Çünkü ben yalnızım.

sevgili

Esra'la beraber okula doğru yürüyorduk. birsüre konuşmadık. Daha sonra Esra hafifçe güldü :

-"Kızın ağzının payını verdin." sözleri hafif iğneleyiciydi.

-"Ne olursa olsun ayıp ettim. O kadar bağırmam gerekmezdi."

-"Ne dedi de çıldırttı seni? Sen kolay kolay sinirlenmezsin."

-"Ya hakaret etti resmen. Bir sürü şey söyledi çıldırdım işte. Kıracaktım ağzını burnunu!"

-"Söylerken bile sinirlendin." kahkahayla güldü Esra.

-"Hoşuna gitti bakıyorum." dedim gülerek.

-"Ay hiç sevmezdim onu."

Böyle okula kadar yürüdük. Kapıda herzaman ki gibi Gökhan vardı ve Esra yı bekliyodu. Birden tüylerimin ürperdiğini hissettim. Yüzüme bakmamıştı bile. Direkt Esra'ya yöneldi.

-" Nasılsın birtanem."

Birtanem!!! İkimizde şaşırmıştık. Ama Esra'nın şaşkınlığı yerini gülümsemeye bıraktı tabii.

-"Ah iyiyim sen? Beni mi bekliyordun?"

-"Tabiki.." dedi yine sinsice güldü yılan.

-"Ahsen sen istersen sınıfa git. Ben gelirim."

Resmen yanından kovmuştu beni. Bozulmadım değil. Ama tepki vermeden sınıfa çıktım.

Sınıfa girdiğimde hafif bir uğultu vardı ama hemen kesildi. Kimseye aldırmayarak sırama eçtim ve zil çalana kadar kafamı sıraya gömdüm. Biraz uyukladım. On dakika sonra biri kolumu dürtmeye başladı. Kim? Tabiki Esra.

-"Ay Ahsen! İ-nan-mı-yo-rum!"

-"Ne oldu?"

-"Biz sanırım.. Çıkıyoruz.." dedi ve dayanamayıp gülmeye başladı.

-"Tahmin etmiştim." dedim keyifsizce.

-"Sevinmedin mi?"

-"Yoo sevindim tabii." dedim gülümsemeye çalışarak.

Hoca sınıfa eline konuşma kesildi tabii. Ama Esra yerinde duramıyordu.

40 dakika bir anda geçti tabii. Ve pırr diye uçtu bizim kelebek. Hızla aşağı indi. Benimse gitmeye halim dahi yoktu. Ama bir merak arkasından bende gittim. Bizimkileri kolkola gözgöze buldum (!)

Ama garip bir şekilde sinirlenmiyordum artık. Pes de demiyordum. Belkide üzerimden bir yük kalkmıştı. Hata mı ediyordum. Arkadaşım doğru kişiyle birlikte değildi. Ama gerçekten yorgun hissediyordum.