This world will never be the same. Divergent.

•5•

Oké dus even wat nieuws na elk hoofdstuk zal ik onderaan het hoofdstuk een preview voor het volgende hoofdstuk maken. En na dit hoofdstuk worden de hoofdstukken weer normaal.

•Eric pov•

"Welkom terug Eric." Mijn ogen schieten open. Ik kijk angstig om me een als ik merk dat ik duidelijk weer in Eruditie ben. Ik kijk naar de vrouw voor me. Volgensmij was haar naam Jeanine, de leider van Eruditie. "Wat is er aan de hand?" Jeanine glimlacht. "Niks. We hebben je gewoon weer opgelapt." "Waarom kan ik me dan nog steeds niks herinneren?" "Dat komt vanzelf. Maar voor nu kan je beter rusten. Morgen is een grote dag." Met dat loopt ze weg. Ik sta op van het bed en loop naar de deur. De deur vliegt open en Lila staat erachter. "Je bent terug." "Tuurlijk ik zal je nooit achterlaten, weet je nog?" Lila glimlacht en knikt. "Kom dan breng ik je naar mam." Ik breng Lila naar mam toe en loop een beetje door Eruditie." Ik haat het om 2 jaar van mijn leven kwijt te zijn. Ik herinner me de kiesceremonie nog en voor de rest is het één grote waas. Ik loop terug mijn kamer in en zie een injectie op de tafel liggen. Het lijkt wel het Onverschrokkenheidserum. Dan begint mijn hoofd verschrikkelijk pijn te doen.

"Eric" roept een stem "jouw beurt" Ik loop naar binnen en ga zitten. Hij komt op me af en heeft een spuit in zijn hand "Het is hetzelfde als het simulatieserum, alleen stimuleert dit het stuk van je hersens dat angst veroorzaakt." Ik knik en hij prikt de spuit in mijn nek. Een enorme golf van pijn steken schiet door mijn lichaam de tranen staan in mijn ogen maar ik mag niet huilen niet nu dan doe ik mijn ogen open, hij is weg samen met de hele kamer en ik lig in een kamer in het ziekenhuis ik sta op en loop naar buiten daar zie ik mijn moeder staan samen met mijn oma. Ik lach en wil op ze af lopen maar dan verdwijnt mijn oma daarna mijn moeder en dan staat alleen mijn vader er nog, hij lacht en loopt op me af maar met elke stap die hij zet loopt hij ook 2 stappen achteruit totdat hij helemaal uit het zicht is. Dan zak ik door de grond en zie mijn vader met een geweer tegen mijn moeder's hoofd gericht. Ik probeer haar nog te redden maar dan is er een harde knal en licht ze op de vloer. Haar huid is bleek en ze ademt niet meer ik gil en ren op mijn vader af en gooi hem op de grond dan komt er nog een angst en nog een angst en dan word ik schreeuwend wakker.

Mijn ogen schieten weer open. Huh? Wat was dat nou weer? Het leek wel een herinnering. Maar wat voor één? Het leek wel een onderdeel van de Omverchrokkenheids training.  Zouden de mensen dan toch gelijk hebben gehad? Ben ik dan echt de leider van Onverschrokkenheid? Ik besluit het uit te zoeken. Ik sluip naar de bibliotheek. Bet als ik door de dikke deur heen wil hoor ik een stem achter me. Jeanine. "Eric wat doe je hier?" "Euhm ik wou gewoon wat opzoeken." "Oké maar doe het wel snel ik heb je nodig." Ik knik en ren de bibliotheek in.

Na een uur heb ik nog niks gevonden en dan valt mij een deur aan het einde van de bieb op. Ik loop er nonchalant heen en probeer hem open te krijgen. Met verbazing lukt het gelijk. Het lijkt op een laboratorium maar het is compleet verlaten. Ik zoen naar een lichtknopje en druk hem in. In één keer word de hele ruimte verlicht. Ik zie allemaal foto's hangen. Ik loop erheen en zie bekende gezichten voorkomen.

Hannah.
Tobias.
Chantal.
Rosa.
Annelien.

Nog meer mensen maar daar weet ik echt de naam niet van. Ik kijk verder en zie een spuit op een tafel liggen. Ik til hem op en zie de woorden: Amnesia returner. Ik denk na en pak de spuit op. Als ik het weet steek ik hem gelijk in mijn nek. Herinneringen teruggevend middel. Ik haal de naald weer uit mijn nek en dan word het zwart.

Ik loop naar voren en pak het mes. Ik snij me in mijn hand er drupt wat bloed op de vloer. Dan doe ik iets wat niemand verwacht. Ik kies voor Dauntless. Er klinkt gejuich vanuit Dauntless. Ik loop naar mijn nieuwe factie waar ik een nieuw leven kan beginnen.