Memories To Keep

Chapter 23

Chapter 23

We're at the reception. It's a simple reception. Only his and my family and our company's stock holder.

"Again...thank you ulit, Baby...for doing this...for sacrificing your freedom." Sabi ni Daddy habang hawak ang kamay ko.

"No... I still have my freedom. I can do whatever i want while being a good and a faithful wife to Adam. So stop saying sorry, Daddy. And I love you. I'm doing this for you kaya lumaban ka Daddy. Hindi ko kayang wala ka." Sabi ko. Ngumiti naman si Daddy sa akin.

"Yes, baby. I promise... I'll be back alive. Magpapagaling ako. Lalaban ako. Mahal na mahal din kita, anak ko." Sabi ni Daddy at niyakap ako.

Ilang oras pa kaming nanatili dito. We'll go home na.

"Ingat kayo ,anak. Call me if you need something." Sabi ni Mommy.

"Yes, Mommy. I love you. Ingat kayo ni Daddy. We'll be back tomorrow para ihatid kayo sa airport." Sabi ko. Sa condo na kasi kami titira ni Adam.

"Let's go?" Adam suddenly ask me. Tumango nalang ako.

"Bye, Mommy. I love you." Sabi ko. Pinagbuksan ako ng pinto ng kotse ni Adam and he also put my seatbelt on.

Sobrang tahimik sa sasakyan. Halos isang oras din kaming nasa byahe pero walang umiimik.

Bumilis na lang ang tibok ng puso ko ng hawakan niya ang kamay ko. Napatingin ako sa kanya. His smile went wide.
Nagtataka ko siyang tiningnan. Natawa naman siya sa itsura ko.

"I love you, Reyn. I love you so much." Biglang sabi niya kaya ngumiti ako.

Nakarating na agad kami sa binili naming condo unit. Ito yung inaasikaso namin for the last 2 months.

We're on the elevator. Magkahawak ang kamay.

Ang kinuha naming condo ay malaki-laki. Mayroong 2 rooms. Isang master's bedroom na may walk in closet. Also meron ding study room sa condo para doon ko gagawin ang mga plates ko.

Nang makarating kami. "Uh... I'll just take a shower." Sabi ko dahil sobrang lagkit na ng pakiramdam ko. Tumango nalang siya.

Pumasok na ako sa kwarto namin at kumuha ng nighty dress na lagi kong sinusuot. Inabot ako ng almost an hour sa banyo.

Pagkalabas ko nakita ko siyang nakaligo na din. His wearing a simple black sando and sweat shorts.

"Are you hungry? Do you want to eat?" He asked me. Umiling lang ako.

"Ikaw?" I asked him back.

"Let's just take a wine." He suggested. I nodded.

Kumuha siya ng isang bote ng red wine at dalawang wine glass. Nilagyan niya ang dalawa bago itabi ulit ang bote.

"Cheers!" Sabi ko. "Adam."

"Hmm?" Nakatingin siya sa akin.

"Thank you for doing this. For marrying me even na alam mong hindi pa ako handa. Kahit nahihirapan ka." Binaba niya ang wine glass niya. Lumapit at hinawakan ang magkabila kong pisngi.

"It's okay. Also thank you for telling me the truth. Ako nahihirapan? No! Pagdating sa'yo, Reyn walang mahirap." Sabi niya at hinalikan ang noo ko.

Niyakap ko siya ng sobrang higpit. Sa ngayon ito lang muna ang kaya kong gawin.

Bumaba ang tingin niya sa akin at unti unting hinalikan ang aking labi. He deepened his kiss. I grip on his sando. His tongue went inside my mouth. Nakahawak siya sa bewang ko at bahagyang pinisil pisil ito kaya hindi ko mapigilang umungol.

Nahirapan akong huminga ng bumaba ang halik niya sa leeg ko so I tilted my head to give him more access.

Nagulat nalang ako ng nasa kwarto na kame pero mas nagulat ako sa ginawa niya. Tumigil siya at pinahiga ako sa kama.

"I love you, Reyn. I want to do this but I respect you. Alam kong hindi ka pa handa." Sabi niya. Humiga siya sa tabi ko at niyakap ako.

Naka unan ako sa braso siya. Niyakap ko siya pabalik.

Hindi napigilang mang gilid ang luha ko.

"Thank you, Adam… I thought..." Hindi ko matuloy ang sasabihin ko.

He kissed my forehead. " I wouldn't force you to make love to me, Reyn. Remember what I said... Maghihintay ako kahit gaano katagal. Hihintayin kitang maging handa dahil mahal na mahal kita."

I'm so lucky... I'm so lucky to have him as my husband. I'm so lucky to be his wife.

I fell asleep on his arms. I woke up when someone was poking my cheeks.

"Wakey! Wakey! Wife!" Narinig ko while still poking my cheeks.

"Five more minutes." Sabi ko at tumalikod. Nawala saglit pero maya maya ganoon ulit.

"The five minutes is over, Wife." Hindi ko pa din pinansin. "Wakey, wakey Wife!"

Bumangon na ako kahit sobrang inaantok pa ako.

"I already cooked breakfast. Let's eat?" He asked me.

"Banyo lang ako." Bago pa ako makapasok ng banyo ay hinalikan niya ako sa labi kaya nagulat ako.

"Good morning, Wife!" Masigla niyang bati sa akin.

"Adam! Hindi pa ako nag to-toothbrush!" Nakakahiya. He just kissed me.

"Nag toothbrush ka man o hindi hahalikan pa rin kita. Go! Para makakain ka na." Sabi niya bago lumabas ng kwarto namin.

Naghilamos lang ako at nag toothbrush. After kong mag toothbrush ay nag mouthwash pa ako para siguradong walang bad breath.

Lumabas na din ako agad sa kwarto. Nakita kong nakahain na si Adam ng breakfast namin.

Pinag-hila pa niya ako ng upuan at pinag-silbihan. Napangiti ako ng malungkot, I should be the one who's doing this.

Babawi ako.

"Eat it. Aalis na din tayo after." Sabi niya.

I nodded. "Thank you." Sabi ko sa kanya.

After naming kumain nag byahe na agad kami dahil baka ma-late sila Mommy sa flight nila to America.

Nang makarating kami sa bahay ay nakita kong nasa sala na sila Mommy at Daddy. Nakahawak si Mommy sa kamay ni Daddy parang nag uusap sila.

"Lalaban tayo, okay? Kasama mo ako." Narinig kong sabi ni Mommy.

"My..." Tawag ko.

"Nandyan na pala kayo. Halika na." Sabi ni Mommy. Kinuha na ni Adam yung mga luggage nila.

Lumapit ako kay Daddy at hinawakan ang kamay niya.

"Kaya mo 'to, Daddy. Alam kong kakayanin mo kase hindi namin kakayanin kapag hindi mo kinaya." Sabi ko.

Piniga ni Daddy bahagya ang kamay ko.

"Pangako, anak. Lalaban ako. Lalaban si Daddy para sa'yo...para sa inyo ng Mommy mo." Niyakap niya ako.

Ayoko. Ayokong umiyak.

"Tara na, Daddy. Baka ma-late pa kayo sa flight niyo." Sabi ko.

Pinanood ko ang papalayong bulto nila Mommy at Daddy.

Hindi ko na napigilan umiyak nang mawala sila sa paningin ko. Niyakap ako ni Adam.

"Everything will be alright, wife. Magiging okay din si Tito."

Life can be very hard sometimes and you wonder why, but a little compassion is sometimes all anyone needs to get by.