Memories To Keep

Chapter 27

Chapter 27

"Wife, gising na..." I heard a manly voice. His voice is sound like a tired voice.

Unti unti kong dinilat ang aking mga mata.

I saw a man. A man looks so tired. He called the doctor to check me.

When the door opened i saw Mom and Dad.

"Anak.." Mom said while crying

"M-mom..." Sabi ko kahit nahihirapan ako. "D-dad..."

They hugged me and started crying and I still saw the man who's still watching us. So, I ask him.

"Who are you?"

Napabitaw sila Mommy sa akin while the man is looking at me. Napatingin ito kila Mommy at Daddy.

"Anak..." Sambit ni Mommy.

"I think you're daughter have a dissociative amnesia also known as partial amnesia..." The doctor told them.

Huh? Amnesia?

"What?" Hindi makapaniwalang sambit nung lalaki. Mukhang nasasaktan.

"Partial Amnesia?" My mother asked.

"Dissociative amnesia is a condition in which a person cannot remember important information about their life. This forgetting may be limited to certain specific areas , or may include much of the person's life history or identity." Sabi nung doctor.

Nakita kong napa-upo nalang ang lalaki at tumingin sa kawalan. Nagulat ako sa sumunod na nangyari. Nagulat ako ng tumulo ang kanyang luha.

Tumalikod silang lahat sa'kin at nag usap sa isang gilid. Mahina pero naririnig ko pa rin sila.

"She can still remember me, right?" He asked. His voice is full of hope kahit nakita kong nasaktan ito nang tanungin ko siya kung sino siya.

"Yes, but we can't tell when. Don't force her to remember the memories she have been forgotten." Dinig kong sabi ng doctor. "If you force her there's a chance that het forgotten memories will be a forgotten memories forever." Sabi ng doctor bago umalis.

Bumalik sa pagkakaupo ang lalaki at tumulala sa isang gilid.

Nakita kong umupo si Mommy sa tabi ko.

"Anak, you're not joking right?" She asked. Umiling lang ako. "Hindi mo ba talaga siya naalala?" Tanong pa niya ulit. Umiling lang din ako. Sa sitwasyon ko, makakapagbiro pa ba ako?

"He's your husband." Sabi ni Mommy.

"Ha? Husband?" Tanong ko. Tumango lang siya. Anong asawa ang sinasabi ni Mommy? Wala pa nga akong boyfriend.

"He's Adamson Smith your husband." Pagpapakilala ni Mommy.

Adam...

"I love you, wife..."

"Argh!" Sigaw ko at sabay hawak sa ulo ko. Nataranta silang lahat. Nakita ko pang lumabas si Daddy para siguro tumawag ng doctor.

Naramdaman kong may yumakap sa skin. 'Yung asawa ko raw.

Hinalikan niya ako sa noo at hinahaplos ang buhok ko. Umiiyak.

"Just...just don't remember me kung kapalit lang noon ay masaktan ka. Huwag na lang. Hindi ko na kayang makita kang nasasaktan. Basta tandaan mo lang na mahal na mahal na mahal kita." Bahagyang kumalma na ako at kasunod lang ay nakatulog na ako.

"Reyn... Wife. Ang sakit sakit. Ang sakit ng salubong mo sa akin. Who are you... Tatlong salita pero naka pag-paguho ng mundo ko. Ang akala ko, okay na. Masaya na ulit pero sakit pa rin pala ang kasunod ng sakit. Mamahalin pa rin kita, Reyn kahit sobrang sakit. Kahit sobrang hirap. Kahit na...hindi mo naalalang asawa mo ako." Narinig kong sabi niya at halata sa boses niya na umiiyak siya.

Naramdaman kong hinalikan niya ang noo ko. Nang marinig kong lumabas na siya ay idinilat ko ang mata ko.

"Adam... I'm sorry, if I can't remember you." Sabi ko. Sobrang nasaktan ako habang naririnig ko ang mga sinabi niya. Hindi ko alam kung bakit pero nasasaktan ako kapag nakikita ko siyang nasasaktan.

Nakahiga lang ako ng biglang may pumasok. It's Adam.

"Uh... I cook you a breakfast." Sabi niya.

Pinanuod ko lang siyang ayusin ang pagkain sa harap ko.

"Let me get you up." Sabi niya. May kinalikot siya sa gilid ng kama ko at kusa na itong umangat. Nalagay pa siya ng unan sa likuran ko.

"Thank you." Sabi ko. Nang makita ko ang mga niluto niya. Nagulat ako na paborito ko ang nasa harapan ko. "This is my favorite. How did you know..." Pabulong na wika ko.

"Of course. I'm your husband." Sabi niya. Ngayon ko lang naalala.

Nag umpisa siyang subuan ako. Nahihiya ako sa kanya.

"Are... are you really my husband?" Hindi ko napigilang magtanong. Simula nung nagising ako hindi na napag- usapan ang tungkol dito.

He just look at me.

"Alam mo ba kung gaano kasakit na marinig ang tanong mong yan?" Nasasaktan na sabi niya.

"I'm sorry." Napayuko na sabi ko. I didn't mean to hurt him.

"Do you want to see our marriage certificate? Our wedding pictures? When we got married? When we got in relationship? How long did I courted you?"

Sunod sunod na sabi niya.

Nilabas niya ang phone niya at pinakita sa akin. He's lockscreen was our wedding picture.

"We got married last year. We also got in a relationship last year, we became a boyfriend and girlfriend thing was almost 3 months then we got married. I courted you for almost 2 years. What else do you want to know?" Tanong niya pa.

"I'm sorry, if I can't remember you." Tumango na lang siya at tumayo akmang tatalikuran ako ng hawakan ko ang kamay niya.

Hinila ko siya upang yakapin.

"I'm sorry... I'm so sorry..." Iyun lang ang tanging masasabi ko sa kanya.

Naramdaman kong niyakap niya ako pabalik.

"Mahal kita, Reyn. Mahal na mahal kita kahit sobrang hirap, kahit sobrang sakit mong mahalin... mamahalin pa rin kita." Naramdaman kong nabasa ang balikat ko. He's crying.

"I'm sorry... Sorry kasi hindi kita maalala, I know masakit 'to sa iyo. Sorry, Adam..." Sabi ko at niyakap siya ng mahigpit.

"My promise is still a promise... hihintayin pa rin kita. Hihintayin pa rin kita kahit na masakit... kahit sobrang nakakapagod. Hihintayin kita kasi mahal na mahal na mahal kita." Naramdaman kong hinalikan niya ang noo ko. "Rest. Mas kailangan mo ng pahinga ngayon." Sabi niya.

Tinulungan niya akong humiga. Inayos pa niya ang kumot ko bago halikan ang noo ko. "Rest. I love you, Reyn." Sabi niya bago kuhanin ang pinagkainan ko.

One day...one day, Adam maalala rin kita at masasabi ko sa'yo na mahal kita pero sa ngayon gusto muna kitang makilala.