This world will never be the same. Divergent.

•27•

Owen pov.

Ik word wakker met barstende koppijn. Ugh het voelt alsof iemand op mijn hoofd staat te timmeren. Ik sta op en loop naar de badkamer. Ik neem een snelle douche en maak me klaar voor de dag. vanmiddag ga ik El proberen mee uit te vragen. Ze is zo leuk en knap.

Ik loop de deur uit. Ik ben vandaag vrij van het werk. Ik wil net een random gang inslaan als ik opeens tegen iemand aan loop. "Kun je niet uitkijken sukkel." Ik kijk naar wie ik omver heb geduwd. Oh god het is El. Ze staat boos op en loopt weg. Nou zij is ook lekker humeurig.

El pov.

Ik bedoelde het helemaal niet zo gemeen maar ik ben gewoon erg gestrest. Nog 6 uur en dan injecteren we iedereen in. Dus ook Owen. Ik loop met een snelle pas door Onverschrokkenheid heen. Ik moet nog wat regelen met Eric. Hij is verantwoordelijk voor de injecties en ik moet hem helpen. Daarom had hij me ook gevraagd om naar hem toe komen. Ik zie hem bij de Kloof staan. Hij draait zich om en duwt wat in mijn handen. Dan knikt hij en loopt weg. Ik loop nog wat rond voordat ik naar mijn appartement terugga. Ik loop naar binnen en open het briefje. Ik lees het snel over. Ik verbrand het briefje voor het geval dat het in de verkeerde handen terecht komt.

Sara pov.

Ik loop langs de dozen die Eruditie deze weken hebben langs gebracht. 250 dozen met elk 10 injecties. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog 4 uur duurt. Ik begin de zenuwen te voelen. Veel leiders denken er hetzelfde over. We vinden het allemaal goed maar om nou al die mensen te vermoorden.

Lila pov.

Er gaat iets gebeuren. De laatste tijd wordt de naam van Jeanine steeds meer besproken. Maar zodra ik langs loop klappen ze allemaal dicht. Ik zit in het gras veld achter mijn huis. Ik zie een jongen met bruin haar en bruine ogen. Hij lijkt haast te hebben. Hij rent langs me. Ik leg mijn boek neer en besluit hem te achtervolgen. Ik vond het boek toch saai worden. Hij rent het bos neer. Ik ren stilletjes achter hem aan. Hij rent snel. Ik kan hem net bijhouden. Dan hoor ik een schot. Ik voel een scherpe pijn in mijn zij. Ik breng mijn handen naar mijn zij en voel een warme vloeistof over mijn vingers glijden. Mijn hele lichaam is verdoofd. Ik voel me duizelig en ik val neer. De jongen is van het geluid omgedraaid. Hij kijkt met grote ogen naar me. Hij rent op me af. Als hij bij me is kijkt hij goed om zich heen. Dan als hij niemand ziet tilt hij me op en rent weg. Ik zie de bomen voorbij suizen. Ik kijk de jongen aan. Misschien is hij een jaar of 16. Niet ouder. Mijn zij steekt. Het laatste wat ik zie zijn, zijn bruine ogen die vol met angst staan. En dan wordt het zwart.

Eric pov.

Ik zit voor het scorebord. De eerste 3 zijn al besloten. Maar de rest ligt dicht op elkaar. Als ik nog maar 4 moet word het lastig. Nu word het lastig. Welke 2 zullen leden worden en wie niet.

Ik stel het in op het bord en ga kijken wat Hannah aan het doen is. Ik kom haar bij de Kloof tegen. Ik geef haar een kus op haar wang. Ze kijkt verschrikt op. Als ze ziet dat ik het ben glimlachd ze. "Ik vroeg me al af waar je was." "Ja ik ook." Ze kijkt weer voor zich. "Ik kan niet stoppen met denken aan wat vanavond gaan doen." ik zucht. "Hannah we hebben er allemaal mee ingestemd." Ze kijkt me kwaad aan. "Je weet best dat als je ee tegen was dat je familie dan vermoord werd!" Ik kijk haar net zo kwaad aan. "Dat is niet waar!" Ze lacht. "Zelfs Max is bedreigd." "Je liegt!" Ze draait zich om en begint weg te lopen. "Ik doe niet meer mee. Je kunt het uitzoeken." Ik wil nog wat terug zeggen maar ze is al weg. Hannah loog duidelijk. Max is niet bedreigd. En al zeker niet door Jeanine. Jeanine wil gewoon de vrede behouden. En alsnog we delen toch de macht. Toch?

