This world will never be the same. Divergent.

24.

Tris pov.

Ik spring het bed uit en alles doet pijn. Ik hap naar adem en hou me aan het bed vast.

Ik probeer mijn schoenen aan te doen en na een paar minuten zitten ze om mijn voeten. Ik sta op en ik weet dat ik snel moet zijn om de trein nog te halen. Ik glip de ziekenzaal uit. Ik ren door de gangen van Dauntless en mijn zij steekt bij elke beweging die ik maak.

Ik zie de deur. Gelukkig zit hij niet op slot. Ik gooi de deur open en zie de trein bijna vertrekken. Ik ren de longen uit mijn lijf. De trein gaat sneller dus beveel ik mijn benen ook sneller te gaan.

De trein komt dichterbij. Ik moet het halen. Ik moet het halen! Opeens zie ik een hand die zich naar mij uitsteekt. Ik pak hem aan en de persoon trekt me naar binnen. Ik zie dat het Fout was die me naar binnen trok.

"Hey?" ik draai me om en daar staan Christina en Will raar naar me te kijken. "Wat doe je hier?" zegt All. "Ik.. Ik moest het halen. Het moest gewoon."

"Wie heeft je eruit gelaten?" zegt Eric. "Ik." "Oh jij." ik knik. Ik wacht af. "Oké." en met die woorden draait hij zich om en loopt weg.

Christina geeft me een knuffel. "Ik ben blij dat je er nog bent." ik zucht van opluchting. "Ik ook." Het is me gelukt. Ik zit er nog bij.

Eric pov.

Voor een hark heeft ze wel lef. Dat waardeer ik ook in een aspirant. Lef.

Ik loop de menigte door. "Oké we gaan een soort van vlaggenroof spelen. Pak een geweer en dan verdelen Fout en ik jullie in 2 teams." "Waar schieten we mee?" ik haal het doek weg en een stapel nep-geweren komen eronder vandaan. Dit zal interessant worden.

Four pov.

Sommige aspiranten beginnen te lachen bij het zien van de wapens. "Alsof je daarmee iemand pijn doet." zegt Molly. Ik draai me naar haar en schiet haar in haar been. Ze valt gelijk op de grond. "Neru-stimulatie kogels kunnen niet verwonden maar kunnen je wel het gevoel geven van een echt schotwond." Ze blijven stil.

Tris pov.

Ik staar naar de geweren. Dan besef ik me waarom iedereen die dikke vesten aanheeft. Ah dit gaat pijn doen. "Oké iedereen we zijn er bijna. Four en ik zijn de leiders van de 2 teams. Four mag als eerste kiezen." "Wat aardig van je Eric." "Ach man hou je kop." "Best ik neem de hark." Ik weet niet hoe ik me nu moet voelen. Vereerd dat hij me als eerste heeft gekozen of boos omdat hij me een hark noemt. Ik ga achter hem staan. "Dan neem ik Peter." "Christina." "Molly." "Will." zegt Four terwijl hij op zijn duimnagel bijt. "Al." "Drew." "Myra is nog over dus die komt bij mij." zegt Eric. "Nu de aspiranten uit Onverschrokkenheid." Nu ik ben gekozen luister ik niet meer naar hem. Waarom zou Four ons kiezen? Wat hebben wij gemeen?

Als de meerderheid is gekozen, denk ik te weten wat het is. We zijn allemaal dezelfde lichaamsbouw: smalle schouders en een smal figuur. Alle mensen in Eric's team zijn breed en sterk. Wij zijn sneller doordat we kleiner zijn.

De trein remt een tikkeltje af en Eric's team gaat als eerste. Ze pakken de wapens en springen de trein uit. Over 10 minuten zullen wij ook vertrekken.

Eric pov.

Ik en mijn team springen de trein uit. We gaan winnen. Ik weet het zeker. Ik lach al bijna om het verslagen gezicht van Four als wij straks met de vlag komen aanlopen. Waarom kiest die idioot dan ook voor alleen maar kleine en minder sterke mensen? Ik heb Four nooit goed begrepen. De ene keer is hij weer een echt Onverschrokkenen en de andere keer is hij nou hoe moet ik het zeggen. Een soort van hark.

Dat hij goed kon vechten hoeft niet te betekenen dat hij het leven ook echt aan kan. Ik heb hem nog steeds niet vergeven voor wat hij me vorige jaar heeft geflikt. Ik had een nieuwe manier om de aspiranten te trainen. Dat in plaats van iedereen er maar een paar echte leden mochten worden. Alleen hij heeft het genegeerd.

