SATIR İZİ (Tamamlandı)

SATIR İZİ 'ön bölüm'

Tam olarak finale kadar gideceğim ilk kurgu olacak.

Sizden ricam hemen ilk bölümden karar vermeyin,bana bir şans verin.Hiç değilse 11-12. bölüme kadar okuyun.

Bu arada ilk bölüm 3. kişi ağzından,diğer bölümler ise ana karakterin ağzından yazılmıştır.

İyi okumalar(:

***
!!!!!!!!!!!🔊🔊📣📣📣📍📍📌📌
Arkadaşlar ben bu hikayeyi yazmaya başladığımda 15 yaşındaydım, bitirdiğimde 17 yaşındaydım bunu göz önünde bulundurarak okuyun :) 😁

***

Bölüm düzenlenmiştir.

Genç kız okulun bahçesinden içeriye girdiğinde,üzerine dönen birkaç bakışı hissetmişti.Bu duyguyu defalarca yaşamasına rağmen,hala ilk günkü gibi rahatsızlık duyuyor,bunu umursamıyor gibi davranıyordu.Üşüyen ellerini iki yanındaki ceplerine koyarak rahat bir tavır aldı.

Yine o umursamaz halini takınmıştı,fakat asla bu kadar umursamaz bir insan değildi.Bu yaptıklarının aksine,insanların kendisine böyle yapmaları onu oldukça üzüyordu.

Arsızca esen rüzgar,bugün art niyetli gibiydi.Genç kızın üzerine çarpıp parçalara bölünen rüzgar yürümesine de engel oluyordu.Rüzgarın şiddetine dayanamayan saçlar da aynı hırçınlıkla uçuşuyor ve görüş alanını azaltıyordu.Genç kız bir kez daha bu duyguyu ve rüzgarı sevmediğini hissetti.Kısılan göz kapaklarının ardından gideceği yere doğru döndü.En büyük fobilerinin birisi olan kalabalık,okulun bahçesine hakimiyeti eline henüz almamış olsa da,ileriki süreçte alacağını biliyordu.

Bu yüzden adımlarını hızlandırarak hızlı bir şekilde okul binasının içerisine girdi.Yumuşak ve sıcak hava bir kalkan gibi yüzüne çarparken,titreyen uzuvlarını yeni hissediyordu.

Genç kızı insanlardan uzak asosyal biri olmaya hayat koşulları zorlamıştı.Bordo rengine bürünmüş uzun koridordan dümdüz ilerlerken,buraya istemediği halde annesi için geldiğini kendine bir kere daha hatırlattı.Hoş annesi olmasaydı kendisinden geçecekti bunu biliyordu,hissediyordu.Her şey annesi içindi.Yaşaması bile.

Kalabalık bir kız topluluğuna yüzünü buruşturmadan kendini alamamıştı.Cıvıklıktan nefret etmesini engelleyemiyordu.Her ne kadar bazen,okulda hiç arkadaşı olmamasına üzülse bile,kendi yaşıtlarının ortam muhabbetini görünce boş veriyordu.İyi ki yalnızım demeden edemiyordu.

Sınıfına girdiğinde herkesi görmezden gelerek ve gerek kalmadıkça göz bağı kurmayarak orta sıranın en sondaki sırasına vardı ve hızlı hareketlerle çantasını boş olan yanındaki sıraya koyup hızlı bir hareketle yerine oturdu.Kendi gözünde gereksiz olan kişilerle iletişim bile kurmak istemiyordu.Çünkü onlardan hiçbiri genç kızı anlamamışlardı.Ne olursa olsun, genç kızın da onlar gibi insan olduğunu unutmadan konuşamıyorlardı.

Okulun zili çalmasıyla başını sıraya koydu genç kız,birazdan o hiç istemediği ders başlayacak ve yine sıkıntı uçurumundan kendini atmamak için zor tutacaktı.Akciğerlerinin en uç noktasına kadar hissedebileceği derin bir nefes aldı.Sonra da hızlı bir şekilde o havayı def etti.İçeriye giren öğretmenle istemeyerek de olsa ayağı kalkıp,kısa bir 'günaydın' merasiminden sonra eski halini aldı.

Zaten genç kız 12. Sınıftı bu yüzden bütün hocalar onları sınavlara çalışmaları için serbest bırakıyorlardı.-Tıpkı şimdiki hocanın da yaptığı gibi-.Genç kız yine her gün yaptığı gibi,bugün de hocanın boş bıraktığı derslerde uyumayı seçti.Üniversite hayali hiç kurmamıştı genç kız.Zaten ailesinin de durumu iyi değildi.Okul bitince çalışacağı bariz belliyken vakit kaybetmiyordu.Hem gece ağlamaktan ve düşünmekten uyuyamadığı için sızlayan gözlerine bu kısa uyku bir nebze olsa da iyi geliyordu.