Memories To Keep

Chapter 28

Chapter 28

After a month. I got discharged at the hospital.

Adam was always taking care of me kahit lagi ko siyang nasusungitan. Inalagaan niya pa rin ako kahit mukhang mauubos na ang pasensya niya pero pinili niyang pag pasensyahan ako.

Nandito kami ngayon sa bahay namin dito sa America.

Hindi ko pa nakikita si Adam simula sa hospital kanina.

Maybe he's tired....

Umakyat ako para magpahinga na sa kwarto ko. Pagkapasok ko nagulat ako ng makita ko si Adam na natutulog.

Why the hell is he here? Why in my room?

Lumapit ako sa kanya at nakita kong yakap yakap niya ang isang picture frame. A frame of our wedding picture.

Maybe... He loves me so much.

But why am I having this feeling? I can't feel anything else for him. I don't know if I really do love him...or maybe like him. When he's always around I always felt irritated.

He suddenly opened his eyes. He look shock when he saw me looking at him.

"What are you doing here?" I ask him.

Bumangon siya at inayos ang sapin ng kama.

"Uh...this is where I sleep sometimes when you were in coma." Sabi niya.

I just nodded. "Get your things. Sleep on the guest room. I want to sleep." Sabi ko.

Natahimik siya saglit bago tumango.

"Okay. Sleep well, Reyn." Sabi niya. Ngumiti siya sa'kin bago tumalikod at lumabas sa kwarto ko.

Nahiga na kaagad ako pero hindi ako makatulog. Pilit kong ipinipikit ang mata ko pero walang nangyayari.

Bumangon ako at pinili kong lumabas pero hindi pa ko nakakababa when I heard a someone's sob.

It's Adam's sob.

"Lord... ang sakit na. Sobrang sakit na. Simula nung nagising siya wala siyang ginawa kundi sungitan at ipamukha sa akin na hindi niya ako mahal."

Nakonsensya kaagad ako.

"Pero my vow to her would not going to be a broken vow. In sickness and in health I'm still going to love her. I'm still going to stay on her side even if it's hurts. It fvcking hurts so much..."

Nag umpisa ng tumulo ang luha ko.

"Mamahalin ko pa rin siya kahit sobrang hirap at sakit ng mahalin."

Gustong gumuho ng mundo ko ng marinig ko ang sunod niyang sinabi.

"Pero, Lord...gusto ko nang sumuko. Sobrang hirap na. Ilang taon na akong nahihirapan. Hindi ko ba siya deserve? Hindi ba siya yung para sa'kin?"

Patuloy na umiiyak na sabi niya.

He's really tired of me.

"You know that... I love her so much... I can't stop loving her."

He really loves me so much.

I went back to my room and cry. He's tired. Yes he loves me but he's tired of me. Napapagod na siyang mahalin ako. Gusto na niyang sukuan ako.

Nakatulog ako at nagising ako ng may kumatok sa pinto ng kwarto ko.

Binuksan ko ito. Nagulat ako ng makita si Adam.

"It's already dinner time. Kailangan mong kumain para makainom ka na ng gamot." Sabi niya pero nakatingin lang ako sa kanya.

I thought he's tired.

Tumango nalang ako sa kanya bago nagpunta sa banyo ng kwarto ko.

Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin.

Anong meron sa akin st nanatili pa rin si Adam?

Napabuntong hininga nalang ako. Inayos ang sarili bago lumabas.

Si Mommy yung bumungad sa'kin pagkadating.

"Hi, sweetie..." Salubong ni Mommy sa'kin "Kamusta na ang pakiramdam mo? May masakit ba sa'yo?" Tanong niya.

Umiling lang ako. " I'm okay, Mommy. Medyo sumasakit sakit lang yung ulo ko ng konti." Sabi ko.

"You should take your medicine." Sabi ni Mommy. Inalalayan niya akong umupo, nakita ko si Daddy at Adam na nakatingin sa akin.

Mag uumpisa na sana akong kumain ng hawakan ni Daddy yung kamay ko.

"I'm sorry, baby..." Sabi ni Daddy taka ko naman siyang tiningnan. "For not being there when you needed me the most."

Hinawakan ko din ang kamay ni Daddy.

"Dad, it's not your fault. It's not everyone's fault. Ang mahalaga dad buhay ako...buhay ka. You don't need to be sorry because in the first place it's not your fault." Sabi ko.

"Still..." I just sighed. Ilang beses na siyang humingi ng sorry...ng pasensya pero nahihirapan na akong i-explain na hindi niya kasalanan 'yon.

I started eating even I can feel Adam is staring at me.

"Gusto mo bang bumalik sa Pilipinas? Para makaalala?" Tanong ni Daddy. Tiningnan ko siya. There's a part of me that I want to be back... for Aria and for the memories I've been forgotten with Adam. But I think... I still can't.

"I still can't, Dad. Give me some more time." Sabi ko bago tumayo at nagpunta sa labas para magpahangin.

Nakaupo ako ngayon sa bench dito sa labas ng bahay namin. Iniisip ko ang tanong ni Daddy.

What's the use of going back there? To make me remember Adam? Hindi ba nila naintindihan yung sinabi yung doctor na kapag ginawa ko yun maaring hindi na bumalik ang lahat ng ala alang 'yon.

"You... you don't want to remember me, right?" Napatayo ako sa gulat. Nakita ko si Adam na nakatayo isang metro ang layo sa'kin.

"Huh?" Saan niya nakuha yung tanong na yon.

"You don't want to remember us, right?" Sarcastic siyang tumawa. "Hindi ka ba napapagod na saktan ako? Ako kasi... pagod na pagod na ako." Pag amin niya.

"Then...why...why are you still here? Fighting?" Tanong ko. Pwede naman siyang sumuko kung ayaw na niya.

"Alam mo ba yang tinatanong mo?" Hindi makapaniwalang tanong niya. "Kasi ako, hindi!"

"You said just a while ago... you're tired...pagod ka na sa akin." Napayuko ako. "Pero kung aalis ka... maiintindihan ko. Hindi mo naman kasalanan na nakakapagod akong mahalin. Wala kang kasalanan."

"You really think that I will leave just like that? Reyn, naman! Ilang taon na akong naghintay! Ilang taon na akong nagtiis... nasaktan. Ngayon pa ba ako susuko na alam kong mahal mo rin ako." Nag umpisa ng bumagsak ang luha sa mata niya. " Haha! Hindi mo nga pala ako maalala..." Sarcastic siyang tumawa habang tumutulo ang luha.

"Adam..."

"You really think low on me. "