Hannah pov.

Ik ren weg. Ik moet hier weg. Voordat ze ontdekken wie ik echt ben. Ik ren naar de geheime uitgang die ik een keer per ongeluk gevonden heb. Ik voel aan de deurklink. Gelukkig zit hij niet op slot. Ik pers me door de kleine deur en bijna gelijk voel ik de warmte van de zon op mijn gezicht. Ik sluit de deur weer. Ik ren naar het treinspoor. De trein komt eraan en ik spring er behendig op. Ik ga in een hoek zitten en doe mijn haren los. 

Ik kijk naar buiten en de trein schiet door de stad. Dan beginnen de gebouwen kapot te worden. En de wegen kun je bijna niet meer zien. Ik weet dat ik dicht bij hun ben. Dat ik dicht bij haar ben.

Het is donker als ik het grote gebouw zie dat helemaal is afgebrokkeld. Ik maak me klaar voor de sprong. Ik wacht het juiste moment af en spring. Even is er helemaal niks en dan voel ik vaste grond onder mijn voeten. Ik ren gelijk door en ren het gebouw in. Ik negeer de blikken van de factielozen. Ik heb maar 1 doel. En dat is om haar te spreken. Het valt me op dat ik gewoon door de beveiliging kom. Ik sta voor haar kamer en klop. De deur vliegt open en daar staat zij. Ze heeft bruin haar en bruine ogen. Ze heeft rimpels op haar voorhoofd zitten. "Mam." Ze slaat haar armen om me heen. "Hannah." Ze laat me los en trekt me mee naar binnen. Ze gooit de deur dicht. "Mam vanavond gaan ze het doen." Mijn moeder zucht. "Ik had al zo'n gevoel dat het binnenkort zou gebeuren." "Mam ik kan niet terug." Ze glimlacht vermoeid naar me. "Maak je maar geen zorgen je bent hier veilig." Ja hier wel.

Tris pov.

Het wachten duurt lang. Heel lang. Iedereen is nerveus. Eindelijk komt Eric ons ophalen. We volgen hem naar de kantine. Ik sta bij Christina en Will. Will heeft een arm om haar geslagen. De laatste tijd zijn ze wel erg close geworden. Als iedereen stil is hoidt Max zijn kleine toespraak en dan wachten we op het bord. De eerste naam verschijnt.

1. Tris

Iedereen begint te juichen terwijl de rest van de namen tevoorschijn komen.

2. Peter.
3. Uriah.
4. Lynn.
5. Will.
6. Christina.
7. Marlene.
----------------------------
8. Drew.
9. Molly.

Ik juich vanbinnen. Molly en Drew moeten weg en ik ben eerste. De hele kantine juicht. Ze zetten muziek op en iedereen begint te dansen.

3 uur later.

Iedereen is nog steeds heel vrolijk. Dan klinkt er opeens een luide bel. Iedereen loopt naar de kantine. Als we daar aankomen zien we iedereen in lange rijen staan. Huh? Wat is hier aan de hand? "Het is voor jullie eigen veiligheid." zegt Eric. Ik vertrouw het al gelijk niet. En waar is Four?

Ik stap uit de lijn om het beter te zien. Eric komt naar me toe. "Eigenlijk moet je in de rij staan maar je was eerste dus maak ik het makkelijk." Ik voel iets scherps mijn nek binnendringen. Ik kijk achter me en daar staat een man met een lege injectie. Ik kijk Eric aan en hij lacht gemeen. "Nou ben je echt lid van Onverschrokkenheid." als iedereen geweest is gaan we voor de laatste keer terug naar de slaapzaal. Morgen mogen we ons appartement en baan kiezen. Ik val op mijn bed neer en sluit mij ogen. Gelukkig val ik in een droomloze slaap...

The end is almost here...
Nieuw hoofdstuk. Het volgende hoofdstuk zal het einde zijn van Divergent 1 daarna ga ik in dit boek verder met Insurgent. Insurgent zal een beetje anders zijn in dit boek.

By the way ik heb bijna ZOMERVAKANTIE!!! En dan ga ik naar de tweede klas...

-iris.