Życie Lily Wilkinson (PL)

*+:｡.｡ 11 ｡.｡:+*

Lily śpieszyła się rano do pracy lecz zanim wyszła z domu, przeszukała wszystkie pokoje w poszukiwaniu swojej obrączki ślubnej. Kobieta zdjęła ją tylko na chwilę, gdy myła ręce. Położyła ją na stole w kuchni, a teraz nie mogła jej nigdzie znaleźć. Myśl, że ją zgubiła ją przerażała, w końcu była dla niej bardzo ważna. Blondynka nie powiedziała o tym Jikyo, trochę się bała do tego przyznać. Stwierdziła, że poszuka jej jeszcze raz, jak już wróci z pracy.

Dni, tygodnie i miesiące mijały naprawdę szybko. I Lily i Jikyo byli bardzo zlatani w obecnym czasie, szczególnie w pracy. Być może dlatego też kobieta mogła gdzieś przeoczyć swoją obrączkę.

- Dobrze, że już jesteś. – powiedziała Lucy Wilson, jedna z pielęgniarek. – Zajmiesz się tym pacjentem? – wskazała na rozglądającego się człowieka.

- Dopiero przyszłam, dlaczego ty tego nie zrobisz? – odparła Liliana.

- Nie rozumiem niczego co mówi. – odparła zażenowana na co blondynka westchnęła i podeszła do pacjenta.

- Dzień dobry. – przywitała się więc ten na nią spojrzał. – Jak mogę panu pomóc?

Mężczyzna pokręcił głową.

- Ja... Nie znać... polskiego. – machał rękami. – Ja... Korea. Ihaeleul mos haess-eoyo (Nie rozumiem) – tłumaczył na co dziewczyna przytaknęła.

- Annyeonghaseyo (dzień dobry)- blondynka uśmiechnęła się do niego co on od razu odwzajemnił.

- Ah, annyeonghaseyo. (dzień dobry) - odpowiedział. - Jeo jom dowajusigess-eoyo? (Mogłaby pani mi pomóc?)

- Museun il-i il-eonassjiyo?(Co sięstało?)

- Uisa jom bulleo juseyo? (Co sięstało?)James...

- James Marshall?

- Ne. (Tak)

- Jamsi hu uisa-ege jeonhwahagessseubnida (Zachwilę wezwę pańskiego lekarza)– mówiła Lily podczas, gdy Lucy nie wiedziała nawet o co chodziło.

- Dowajusyeoseo gamsahabnida (Dziękuję za pomoc) – powiedział uśmiechnięty mężczyzna.

- Aniyeyo (Proszę) – odparła Wilkinson i wezwała odpowiedniego lekarza. - Museun chilyoleul badgo gyesingayo? (Czy przyjmuje pan jakieś leki?)

- Aniyo (Nie) - pokręcił głową.

- Uisaga 10hosil-eseo dangsin-eul gidaligo issseubnida. (Lekarz czeka na pana w pokoju numer dziesięć)

Blondynka zaprowadziła pacjenta w odpowiednie miejsce, a gdy wróciła spojrzała na Lucy.

- No co?

- Jak ty to wszystko rozumiesz? – pytała kobieta z niedowierzania.

- Mój mąż zna koreański. Jikyo nauczył jego ojciec, a mnie co nieco nauczył Jikyo. – odparła i poszła się przebrać.

Dzięki temu, że znała co nieco drugi język, mogła z łatwością porozumiewać się z innymi pacjentami, gdy nadarzyła się taka okazja. Liliana znała dodatkowo też język angielski i trochę hiszpański. Była samoukiem, nauka innych języków przychodziła jej z łatwością. W domu miała pełno książek o innej kulturze, właśnie dzięki nim nauczyła się nowych rzeczy.

Wilkinson całą swoją zmianę w pracy była zamyślona. Ciągle główkowała, gdzie mogła zostawić obrączkę. Już wyczerpały jej się wszystkie opcje, a to jeszcze bardziej ją martwiło. Wiedziała, że jej mąż, może i nie koniecznie będzie na nią zły, ale było jej strasznie głupio przyznać się, że zgubiła ślubną obrączkę.