Çünkü ben yalnızım.

bölüm33

Hayatımın altüst olduğu bu dönemde, sürekli Esra ile Gökhan arasında neler geçiğini düşünüyordum. Okul bittikten sonra hayatım savrularak geçmişti ve Gökhan'ı asla görmemiştim. İçimdeki öfke bitmiyorken bir ses Gökhan'ı bulmamı söylüyordu. Onu bulup neler olduğunu öğrenmem, hesap sormam gerekirsede kız kardeşimin intikamını almam gerekiyordu.

Yıkım halinden kurtulmam için birşeylere sarılmaya çalıştıysamda başarılı olamamıştım, pespaye haldeydim. Bu sıralarda yanımda olup acımı paylaşan tek insan Faruk'tu.

Her ne kadar üniversiteye hazırlansada boşta kalan zamanlarında mutlaka benimle ilgile irdi. Esra'dan sonra ona daha düşkün olmuştum, çünkü beraber ağlamıştık biz onunla.

Birgün yine Faruk'layken aylardır içimi kemiren şeyleri ona açacaktım.

-"Faruk."

-"Efendim?"

-"Sence Gökhan'ı bulabilir miyiz?"

Bunu dememle Faruk'un elindeki kalem test kitabına düştü ve şaşkınlıkla bana döndü.

-"Ne dedin sen?"

-"Duydun."

Bu sırada öfkeyle dolsa da beni asla kırmazdı. Sesine şevkatli bir tını vererek konuşmaya başladı.

-"Bak güzelim, çok acı çektin hala da çekiyosun farkındayım! İnan bende üzgünüm olanları kafamdan silmeye çalışıyorum. Lütfen bak, lütfen! Artık sadece önüne bak.'

-"Sen yardım etmezsen ben kendim bulurum."

-"Ahsen onu bulsan bile sana bunu söyler mi?!"

-"Söyliycek!"

-"Söylemiycek!"

-"Babanı nasıl bulduysan, Gökhan'ı da buluruz bir şekilde konuştururuz!"

-"Ahsen ben babamı gittiği orospunun evinde buldum! Neden diye sorduğumda bana bir açıklama bile yapmadı! Üzgünüm ama Gökhan'ın bizi bir tarafına takıp açıklama yapmaya tenezzül ediceğini sanmıyorum!"

Durup nefes aldı.

-"Bak biliyosun mutlu değillerdi, o piç hiçbir zaman Esra'yı sevmedi ve ona acı çektirdi. Esra bunun için intihar ettiyse bu onun suçu evet ama cezasını biz veremeyiz!"

Ağlamaktan kuruduğum için tepki vermedim. Kalbim acıyordu. Yutkunarak bastırmaya çalıştım.

++++++++++++++++++

Ertesi gün Esra gittiğinden beri çalamdığım o kapıya gittim. Esra'nın annesi solgun yüzüyle kapıyı açtı. Ağlamıyordu, çünkü artık bitmişti. Cesaretimi toparlayrak bir şekilde Esra'nın odasına çıktım. Bıraktığı gibiydi.

Sadece dağınıklığı toplanmış yatağı kaptılmıştı. İşte prensesimle uyudugum bu yatak dedim kendi kendime. Kapıyı örttüm ve bağırmamaya çalışarak bıraktım hıçkırıklarımı.

Gözyaşlarımdan önümü görmez bi halde odada deli danalar gibi dönüyordum.

-"Esra!"

-"Esra!"

-"Nasıl yaptınn, nasıl gittinn!"

-"Seni bu hale nasıl getirdiler buna kim sebep olduysa Allah belasını versin!"

Odanın içinde sessizce haykırıyordum resmen. Sesimin tonuna dikkat etmem gerekiyordu.

Bir saat kadar titreyen vucudumu bir nebze sabitleyebilmistim. Güzel gözlümün yastığını kokladım, kalemlerine elimi sürdüm tokalarından biri aldım. Bileğime taktım. Onu herzaman hatırlamak için buan ihtiyacım yoktu ama olsun bir an bile aklımdan çıkmayacaktı. Sessizce konuştum odasıyla, bulucaktım ne olursa olsun Gökhan'ın yanına bunu bırakmıycaktım!

+++++++++++++