This world will never be the same. Divergent.

Nieuwe aspiranten.

Pov Eric.

Ik ren de gangen door me niet aantrekkend van wat andere mensen denken. Hoe kon ik zo stom zijn?

Four pov.
Ik bekijk de beelden opnieuw en opnieuw. Hopend op een aanwijzing of een stukje gezicht. Ik zucht. Hoe hard ik het ook probeer ik kan en blijf niks anders zien. Ik sta op van de stoel en loop een rondje langs de kloof. Hier stond ze. Hier is ze gevallen. Ik blijf staren naar de plek en zie iets glinsteren in een hoekje. Ik pak het op en het is een ketting. Ik kijk in het kleine binnenstukje en zie een foto van Sarah, een jonger meisje en jongetje. Ik neem aan dat dat haar broertje en zusje zijn. Oh nee hoe moet ik ooit het tegen die ouders zeggen. Ik heb Eric al dagen niet meer gezien. Niet dat het me intresseerd maar nog steeds Eric die al dagen nergens is gezien dat klopt gewoon niet. Ik zucht vermoeid en loop naar mijn appartement.

Ik laat me op mijn bed vallen en probeer te slapen maar hoe hard ik het ook probeer het lukt me niet. Ik blijf steeds Sarah's lichaam zien.

Na nog een paar uur woelen geef ik de hoop op. Dan maar een slapeloze nacht. Ik maak me alvast klaar voor de dag en kijk op de klok. 04:43 lees ik. Ik loop naar de kloof en ga zitten. Ik staar naar het woeste water als ik iets zie bewegen in mijn ooghoek. Ik kijk op en zie Eric naar me staren. Volgens mij heeft hij het er helemaal niet moelijk mee. "Wat doe je hier?!" Snauwt Eric. Ik sta op. "Wat gaat jouw dat aan?" "Alles. Ik sta nog steeds hoger dan jouw hoor." Ik negeer hem en loop hem straal voorbij. Hij trekt me terug. En kijkt me met een blik in zijn ogen aan. Ik kan er weinig uit halen maar ik zie verschillende emoties. Verdriet, woede veel woede en zelfs een schittering van angst. Ik trek me terug. "Als het je boeit ik kon niet slapen dus wachtte ik hier. Nou doei." Ik loop richting het bewakings systeem en tot mijn verbazing zit Roger er al. Ik ga naar mijn pleken bekijk zoals elke dag de beelden.

Eric pov.
Als je je afvraagd waarom ik niet verdrietig ben. Dat komt doordat Suzan me erdoor heen heeft gesleept. Maar toch voel ik elke keer wat breken als ik aan Sarah denk. Ik ben ook gewoon zo'n verschrikkelijke idioot. Ik zal gewoon nog strenger, gemener en sterker moeten worden. Ik zucht en loop weg. Ik weet nog niet waar naar toe maar ik kom er vanzelf wel achter.

3 maanden later.

Four pov.
Ik schrik op van de wekker en zet hem snel uit. Vandaag is de dag dat de aspiranten komen. (Even nog een uitleg dit is het jaar dat Beatrice/Tris erbij zit. Four is 18 en Tris is 16.) Ik verkleed me en loop naar het net om weer nieuwe Dauntless members te mogen ontmoeten. Ik hoor de trein bulderen en ik ga klaar staan samen met Lauren.

Eric pov.

"Als je hier wil zijn, is dit de weg naar binnen." Zeg ik wijsend op het grote gapende gat achter me. "Is er water beneden?" "Daar zul je vanzelf achter komen." Ik kijk de groep rond en mijn blik blijft een seconde langer staan op een meisje uit Abnegation en Candor. Die hark gaat het zoiezo niet redden. "Wie gaat er als eerst?" Zeg ik met een duivelse glimlach op mijn gezicht. Ze zijn allemaal stil totdat het meisje uit Abnegation naar voren stapt en op de rand gaat staan. Ze twijveld maar springt. En weg is ze. Al snel volg de andere en als iederewn is geweest ga ik via de trap naar beneden en vervolg mijn weg naar de aspiranten. Tijd om ze af te slachten.

Four pov.

Ik zie de eerst in het net vallen en heis haar eruit. "Wat ben je geduwd?" "Nee." Ik lach. "Wat is je naam?" "Mijn naam is Bea-." Ze lijkt zich te bedenken. "Je mag een nieuwe uit kiezen maar maar 1 keer." Ze knikt. "Oke mijn naam is Tris." "EERSTE SPRINGER TRIS." De mensen beginnen te joelen en ik stuur haar naar de plek voor de apiranten. Als iedereen is geweest scheidt ik ze van de Dauntless born en leidt ze rond. Wekomen bij de slaapzaal en ik stuur ze naar binnen. "Hier zullen jullie de komende weken slapen." "Jongens of meisjes?" "Beiden." De meeste jongens beginnen uitdagend te lachen. Maar ik let niet op ze ik kijk rond de groep en mijn ogen blijven hangen bij een Tris ze heeft blonde haren en felblauwe ogen. Abnegation. Ik laat ze met rust en ga naar de kantine. Ze komen 1 voor 1 de kamer binnen lopen en ze gaan zitten. En zoals altijd is Eric er weer om me vreselijk te irriteren. Hij gaat zitten en kijkt de groep rond. "Zo Four goeie strijders." "Hou je kop Eric." "Ze zijn we prikkelbaar. Trouwens Max wou je spreken." "Ik ben niet geïnteresseerd." "Oh dus hij wou je een baan aanbieden? Nog steeds hij wil al tijden een afspraak met je maken maar je komt nooit opdagsn. Dat is niet erg aardig he Four?" Ikzucht en sta op en loop weg. Ik heb echt effe geen behoeft hier aan. Ik sta te wachten bij de slaapzaal en zie ze naar binnen strompelen. "Morgen half 7 in het centrum en waag het eens om te laat te komen." Met dat vertrek ik en loop naar mijn appartement. Gelukkig slaap ik al snel.

Tris pov.

Ik stap het bed onder Christina in en probeer te slapen. Mijn gedachten gaan steeds terug naar de kies ceremonie. Aan het verraad van mijn broer tot mijn ouders. Aan het einde val ik in slaap en droom over mijn leven hier in Dauntless. Ik moet het halen anders zou ik het mezelf nooit vergeven. Nooit.

Tada een nieuw hoofdstuk precies 1000 woorden. En Tris is eindelijk in the building.

Like en comment

Bye,
X-Iris