Moordvrouw - vermist

Bezorgd

-Evert-

"Ze ademt niet meer!?" Ik ga gelijk naar Fenna toe, er is nog een lichte hartslag te voelen. Hij verzwakt en Liselotte en ik hebben besloten om maar te reanimeren. We wisselen elkaar af. "Fenna! Blijf bij ons!" schreeuw ik. Liselotte neemt het weer van mij over en ik controleer haar hartslag. Langzaam voel ik iets opkomen. "Ik voel weer iets! Doorgaan!" Even later ademt Fenna weer en is haar hartslag goed. "W-w-waar b-ben ik?" "Alles is goed lieverd!" Liselotte en ik geven elkaar een knuffel. We hebben toch maar even Fenna haar leven gered. "Evert!" Ik schrik op. "Wat heb jij met Lies!?" roept Fenna boos naar mij. "Liselotte en ik hebben jou in leven gehouden." Ik til Fenna op bed. We willen gaan slapen. Ze kan nu toch niet naar het ziekenhuis. In de kamer staat één bed. Liselotte heeft zich opgeofferd om op de grond te gaan slapen maar dat accepteer ik niet. Ik ga tegen de muur aanzitten en Liselotte hangt tegen mij aan. Fenna ligt tegen Liselotte aan. We hebben geen woorden meer gewisseld en zijn in slaap gevallen.

-Fenna-

Het is ochtend en de deur gaat open. Chiel komt binnenlopen met drie borden. Op elk bord ligt een klein broodje. "Hier Fenna, krijg je mijn brood." zegt Evert. "Dat hoeft helemaal niet. Ik heb hier wel genoeg aan hoor, jij moet ook eten!" "Jij hebt niet één maar twee mondjes te voeren lieverd! Het is echt wel goed." Evert geeft me een kus en legt zijn broodje op mijn bord. Niet veel later komt Chiel weer binnen. Hij richt zijn pistool op Liselotte. Ze kijkt bang naar ons en besluit niks te zeggen. "Niks aan de hand hoor mevrouwtje. Ik kom alleen even jullie bordjes ophalen" zegt Chiel lacherig. Ik wil wat naar hem roepen maar ik word tegengehouden door Evert. Het is wel goed want anders had ik hier waarschijnlijk niet lang meer gezeten. Chiel loopt de kamer uit en Liselotte kijkt met tranen in de ogen naar ons. "Ik was zo bang! wat een lul!" "Zo doet hij wel vaker" zegt Evert. Evert staat op en kijkt naar het raampje. "Hoe kunnen we dit groter maken?" zegt hij zacht. Er zit een slot op maar die sleutel hebben we niet. Dus dan kunnen we hem ook niet open maken. Als die wel los kon dan konden we er zo door kruipen en dan waren we vrij geweest.

-Carla-

Ik zit op het bureau samen met Menno. Bram is een identiteit aan het opsporen in het register. "Hoe is het eigenlijk met Fenna, Liselotte en Evert? Zijn ze alweer vertrokken?" "Ik heb geen idee, ze hebben nog niet gebeld." Ik toets het nummer van de telefoon van Liselotte in en krijg geen gehoor. Na twee keer proberen nog steeds niet. Dan maar die van Fenna proberen. Ook die krijg ik niet te pakken. Zal Chiel Liselotte en Fenna hebben? Nee, vast niet. "Ik krijg geen gehoor, zal er wat ernstigs zijn?" "Nee joh, misschien bellen ze zo wel." Stelt Menno mij gerust. Toch ben ik bezorgd, Liselotte houdt zich altijd aan de afspraken en dus ook aan het s'ochtends bellen. We gaan weer gewoon door met werken want met wachten bereik je ook niks.

-Fenna-

Chiel komt binnen en zegt dat ik mee moet komen. Ik wil niet maar ik moet wel want hij heeft zijn pistool op mij gericht. Evert laat mij niet los maar ik fluister dat hij het gewoon moet doen. Hij neemt mij mee de kamer uit en ik zie een groep grote, gespierde mannen staan. Ze lopen achter mij aan en ik moet een kamer in. De oppervlakte is ongeveer de helft van waar Liselotte en Evert in zitten. Ik kijk achter me en ik word bang. Een van de mannen doet iets en dwingt mij op de grond te gaan liggen.