Moordvrouw - vermist

Het witte busje

-Evert-

Liselotte ligt op de grond de schreeuwen van de pijn. Twee van de mannen houden haar handen vast. Chiel zit gehurkt naast Liselotte en duwt ook een doekje met chloroform op haar gezicht. Liselotte trapt wild om haar heen en weet Chiel weg te trappen. Een van de mannen bij haar handen pakt ze beide vast en de andere loopt naar haar voeten om ze vast te houden. Chiel gaat weer rechtop zitten. Ik kan de angst op Liselotte haar gezicht zien. Zo bang heb ik haar nog nooit gezien. Ze heeft niks mer in te brengen tegen Chiel. Chiel slaat Liselotte nog een paar keer en ze schreeuwt het uit. Ik kan het niet meer aanzien. Als Chiel eindelijk is opgehouden zie ik dat Liselotte niks meer doet. Ze is buiten bewustzijn geraakt door de klappen van Chiel. Haar hele gezicht zit onder het bloed. Het is verschrikkelijk om te zien. Liselotte krijgt nog een doekje op haar gezicht en even later tilt één van de mannen haar op. Chiel tilt Fenna op en een andere man komt naar mij toe lopen en tilt mij op. Ze lopen de kamer uit en we koen in het midden van de loods. Er gaat een grote garagedeur open. Ik kan de buitenlucht zien en krijg weer frisse lucht binnen. Er staat en wit busje met twee ramen achterin. De deuren gaan open en eerst wordt Liselotte erin gegooid, zonder pardon. Daarna Fenna. Ik kan het echt niet meer aanzien hoe ze hier met mijn meisje omgaan. Zo respectloos! Gelukkig valt ze niet heel hard en niet op haar buik. Daarna wordt ik in het busje gegooid. Zo raar dat ik wel kan zien en niets voel.

-Menno-

Ik sta binnen in het tankstation af te rekenen en kan vanaf daar net om de hoek van de loods kijken. Ik zie dat er mensen in een wit busje worden gegooid. Ze lijken zo erg op Fenna, Liselotte en Evert. Ze moeten het wel zijn. Ze kunnen hier namelijk niet weg zijn omdat de auto er nog staat. Als ik heb betaald ren ik naar buiten en ik zie de man van het tankstation raar naar me kijken. "Fenna, Liselotte en Evert zijn meegenomen door dat witte busje!" schreeuw ik naar Carla en Bram. Ik wijs naar het busje dat wegrijdt en ik spring achter het stuur. Bram en Carla stappen in de auto en we scheuren achter het busje aan. Niet veel later zijn we vlak achter het busje en nemen we elke bocht die het busje ook neemt. Ik weet eigenlijk nieteens of ze nog wel leven! Eerst die gil van Liselotte en dan worden ze in een busje gedumpt. Ik blijf hoop houden! Ze moeten nog wel leven! Ze weten zich altijd sterk te houden en dan gaan ze nu ook de strijd niet verliezen!

-Evert-

Ik zit in het busje en ik krijg ineens een enorme pijn in mijn pols. Ook het gevoel in mijn benen komt weer terug. De chloroform begint uit te werken. Ik kan mijn voet weer een beetje te bewegen en ook mijn handen. Ik probeer te staan en leun tegen de zijkant van het busje. Ineens wordt er hard geremd en val ik bijna om. Ik weet me nog net staande te houden. Ik kijk door het raampje en zie een undercoverauto van de politie. Met een Nederlands kenteken! Ik kijk goed door het stoffige raam en ik zie Menno en Carla! Dit is niet te geloven! Ik probeer duidelijk te maken aan ze dat ik hierin zit maar het lukt me niet. Ik zie geen enkele blik dat ze weten dat ik hierin zit.

-Menno-

Het witte busje haalt een paar auto's en een vrachtwagen in. Carla heeft ondertussen het kenteken van het busje al genoteerd en we rijden achter het busje aan. Als we voor de lange rij auto's zijn zien we geen busje meer. Ik zie dat Carla in paniek raakt. "Daar is die!" roept ze. We rijden erheen en niet veel later rijden we erachter. IK zie Carla angstig kijken. "Dit is niet hetzelfde nummerbord! Menno we zijn hem kwijt geraakt!" "Fuck! schreeuwt Bram."