Çünkü ben yalnızım.

yeni

O günden sonra yine mesafeler girdi Gökhan'la aramıza. Normalde bu beni mutlu ederdi ama artık sadece tedirgimdim. Tedirgin! Her yerden çıkabilirdi, anahtarım bendeydi ama ondada bir tane vardı. Bunun insanı ne kadar geren birşey olduğunu tahmin edemezsiniz. Gökhan beni sevdiğini söylemişti. Ama bu sevgiden ziyade bir saplantıydı. Ve ben bu saplantının nedenini çok fazla merak ediyordum. Belki bundan kurtulmam mümkün olabilirdi.

Esrayla bir süredir konuşamıyorduk, çünkü Gökhan'ın uzaklığı Esra'yı da etkiliyordu. Başta bunun için çok üzülsemde kanıksamıştım artık. Demekki Gökhan daha önemliydi..

Herşeyi bir kenara bırakıp derslerime odaklanmam gerektiğini düşünürken hayatımda bi hareketlilik oldu. Gökhan'ın evime geldiği gün bankta yanıma oturan çocuk garip bi şekilde beninle ilgileniyordu. Böyle tipler bende çok ilgi uyandırmadığından herzamanki suratsızlıklarımı yapıyodum. Ta ki seslenene kadar;

-Ahsen!

-Adımı nerden biliyosun?

-Sen söylemiştin!?

Bu ayrıntıyı bile unutmuştum. Ve adını hatırlamaya çalıştım. Neyse ki beni bu dertten kurtardı,

-Adım Faruk. Sen hiç sormadın ama.

Dedi zorlama bi gülüşle.

-Memnun oldum Faruk. Dedim zoraki.

Herzamanki yabaniliğim tutmuştu işte.
-Kantinde çay içelim mi? Beraber..

Bu ne saçma bi cümleydi böyle, galiba heyecanlıydı. Buna zamandan sonra yeni birini tanıma fikri çok cazip gelmese de kabul ettim. Farukla beraber kantinde oturup sohbet etmeye basladik.

-Ahsen, sen çok farklı bi kızsın, bunun farkında mısın?

-Ben farklı olduğumu düşünmüyorum..

-Nasıl düşünmezsin, seni bir süredir takip ediyorum. Sakım yanlış anlama sapık değilim. Dedi gülerek. Aynı şekilde bende güldüm. Devam etti:

-Yani konuşman, tavırların bakışların bile o kadar olgun ki, bak ben 19 yaşındayım sen benden daha büyük gibisin.

-Neticede olgunluk yaşla olan birsey değil. Yaşının büyük olması sana sadece tecrübe katar, ama hiç tecrüve etmediğin şeyleri biliyor olabilirim.

-Ne gibi?

-Annem tarafından terkedilmek gibi.

Bunu neden söylemiştim ki. Ne gerek vardı buna!

-E çok uzak değilmişiz, benimde iki yıldır babam yok ortalıkta.. Alaycı bir şekilde güldü.

-O zaman çok uzağız, ben babamı hiç görmedim.

-Nasıl yani, ne yapıyosun o zaman kiminle yaşıyosun.

-Kendimle yaşıyorum. Tekim. Dedim onun gibi kinayeli gülerek..

-Sen sandığımdan da daha güçlü bir kızsın.

Gözlerimi devirdim ve gülmeye başladık.
Kafamo çevirdiğim sırada Gökhanla gözgöze geldik. Haliyle huzursuz olmuştum ve Faruk bunu farketti.

-Sana birsey söyliyim mi? Korktuğun ve çekindiğin şeyler olduğunun farkındayım. Ve sen geri çekildikçe üstüne gelicekler.

Faruk'un söylediklerine anlam veremedim. Nereden neyi biliyor olabilirdi ki?

Zilin sesiyle Faruk masadan kalktı ve bana göz kırptı. Hafifçe Gülümsesemde aklim soylediklerine takildi. Gözlerim Esra ve Gökhan'a bakarken düşünmeye başladım. Ve şunu farkettim. Artık korkak olmuycaktım, artık yüzleşmem gerekirdi.