SATIR İZİ (Tamamlandı)

9.BÖLÜM 'Yara'

○

Aksayarak yaralı dizle yürümeye çalışmak,birinin etinizden et kesmesi gibi bir şeydi.Her adımım belden aşağısına felç vurmasına benzer darbeler indiriyordu.Saçım başım birbirine girmişti.Gideceğim yer eve çok mesafe olmasa bile,bu dizle bayağı bir yol demekti.Aklıma hiçbir çare gelmiyordu.Mecbur yürüyecektim.Şu telefondaki adama gelince,düşündüm de bu konu beni korkutsa bile şu anda karşıma çıktığında kaçamayacağım için arka plana atmıştım.Beni bu hale o getirmişti,şimdi istediği kadar gülüp eğlenebilirdi.Şu halime kendim bile acıyordum.Şu anda yanıma çağırabileceğim biri yoktu,bu sokaklar beni zaten korkuturken sabaha kadar köşede bekleyip birinin gelmesini de bekleyemezdim zaten.

Sağ tarafı ormanlık ve karanlık.Sol tarafı şehir ve yine karanlık taş bir yolda dümdüz bir istikamette yavaş yavaş yol alıyordum.Bu saatin getirdiği soğuk çivi gibi sert ve teni ısıracak türdendi.Bu yetmiyormuş gibi,bulutlar Ay'ın ışığını da engelliyordu.Pekala olumsuzluğu şu anda silmem gerekiyordu ama tüm şartlar bana karşı çıkarken olumlu düşünemiyordum.Acaba annemi mi aramalıydım? ama bu soğukta üşütmez miydi? hem bizim sokak buradan daha ıssızdı ve Devranların malikanesi buraya yakındı.Mahir desek onun cep telefonunun numarası bende yoktu.Hem yardım isteyemezdim.

Pekala yalnız gitmeye mahkumdum.Eğilip dizime baktım,küçük birkaç taş içine saplanmış olsa bile şu anda onları çıkaramazdım,mikrop kapardı.Ama çıkarmadığım için yürüyemiyordum da,hem ışıksız olduğu için zor görüyordum.Bu yüzden çıkarmam sakıncalı olabilirdi.Doğrulup yol almaya devam ettim.Her adımım dizime saplanıyordu,zaten soğuk olduğu için bir de dizimin kanaması,bu akan kanın havayla soğumasına neden olmuş ve beni daha da üşütmüştü.Nefeslerimin hızlandığını hissediyorum.Dizimden aşağıya inen kan durmak nedir bilmiyordu.Belki durup biraz dinlenmem ,kanın durmasını beklemem gerekiyordu.Bunun ne zamanı ne de yeriydi.

Çaresizdim.

Acı artık daha katlanılmaz bir hal almıştı.Bu şu anki durumumun en sınır noktası olmasıyla birlikte artık vücudumun daha fazla bu acıya katlanamayacağını biliyordum.Biliyordum fakat onu dinlemiyordum,şu anda yıkılmamalı ve gücümü tüketmemeliydim.Daha fazla dayanamadım ve sağda bulunan kaldırımın kenarına çöktüm.Son zamanlarda duygu yoğunluğundan mıdır bilinmez sürekli midem bulanıyordu.Tıpkı şu anda olduğu gibi.Dizim bacağımla birlikte alev almıştı.Ellerimi sıktığımda,tırnaklarımın tenime geçtiğini başta idrak edemesem bile,avucumun içinin de yanmasıyla yeni idrak edebilmiştim.Dizimdeki ağrı o kadar şiddetliydi ki,şu an beden kulağım sadece onu işitebiliyordu.Avucumdaki sızı,dizimin sızısının yanında bir hiçti.

Şu bana mesaj atan kişinin tüm yazdıklarının uydurma olduğunu da o zaman idrak edebilmiştim.Çünkü bir insan böyle bir durumdayken yardıma gelmez miydi?

Ellerim üşüyordu,bedenim titriyordu.Hayır,bu kadar çabuk yılmamalı ve azim ederek vücudumla girdiğim bu savaştan galip gelmeliydim.Ama şu an yenilen taraf kesinlikle ben olmuştum.Şu lanet olası caddeden kimse geçmiyordu.Başka çarem kalmamıştı,sabahı bekleyip sokaktan geçen bir insandan yardım beklemeliydim.Belki şu annemi arama fikrini tekrar ele almalıydım.Ama kabul etmiyordu beynim.Onlara bunu yapmama izin vermiyordu.Dizimi ileriye uzatarak yaraya değen pantolonun kenarlarından biraz yırttım.Çünkü dizimin içine giren taşları daha da içeriye itiyordu.Cebimdeki mendili çıkararak yaranın kenarındaki kanları temizledim.Yaranın kendisine dokunamıyordum,oraya saplanmış bir şekilde duran taşlar buna izin vermiyordu.Dizim daha da acımaya başlamıştı bu yüzden istemsiz-acıdan dolayı-gözlerim doluyordu.Önüme gelen saçları arkaya atıp,kapüşonu kafama geçirdim.Bekleyecektim,ya da birini aramalıydım.

Yok bu böyle olmayacaktı,mecbur kaldığım için Devran'ı arayacaktım.Çalıştığım zamanlarda bir iş dolayısıyla telefon numarasını almıştım.Ve şu istemeyerek de olsa o numarayı aramak zorundayım.. Neden aklımda dönüp duran bu senaryolara kendimi inandırmıştım? Belki de yardıma gelirdi?Pekala sıcakkanlı bir insan değildi,ya da yardımsever de değildi.Ama onunla tanıştığımdan beri içinde çok iyi bir insan olduğuna inanmıştım ve içimde bir yerlerde bağıran düşüncem de hala böyle olduğuna inanıyordu.