Hij is ook gewoon een lafaard. Mij een beetje bedrijgen met het feit dat ik nog met Eruditie samenwerk. Hij moet zijn neus niet in andermans zaken steken. Hij zal straks ook compleet onder het aanvalsserum staan. Zijn oude factiegenoten uitmoorden. Of hij blijkt afwijkend te zijn.

Ik zet alle gedachten van me af en samen rennen we naar het midden van de oude kermis plaats.

We worden het snel eens waar we de vlag verstoppen ook wel ik zeg wat ze moeten doen en ze knikken braaf. Molly en Peter lopen de toren naar binnen en Molly blijft de vlag bewaken.

Morgenavond om 7 uur heb ik weer zo'n leuke vergadering in het hoofdkwartier van Eruditie. We zullen de laatste dingen bepalen en over 2 weken als de aspiranten klaar zijn zullen we het serum injecteren. Dan zullen al die harken op hun plaats worden gezet.

Ik schrik op van mijn gedachten doordat er schoten klinken. Ze vallen aan. Niet gedacht van Four. Ik spring overeind en schiet de eerste te beste sukkel neer die ik kan vinden. Hij valt schreeuwend op de grond. Ik schiet er nog 3 neer en ren dan terug naar de toren.

Mijn weg word geblokkeerd door 6 mensen uit het andere team. Ze richten hun wapens op mij. Net als ze willen schieten klinkt er gejuich. De 6 mensen beginnen ook te juichen en gelijk weet ik dat Four en zijn harkenbende heeft gewonnen. Shit. En het klopt want zodra dat ik bij de toren ben staat Four's team te juichen rond de hark. Ah nee heeft de hark de vlag gepakt. Ja tuurlijk joh dat maakt mijn verlies ook gelijk zuurder.

We stappen de trein binnen en ik merk gelijk dat alle onverschrokken aspiranten er niet zijn. We rijden lang het Hancock-gebouw en ik zie iemand met veel gegil naar beneden glijden. Ik grinnik. Dat zijn toch weer van die dingen waarom ik blij ben dat ik voor Onverschrokkenheid heb gekozen. De momentjes van eeuwige vrijheid. Ik voel een kleine steek van binnen als ik weet dat over 2 weken ze allemaal moordenaars zullen zijn.

Onverschokkenheid zal nooit meer hetzelfde zijn.

Four pov.

Iets aan Eric blijft me opvallen. Aan hoe zijn houding de afgelopen weken is veranderd. Hij is alerter. Je hoeft maar een stap in zijn richting te doen en hij merkt je al op.

Niet alleen Eric maar ik merk het ook aan Max en de rest. Ik vraag me ook af waarom Jeanine Matthews opeens door de gangen van Onverschrokkenheid loopt. Ik moet binnenkort maar op onderzoek uit.

De trein mindert vaart wat betekent dat we er zijn. Ik spring er gemakkelijk uit en wacht op de rest die er iets minder mooi uitkomen. Zodra we binnen zijn stuur ik ze naar bed. Zelf ga ik nog even wat onderzoek doen.

Ik loop naar de controlekamer en zie dat er nog 2 binnen zijn. De ene slaapt op haar bureau en de ander lijkt elk moment in slaap te kunnen vallen. Ik loop naar een van de bureaus en ga zitten. Ik weet dat ik eigenlijk maar de beelden 4 seconden uit de routine mag halen maat dit is belangrijk. Ik haal de beelden te voorschijn en zie Max met Jeanine in zijn kantoor zitten. Ze praten ergens over. Max ziet er moe uit terwijl Jeanine met een sluwe blik kijkt. Ik zet mijn koptelefoon op en zet het geluid wat harder. Zachtjes hoor ik hun stemmen.

"Heb je het middel klaar?" vraagt Max. "Klaar om te worden ingejecteerd." Max knikt. "Mooizo. Wie krijgt de macht eigenlijk?" "Eruditie zal de meeste macht in de stad krijgen." Max veert overeind. "Wat? Je zei dat de macht eerlijk zou worden verdeeld over ons twee." Jeanine lacht sluw. "Dat had je dan duidelijk verkeerd gedacht." "Al het moet doe ik niet meer mee." "Weet je het zeker Max? Je zou toch niet willen dat je vrouw en kind perongelijk worden neergeschoten." "Dat durf je niet." "Let maar op."

Ik schrik op van dat iemand mijn schouder aantikt. Ik draai me om en kijk Zeke aan. "Wat?" Zeke lacht. "Je klas wacht op je." ik kijk naar het raam en zie dat het al licht is. Snel sluit ik de beelden af, bedank Zeke en ren naar het trainingscentrum.

1435 woorden.
Four knows it.

X-iris