This world will never be the same. Divergent.

2.

*Eric Daune*

De zon schijnt recht in mijn gezicht als ik wakker word. De klok geeft aan dat het 6 uur is. De ceremonie is om 2 uur s' middags. Dit was één van de ergste nachten van mijn leven. Ik heb nauwelijks kunnen slapen en de tijd dat ik in slaap viel had ik alleen maar nachtmerries. "Eric ben je al wakker?" De zacht stem van Lila vult mijn kamer. "Ja." Ik zie hoe de deur opengaat en Lila binnenkomt in haar blauwe pyjama. "Nachtmerrie?" Vraag ik. Ze knikt en ik zie dat ze heeft gehuild. "Kom hier." Zeg ik terwijl ik mijn dekens opendoe voor haar om bij me te komen liggen. Ze kruipt tegen me aan en ik sla mijn armen stevig om haar heen.

Al snel hoor en zie ik dat ze in slaap is gevallen. Als ik mijn ogen sluit en me concentreer op Lila's ademhaling voelt alles vredig. Waarom kan ik hier niet voor altijd blijven? In mijn bekende kamer met Lila in mijn armen en niemand die het kan verpesten. Op momenten zoals dit, zou ik er nooit voor kiezen om weg te gaan. Langzaam worden mijn ogen zwaarder en val ik in een rustige slaap.

Als ik om 11 uur weer wakker word, is Lila verdwenen. Beneden hoor ik stemmen. Ik sla de dekens van me af en sta op. Ik douche me snel en trek mijn netste kleren aan die ik gisteravond al heb klaargelegd. Ik poets mijn tanden en doe mijn haar.

Als ik de keukendeur opendoe zie ik mijn familie aan het middageten. Ik kijk snel op de klok en zie dat het al half 1 is. "Ga snel zitten Eric. We moeten opschieten." Luisterend naar mijn vader ga ik zitten en pak een paar boterhammen met kaas. Lila zit tegenover me en zit me aan te staren. "Wat is er?" "Kom je na vanmiddag wel weer terug?" Als ik niet gelijk antwoord geef word het stil aan tafel. "Natuurlijk komt hij terug. Waar wil hij anders heen?" Zegt mijn vader vol vertrouwen. Lila lijkt hierdoor tevreden maar ik staar naar mijn bord.

*later die middag*

Ik, mijn moeder en vader sluiten ons aan bij de rest van de Erudiete tieners die vandaag de grootste keuze van hun leven gaan maken. Iedereen loopt stil naar hun auto en we rijden naar het gebouw waar het gaat gebeuren. We zijn er al veel maar dan ook veel te snel. Met trillende handen stap ik de auto uit. Mijn moeder ziet het en pakt mijn hand vast. Ze kijkt me doordringend aan en fluistert: "Lieverd, je ziet Lila wel weer terug. Ik weet dat je het goed gaat doen in Onverschrokkenheid." Ze draait zich om naar mijn vader en terwijl ik versteend blijf staan. Sleurt mijn vader me mee. Hoe is ze erachter gekomen?

We komen een grote zaal binnen en gelijk weet ik dat het hier gaat gebeuren. 5 verschillende vakken voor 5 verschillende facties. Ik zit naast mijn moeder en een andere jongen op de tweede rij. Jeanine Matthews stapt naar voren en begint met praten. Ik probeer me te concentreren op haar woorden maar van binnen ga ik dood van de zenuwen.

Als ik mensen hoor klappen kijk ik pas weer op van mijn voeten. Ze heeft een lijst voor zich en noemt de eerste naam op: Alexander Zodiem.

Een magere jongen uit Zelfverloochening staat op en loopt moeizaam naar voren. Hij krijgt het mes van Jeanine en snijdt in zijn handpalm net diep genoeg om er bloed uit te kunnen krijgen.

Hij houdt zijn hand boven de schaal van Vriendschap. Als een druppel valt klappen de Vriendschapsleden terwijl de Zelfverloochenaars stil vooruit staren.

"Eric Daune." Het wordt stil in de zaal. Mijn moeder knijpt nog een keer in mijn hand en dan sta ik op. Ik loop langzaam de paar treden af en sta al snel voor de bakken. Jeanine geeft het mes aan me en dan is het tijd voor mij om een keuze te maken. Het mes snijdt in mijn handpalm en eerst houdt ik hem boven Eruditie. Maar net als de druppel wil vallen verplaats ik hem naar Onverschrokkenheid. De druppel valt en Eruditie valt stil. De Onverschrokkenen juichen. Ik loop snel naar hun toe en ga zitten op een vrije stoel. Mijn moeder glimlacht en mijn vader wendt zijn ogen af. Vanaf dit moment zal hij tegen mensen zeggen dat hij geen zoon heeft. Maar het maakt me niet uit. Voor het eerst in mijn leven voel ik me thuis.

yE_

*Hey ben ik weer. Hopelijk vonden jullie het leuk!*