Moordvrouw - vermist

Niet één kind

-Fenna-

Evert en ik kijken elkaar hoopvol aan. Jasper gaat verder met praten. "Uit het onderzoek is gebleken dat je niet een kind hebt." Ik kijk hem vragend aan en we begrijpen hem allemaal niet zo goed. Hij krijgt een glimlach op zijn gezicht. "Gefeliciteerd, je bent zwanger van een drieling!" Ik kan het niet geloven! "En ze leven allemaal nog?" "We hebben dit nog nooit eerder meegemaakt. Het is wel echt gebleken dat het echte vechtertjes zijn! Ze leven inderdaad allemaal nog!" Wow! Wie had dit verwacht!? Evert en ik geven elkaar met tranen van blijdschap een knuffel en ik krijg van elk van de teamleden ook een knuffel. "Sorry dat ik nog even stoor maar je moet wel zo veel mogelijk rust houden. Inspanning is totaal geen optie." "Bedankt" antwoord ik en Jasper loopt de kamer weer uit."Wow! Wat heb ik toch een bijzondere vriendin!" zegt Evert uit het niets. Ik glimlach naar hem maar ik voel dat ik moet spugen. Ik hou het in omdat ik niet wil dat ze zich zorgen om mij gaan maken. "Sorry tortelduifjes maar wij moeten weer richting Nederland omdat we verder moeten met de zaak." "Maakt niks uit. Evert, Liselotte en ik blijven hier dus?" "Ja, Menno heeft geregeld dat jullie zo snel mogelijk naar Nederland mogen." "Ik heb nog wat voor je" Zegt Bram. Hij pakt uit zijn jaszak mijn telefoon. "Dankjewel." We krijgen nog een knuffel van iedereen en ze verlaten de kamer. Evert komt bij mij in bed liggen. Hij slaat zijn armen om mij heen. Dit heb ik zo gemist! Zonder zorgen in Evert zijn armen liggen. Wetend dat alles goedkomt! Ik heb wel pijn aan mijn ribben maar ik probeer het een beetje te negeren. De paracetamol zal straks wel in gaan werken. We kijken naar Liselotte. Ze ligt er bleek bij en onder de schrammen en blauwe plekken. Het is niet fijn om naar te kijken. Ik draai me om en lig met mijn gezicht naar Evert toe. Hij wrijft over mijn buik. "Onze kleine wondertjes." Hij komt met zijn gezicht dichterbij en begint me te zoenen. Wauw! wat heb ik dat gemist. Het lijkt wel een uur te duren. Ineens stopt Evert. Ik kijk hem raar aan. "Ik dacht dat ik Lies zag bewegen. Het was vast een verbeelding." Ik draai me om en zie niks. "We zijn wel twee brokkenpiloten hoor. Kijk dan hoe we erbij liggen" We moeten beide lachen. "Wanneer krijg jij eigenlijk gips?" "Waarschijnlijk als we in Nederland zijn. Eerst moet de spalk er even om blijven zitten." "Ooh, oké" Evert drukt mijn telefoon in mijn handen. "Bel Nynke en Brecht maar."

-Nynke-

Papa en Fenna zijn al wel erg lang weg hoor. "Oma?" "Ja meid, wat is er?" "Wanneer komen papa en Fenna terug?" "Weet ik niet meid. Sorry!" Ik begin me wel een beetje zorgen te maken. Ik mis ze ook zo. Net op dat moment gaat de telefoon. "Brecht! Fenna belt!" roep ik vrolijk en ik pak de telefoon en ren naar Brecht toe. Ik zet hem op de luidspreker en we gaan samen op mijn bed zitten.

F: Fenna E: Evert N: Nynke B: Brecht

N&B: Hoi Fenna!

F: Heey meiden!

N: Waar ben je?

F: We zijn in het ziekenhuis in Kroatië.

B: Is papa daar ook dan!?

F: Jahoor!

E: Hey lieverds!

N&B: Hoi papa!

E: Hoe is het?

N&B: Goed!

N: Wanneer komen jullie naar huis?

B: We missen jullie zo!

F: Zo snel mogelijk!

E: Zullen we elke dag gaan bellen totdat we thuis zijn?

N&B: Ja!

F: Dan leggen wij nu weer op hoor.

N&B: Oké! Doei!!

F&E: Doei meiden!

-Evert-

We leggen de telefoon weer op. "Leuk om ze weer even gesproken te hebben. Wat mis ik ze!" "Inderdaad." Fenna slaat mijn armen om zich heen en legt haar hoofd op mijn borst neer. Niet veel later valt ze in slaap. Ineens komen Bram Carla en Menno weer binnen met drie tassen. "We hebben snel nog even wat kleding voor jullie gekocht." "Wat lief! Zet maar neer hoor. Fenna slaapt." We praten nog heel even en daarna gaan ze echt weg. Niet veel later wordt Fenna weer wakker. "Hey Fen. Wil je een andere broek aan? Wel zo fris en deze is helemaal kapot geknipt omdat je anders geen gips kon krijgen." "Ja, is goed" Ik help Fenna in haar broek en we liggen weer op bed. Ineens horen we naast ons wat gekreun en Liselotte beweegt. "Snel Evert! Haal een dokter!" Ik ren weg op zoek naar Jasper.