Çünkü ben yalnızım.

.......

Gercekten kendimi suçlamayı bi kenara bıraktığımda düşübmeye başladım. Gökham gerçekten beni seviyor muydu. Gerçek olmasaydı o kadar ton degistirir miydi teni. Belki degistirmezdi. Ama her halükarda onun beni sevmesinin bir önemi yoktu. Bende bir gercek vardı ki dostluk aşktan öteydi.

Gökhan'a karşı yoğun duygular hissettim ama hicbir zaman sevgi ve ask gibi kavramlar olmadı. Olamadı bu benim elimde olan birsey değil. Ama ona karşı olan nefretimin sebebide yoktu. Tekrar bunları düşünüp karmaşaya boğulacakken kapı çaldı.

Karşımda Esra. Ama o üzgün ve solgun kız değildi. Işıl ışıl ve mutlu. Birden boynuma atladı:
-"Bu ne mutluluk prenses?"

-"Barıştık!"

Nasıl bir şok geçirdiğimi tarif edemem. Şaşkınlıkla gülümsemem yüzümde donup kaldı. Ne, na-nasıl yani?

Ne kadar süre öyle durdum bilmiyorum Esra merdivenleri cıkmata başlamıştı bile. Şaşkınlığımdan kendimi biraz olsun sıyırarak kapıyı kapamayı akıl edebildim.

Esra başladı anlatmaya:

-"Ya kanki biliyosun feci üzgündüm felan. Bu geçen gün bana mesaj attı. Dedi işte seni üzdüğün için çok özür dilerim. Ama ben düsündüm ve seni sevdiğimi anladım. Ayrılmamız çok saçmaydı kızım beni bi görsen bayılcaktım nerdeyse...hahhahahha.
Neyse iste dedim bu kadar zaman oldu bunu anlamana ne sebep oldu falan. Dediki Ahsenle konuştum. Ve beni sevdiğini anladım. Falan filan iste yine egolu egolu konuşuyo. En son dedi işte seninle olmam gerek. Öylede barıştık"

-Sende hemen barıştın öyle mi?

-Barışmıycak mıydım?

-Ya sen aptal mısın! Resmen seni kullanıyo bigun seviyorum diyo bigün sevmiyorum diyo sende her seferinde kaz gibi yiyosun! Resmen duygularını sömürüyo bu çocuk senin!

-Ya Ahsen saçmalama o çocuk beni seviyo! Gerçekten seviyo!

-Sevmek böyle mi olur!?

-Sen nerden biliyosun sen hiç birini sevdin mi ki?!

Bi süre nefes aldık.

-Doğru.

O hısımla kapıyı vuruo gitti Esra. Sahi ben neden hiç kimseyi sevmedim..