Moordvrouw - vermist

Het aanzoek

1 week later

-Bram-

vandaag is de dag. De dag waarop ik Liselotte ten huwelijk ga vragen. De zenuwen gaan nu al door mij heen, hoe zal dat straks wel niet gaan!? Liselotte ligt nog in bed en ik sta beneden ontbijt voor ons klaar te maken. Snel neem ik nog even mijn gedichtje door en dan hoor ik voetstappen op de trap. Liselotte komt eraan! Ik spreek mezelf de moed toe en probeer niks te laten merken. "Hé lieverd! Lekker geslapen?" "Jahoor, heerlijk!" "mooizo" Ik heb het ontbijt klaar en we gaan samen aan tafel zitten. 

We hebben het op en Liselotte maakt zich nog even snel klaar. Hoe zal ze het vinden? En gaat ze ja zeggen? Weer gaat er van alles door me heen alleen ik laat het gaan. Het komt allemaal wel goed! De poster ligt er al, dus er kan ook niks raars zijn zoals dat ik even snel weg moet. Hopelijk verloopt alles zo als ik het in gedachten heb! "Bram! Ik ben klaar! kom je?" "Ja, ik kom eraan!" Ik pak snel mijn autosleutels en loop naar de deur. We stappen in de auto en we rijden weg. Het is niet heel erg lang rijden. Ik probeer zo normaal mogelijk te doen. Hoe moeilijk het ook gaat. 

Na ongeveer een kwartiertje rijden zijn we aangekomen bij een pier. Hier is het! We stappen uit en ik werp snel even een blik en ik kijk of ik de poster kan zien. Ik zie hem niet dus ik vertrouw voor 100 procent op het personeel hier. Het komt vast goed. En desnoods ziet ze hem niet... Dat is ook weer niet een hele erge ramp! We zijn bovenin aangekomen en vanaf daar zie ik inderdaad de poster. Hij ligt er best mooi en vanaf hier kun je niet zien dat er wat op staat. "Zo, wie gaat er eerst?" Liselotte en ik kijken elkaar aan en ik bied mezelf al snel aan. Kan ik even kijken of je het wel kan lezen als je er vanaf springt. 

Niet veel klater sta ik klaar om te springen. Ik geef Liselotte nog een kus en dan spring ik. Ik gil het zowat uit van de angst. Als ik beneden ben kan je het gewoon heel goed lezen. Fantastisch dus! Ik ben weer boven en nu is het de beurt aan Liselotte. Ik geef haar een kus en ook zij springt. Ze gilt helemaal niet! Maat het is best eng. Ach, maakt ook niet uit. Pas als ze op het laagste punt is begint ze te gillen. Ik kleed me heel snel om en ik neem het gedicht nog even in mijn hoofd door. Ik kijk en Liselotte wordt alweer omhoog gehaald. Ik ga klaar staan de zenuwen gaan door me heen. Liselotte staat weer boven en ze ziet me nog niet of ze begint al te praten. "Bram, was dat van jou?" Ze draait zich om naar mij en ze slaat haar hand voor haar mond. Ik ga voor haar staan en ik begin aan mijn gedicht. "Lieve Liselotte. Bij het werk op de recherche afdeling van de politie heb ik je leren kennen. Ik vond je eerst maar niks en dat zal ik nooit ontkennen. Zo stil, zo afgezonderd. Zo alleen dat je opeens heel lief werd. Ik viel als een blok voor jou en jij voor mij. Bij die gedachte werd ik zo blij! Ik was verliefd en ik merkte niet dat jij dat ook was op mij. Dat merkte ik later pas. Je had zo'n heftige tijd gehad. Toen je terugkwam was ik zo blij! Daar stond mijn lieveschat! Samen veel meegemaakt en beleefd. Dat onze liefde voor elkaar niet onopgemerkt bleef!" Ik ga op één knie en ik hou de ring in het doosje voor mij. "Lieve Liselotte, ik wil jou voor altijd aan mijn zij. Wil je alsjeblieft trouwen met mij?" Ze slaat haar handen voor haar mond en kijkt mij met tranen in haar ogen aan. "Tuurlijk wil ik dat!" En ze vliegt mij om mijn nek. 

-Fenna-

Het is al laat. Ik denk dat ik zo ga slapen. Morgen wordt een spannende dag omdat ik dan een trouwjurk ga uitkiezen. Omdat ik geen vrouwen meer over heb in mijn familie neem ik Liselotte, Carla, Nynke en Brecht mee. Ik had natuurlijk al een jurk maar die had ik gehuurd. Kopen is immers veel leuker! "Lief, ik ga zo slapen hoor!" "Is goed! Ik kom ook zo." "Top! Als een van de meiden vannacht wakker wordt ga ik er wel uit hoor." "Nee joh, hoeft niet" "Jawel! Jij mag vannacht doorslapen!" "Oké dan." Ik loop naar boven en ik maak me klaar om op bed te gaan.