Çünkü ben yalnızım.

görünen

Kendimi derslerime vermiştim. Bir şekilde kendimi kurtarmalıydım. çünkü param bitmek üzereydi. Part time bir iş bulmam gerekiyordu. Buldum da. Evimizin,, evimin yakinlarinda küçük bir pastane vardı. Sahibi Mehmet amca tanıdık olduğundan bana iş verdi. Mehmet amca ve karısı Gülay teyze bana çok iyi davranıyorlardı. Kızları evlenip başka bir şehre gitmişti. Gülay teyze bana sık sık iyiliklerinden bahseder bende işimi yapardım. Halimi anlatmış olacaklar ki güzel bir ücret alıyordum. Bu şekilde günler geçmeye başladı. Bende Esra'nın bu çocuğa olan ilgisinden hoşlanmıyordum.

Tenefüste beraber aşağı incik. Ellerin ceplerim de yürüyordum. Esra köşedeki kızların yanına gitti heyecanla. Ben o kızları sevmediğinden görmedim. Kafamı eğdim , bir adım atacakjen birine çarptım. Kafamı kaldırdım ve Gökhan'ı gördüm. Hafifçe gülümsüyordu. Yoluma devam edicektim ki kolunu tuttu.

-" özür dilemeyecek misin?"

-" H-hayır" kahretsin kekelemiştim.

Garip bir ifadeyle yüzüme baktı.

-" Hayır, çünkü bana çarpan sensin!" dedim.

-" önüne bakmayan sensin.." dedi yine o alaylı ifadeyle. Kendini ne sanıyordu bu! Bir an sinirden kıpkırmızı olduğumu hissettim.

-" Olduğum yerdeydim ve sen gelip bana çarptın!!" biraz sesli söylemiş olmalıyım ki çevredekiler dönüp bir an bize baktı. Bu sırada Esra'yla gözgöze geldik. Utanmıştım. Üstüne üstlük insanlar tüm bunları ilgisini çekmek için yaptığımı sanmışlardı eminim.

Bu sırada Esra yanımıza geldi. Ben , beni savunmasını beklerken o gülerek:

-" Ah! Gökhan kusura bakma Ahsen sinirlidir biraz." demesindi. Gözlerinden alevler çıkmıştı. Ne kadar gereksizdi.

Hızla okula doğru yürüdüm. Hatasını anlamış olacak ki Esra peşinden koşmaya başladı. Arkamı dönüp baktığımda Gökhan hala bulmuyordu. Dudakları kıpırdadı. Ama ne söylediğini anlayamadım.

Çıkışa kadar Esra gönlümü almaya çalıştı durdu. Daha sonra evlerimize dönerken barıştık..