~DRUGA CZĘŚĆ TRYLOGII NIGHT~
Zapomnienie o chłopaku, którego kochało się na zabój może wydawać się okropne. Ale nie dla Aurelii Molison. Ona już go nie kocha i nie pamięta. Przynajmniej tak myśli.
Kłopoty stały się dla niej codziennością, jakby tego...
Pamiętam że jak byłam mała to nigdy nie chciałam dorosnąć. Nie chciałam kończyć osiemnastu lat jak inni moi rówieśnicy. Chyba od zawsze wiedziałam, że chcę być ciągle młoda. Ciągle szaleć i korzystać z życia jak tylko się da.
Ale ja zawsze będę dzieckiem.
Dzisiaj dzień zaczął się dobrze bo wstałam w samo południe. Była sobota nie musiałam iść do szkoły a w następnym tygodniu zero sprawdzianów! Ten weekend jest chyba jednym z najlepszych do tej pory! Wczoraj rozmawiałam z Alvinem o pierwszej w nocy bo chciał pogadać. Dziwnie się trochę czułam ale jakoś zapomniałam już o tym chorym pocałunku.
Gdy stałam przed swoim oknem to do mojego pokoju weszła Eva. Miała na sobie luźną bluzkę i szersze czarne spodnie. Lada moment miała już wracać do wujka.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Cześć - blado się uśmiechnęłam, a dziewczyma mi pomachała od niechcenia - Już jedziesz?
Eva spojrzała na mnie i odgarnęła swoje brązowe włosy z czoła.
Zamknęłam drzwi aby nigdzie nie wyszła a potem stanęłam przed nią.
-Zostań - prosiłam ją ale ta na mnie nie patrzyła - Zacznijmy od nowa - nalegałam głupio, choć obiecałam sobie, że już więcej nie będę nikogo prosiła o miłość. Ale jak zwykle przegrałam.
-Nie mogę - spuściła na dół wzrok.
Dostrzegłam jej widoczne żyły na dłoniach. Cholera.
-Nie, to nie tak, Aurelia...- mówiła i uciekała wzrokiem. Widziałam że chciała już wyjść z mojego pokoju.
-A jak? - pytałam ciągle z poważnym wyrazem twarzy.
Stała bez ruchu. Wiedziałam że o czymś myślała. Może próbowała dobrać właściwe słowa.
-Ty jesteś. Nie mogę tu zostać bo ty tu jesteś. A ja muszę uciekać przed tobą jak najdalej się da bo osiwieję, to mnie wykańcza - mówiła roztrzęsionym głosem, aż momentami było mi jej szkoda.
Jeśli tak ma wyglądać nasza relacja, to niech lepiej odejdzie.
Odsunęłam się od niej bo poczułam jakby ktoś wbił mi nóż w i tak już ranne serce.
Eva miała szklane oczy. Jej usta drżały podobnie jak prawa ręka.
Była roztrzęsiona.
-Fajnie tam? - spytałam w końcu, chwiejnym głosem - No wiesz tam u ciebie. Chodzisz na imprezy, masz nowych przyjaciół, przyjaciółkę...no wiesz...
Eva poprawiła swoje włosy do tyłu i przetarła nerwowo ręką swoją twarz.
-Nie, Aurelia! Nie fajnie, bo nie ma tam ciebie, lepiej? - wrzasnęła rozrywającym głosem a ja zamarłam - I nie przyjechałam tu dla twojego brata! Dobra, zgoda dla niego też ale to tylko był powód, dla którego miałam okazję tu przyjechać i się z tobą spotkać! - opuściła swoje ręce wzdłuż ciała i mocno oddychała.
