Çünkü ben yalnızım.

lütfen.. beni.. sev..

Gökhan öfkeyle yüzüme bakıyordu, yerimden doğruldum ve sınıfa ilerlemeye başladım. Bu sırada arkamdan biri gelip omzuma sert bi şekilde çarptı. Tam arkamı dönüp ciyaklayacakken bu kişinin Gökhan olduğunu farkettim. Ve sustum. Ona kafa tutacak gücüm yoktu çünkü. Kafasını bile çevirmeden bastı gitti.

Gün bitiminde yine işin verdiği yorgunluk, ve düsük notların yaşattığı bıkkınlıkla evime girdim. Ayakkabılarımı cıkarıp merdivenlerden çıkmaya başladım. Tüm gün ayakta durmaktan şişmiş ayaklarımı ovaladım ve koltuğa rahatça yayıldım.

-"OH BE!" dedim kocaman. O sırada duyduğum sesle yerimden fırladım.

-"Kim o çocuk?"

Gökhan'ın evimde olduğuna inanamıyodum. Korkuyla titredim ve ister istemez gözlerim doldu.

-"kim diyorum!" diye bağırıp inletti ortalığı.

Cevap veremiyodum. Konuşsana Ahsen!
Bi süre yüzüme baktı.

-"Ne oldu?" deyip yaklaşmaya kalkıştığımda geri geri kaçtım. Bian duraksadıysada yaklaşmaya devam etti. Ellerini yanaklarıma koydu yüzüme baktı.

-"Özür dilerim. Çok özür dilerim.." diye mırıldanmaya başladı. Yüzüne bakmak istemiyordum, gözlerimi kapadım ve gözyaşlarımın akmasına izin verdim. Ben ağladıkça o özür diliyordu.

Beni koltuğa oturttu kendiside yanıma geçti ve beni kollarına aldı. Karşı koyacak halim bile yoktu. Bi süre öyle kaldık ve ben toparlanmaya başladım. Gözlerim çok acıyodu, balon gibi gözlerimle baktım,

-"Gider misin artık.."

Kıpırdamadı.

-"Lütfen."

-"Ahsen ben seni çok seviyorum. Anlayamayacağın kadar çok. Çok! Neden beni sevmiyosun?"

-"Bilmiyorum."

-"Lütfen.. Beni.. Sev.." hafif titreyen sesiyle ve sitemle konuştu Gökhan. İçimdeki merhamet duygusu alevlendi. Yanına oturdum ve yüzünü okşadım.

-"Gökhan. Bu işin oluru yok. Lütfen yapma, lütfen işleri başka yerlere sürükleme. Ben.. Yoruldum artık anlıyo musun? Gerçekten gücüm yok. Çabalamaya da kaybetmeye de.."

-"Neler hissettiğini biliyorum."

-"Bilmiyosun. Sadece neler yaşadığımı biliyosun. Neler hissettiğim hakkında en ufak bi fikrin yok."

Kendi halime güldügüm bu sözlerle Gökhan yüzüme bakmakla yetindi. Hafifçe toparlandı ve çıkıp gitti. Bomboş evin içine baktım. Annemin olmayışına sövdüm birkez daha. Ne kadar aptal olduğum için kendime sövdüm. Ve Gökhan'a.. Beni bu hale getirdiği için Gökhan'a.. Sessizce ağlamaya başladım, sonra hıçkırıklar eşlik etti..