ik door de ruimte heen. Rosa ligt op de grond te slapen lijkt het wel maar ik weet wel zeker dat ze niet op een natuurlijke manier in slaap is gevallen. Ik sta voorzichtig op en als ik op m'n tenen sta kan ik net door het kleine raampje kijken. We rijden langs allemaal verwoeste gebouwen, dit is niet Chicago meer. Ik zie een gezicht door één van de kapotte ramen. Een meisje niet zo ouder als ik, kijkt me met een kwade blik aan. Dan rijden we haar voorbij. Leven hier serieus mensen?

Ik zie niemand meer totdat ik een schot hoor. De auto slingert heen en weer totdat hij stopt. Owen stapt uit met zijn geweer gericht op mogelijk gevaar. Hij kijkt naar de banden. "Sara, El we hebben een probleem. " Sara en El stappen uit. "Kom op er ligt nog een band in de kofferbak." El loopt naar de kofferbak. Ik hoor gefluister aan de opening van de aanhanger. De deur schuift langzaam open. Het meisje van zonet kijkt me nog steeds net zo kwaad aan. Alleen nu zijn er nog 2 jongens bij. "Kom op." "Maar Rosa dan?" "Kom op nu!" Ik loop naar ze toe. Ze zien er uit alsof ze nog nooit van een douche of van nieuwe kleren hebben gehoord. Eén van de jongens grijpt mijn hand. "Hey jullie daar laat haar los!" We draaien ons om. "Rennen!" Schreeuwt het meisje. De jongen trekt me mee. "Waar gaan we heen?" "Ergens." Ja daar heb ik wat aan. Als ik achterom kijk zie ik Owen achter ons aan rennen. Hij komt steeds dichterbij en dichterbij. Ik trek aan de jongen zijn hand om zijn aandacht te trekken. "Wat nou weer? Oh shit! Lianne kijk uit!" Het meisje, Lianne, draait zich om en begint nog harder te rennen. Hoe komen we hier weg?

*Rosa pov*

Als mijn ogen zich openen zie ik eerst een lange tijd niks. Na een tijdje komen wazige beelden binnen. Ik probeer scherp te zien maar het lijkt alsof mijn ogen niet mee willen werken. Met mijn handen probeer ik een soort van te zien door te voelen. Ik voel een muur. Ik probeer mezelf overeind te krijgen. Als ik eindelijk sta zie ik nog steeds bijna niks. Ik begin in paniek te raken. Ik zie niks en ik heb geen idee waar ik ben. Ik probeer voetje voor voetje met mijn handen gestrekt voor me uit de uitgang te vinden. Na een paar keer te vallen voel ik opeens wind en warme zonnestralen op mijn gezicht stralen. Ik zet nog een paar stappen. Nog steeds zie ik niks. Waar ben ik? "Waar denk jij heen te gaan?" Mijn hoofd draait zich naar het geluid om. "Wie is daar?!" "Sara dat lijkt me duidelijk." "Waarom kan ik niks zien?" "Niks zien?" Ik hoor voetstappen mijn kant opkomen. Iemand pakt mijn hoofd vast. "Shit. Owen laat Chantal maar ik heb je nu nodig!" "Is goed." Hoor ik krakerig alsof ze door een walkie talkie praten. "Kom op." Ze pakt me vast en neemt me ergens mee naar toe. "En nu blijf je hier ook!" Dan volgt een harde klap van de deur waarschijnlijk. Een paar minuten later hoor ik een jongensstem. "Wat is er dan?" "Ze is blind Owen! Blind! Hij had ons hier nog voor gewaarschuwd." "Kom op we gaan." "Ik rij wel." Zegt een andere stem. Dan beginnen we te rijden. Ik vind het doodeng om niks te kunnen zien.

*Annelien pov.*

Toen Owen vertrok besloot ik een rond te kijken. Ik kan de kamer niet uit besefte ik me nadat ik er een soort van tegen heb geschopt. De kamer is voor het grootste gedeelte leeg. Het enige wat er instaat is een bed en een kast. "Annelien." Ik draai me om en kijk een iets oudere man aan. "Welkom buiten de muur! Ik ben David." (I know kort stukje maar volgend hoofdstuk wordt speciaal)

*Hannah pov*

Eric heeft me gewoon compleet genegeerd de afgelopen dagen. Die jongen is zo onvoorspelbaar. Het ene moment is hij aardig en dan is het gewoon een klootzak. Het enige wat me opvrolijkt is Lila. Maar zelf zij is de laatste tijd stiller dan normaal. Ik heb ook niks meer gehoord van Tobias of ook maar iemand. Dat verbaast me ook niks. Ik zit in de woonkamer op de bank in mijn eigen appartement. Ik begin een gloeiende hekel te krijgen aan de kleur blauw. Ik zit in mijn gedachten nog dingen te bedenken die nog gedaan moeten worden als er een briefje onder de deur word geschoven. Ik sta op en loop naar de deur. Ik pak het briefje op en open de deur. Ik stap de gang in en zie nog net een man de hoek omgaan. Ik ren achter hem aan maar als ik de hoek omdraai is hij spoorloos verdwenen.

Ik loop terug naar mijn appartement. Ik doe de deur op slot om enige indringers te vermijden. Ik ga weer op de bank zitten en maak de envelop open. Ik haal de brief eruit.

Hannah,

Ik heb je hulp nodig en volgens mijn bronnen heb jij ook hulp nodig. Ik hoorde dat door jou Tobias op een manier gewond is geraakt. Ik ben niet boos op je net zoals Tobias. Kom vanavond om 9 uur naar het bos achter Eruditie. Als jij mij helpt haal ik je uit Eruditie.

- Je moeder.

Hey iedereen nieuw hoofdstukje!!!!! YEAHHH! Hahaha oke. Iets korter dan normaal zit nu een beetje in tijdnood want jullie weten wel huiswerk maken en dat soort shit.

Tot de volgende update!

-iris