Memories To Keep

EPILOGUE

A/N: You've come this far. Thank you for supporting MTK, Serenities! I hope you learned a lesson na kahit ako hindi ko alam lessons na meron dito haha tsar. Bigay naman kayo ng mga bagay na natutunan niyo about dito sa MTK. Thank you!

EPILOGUE

"Who are you?"

Tatlong salitang nakapagpaguho ng mundo ko.

Nakatingin pa rin ako sa kaniya. Hindi ko matanggap.

"Anak..." Sambit ni Tita.

"I think you're daughter have a dissociative amnesia also known as partial amnesia..." The doctor said to us.

Amnesia? Tapos yung sa'min lang ang hindi niya maalala.

"What?" Hindi makapaniwalang sabi ko.

"Partial Amnesia?" Tita Maureen asked.

"What is dissociative amnesia? Dissociative amnesia is a condition in which a person cannot remember important information about their life. This forgetting may be limited to certain specific areas , or may include much of the person's life history or identity." Sabi nung doctor.

Napa-upo nalang ako at nag umpisang tumulo ang luha ko.

Hindi niya ako naalala.

"She can still remember me right?" Umaasang tanong ko sa doctor.

"Yes but we can't tell when. Don't force her to remember the memories she have been forgotten." Dinig kong sabi ng doctor. "If you force her there's a chance that het forgotten memories will be a forgotten memories forever." Sabi ng doctor bago umalis.

Bumalik ako sa pagkakaupo. At tiningnan lang sila.

Umupo si Tita Maureen sa tabi niya.

"Anak... You're not joking right?" Tita Maureen asked. Umiling lang si Bella. "Hindi mo ba talaga siya naalala?" Tanong pa niya ulit. Umiling lang ulit siya.

"He's your husband." Sabi ni Tita Maureen.

"Ha? Husband?" Tanong niya pa.

Ang sakit!

"He's Adamson Smith your husband." Pagpapakilala ni Tita Mau sa'kin.

Natigilan siya saglit.

"Argh!" Sigaw niya at sabay hawak sa ulo ko. Nataranta ako kaya dali dali ko siyang nilapitan at niyakap.

Yakap na ramdam kong ayaw niya.

Hinalikan ko ang noo niya at hinahaplos ang buhok niya. Umiiyak.

"Just...just don't remember me kung kapalit lang noon ay masaktan ka. Wag nalang. Di ko na kayang makita kang nasasaktan. Basta tandaan mo lang na mahal na mahal na mahal kita." Kumalma siya.

May kung anong sinabi ang doctor sa'min na hindi ko na maintindihan. Dahil sa oras na ito ay sakit lang ang nararamdaman ko.

Ako ang bantay ngayon ni Bella. Hinawakan ko ang kamay niya.

Sa panahong tulog o hindi siya nakaharap ko lang masasabi 'to.

"Reyn... Wife. Ang sakit sakit. Ang sakit ng salubong mo sa akin. Who are you... Tatlong salita pero naka pag-paguho ng mundo ko. Ang akala ko, okay na. Masaya na ulit pero sakit pa rin pala ang kasunod ng sakit. Mamahalin pa rin kita, Reyn kahit sobrang sakit. Kahit sobrang hirap. Kahit na...hindi mo naalalang asawa mo ako." Umiiyak na ako.