SATIR İZİ (Tamamlandı)

7.BÖLÜM 'Adalet ve Eşitlik'

"Bundan sonra böyle olaylar istemiyorum."Başımı aşağı yukarı salladım.

"İkinize de uyarı cezası vereceğim.Ama bir daha ki olayda bu kadar insaflı olmam bilesiniz."başımı öne eğip,konuşmasını bitirmesini bekledim.Bana uyarı cezası yazılmayacaktı fakat,benim yüzümden Mahir'e yazılacaktı.Beraberinde suçluluk oranı en fazla olan Cem'e de aynı ceza verilecek yine her zamanki gibi adalet yerine gelmeyecekti.

Hep böyle olmaz mıydı zaten? Haklıyla haksız aynı kefeye konulur,aynı cezalar verilirdi.Hatta bazen hiç suçu olmayanlara da ceza verilirdi.Eşitlik bunun neresinde?onca insan boş yere yedi cezaları.Asıl alması gerekenlerin beraatine karar verildi.Hep böyle olmadı mı zaten?Hep suçsuzlar çekmedi mi cezaları.

Mahir inanılmaz rahat görünüyordu.Cem'in köpürmesi de bu yüzdendi.

"şimdi sınıfınıza gidin,bir daha olmasın."odadan çıkarken az öncenin aksine hepimiz inanılmaz derece sakin ve sessizdik.

"Mahir." boş olan koridorda ilerlerken arkamı dönüp,Mahir'e döndüm.Ona teşekkür borcum vardı, gecikmiş hatta tarihi geçmiş bir teşekkür borcu.Mahir durunca yanına ilerleyip,hemen yanında durdum.Tabii Cem de durmuş, bize bakıyordu.

Mahir alt dudağını dişlerinin arasına alıp,ellerini yumruk yaptığında Cem'e kaş göz işaretleri yapıyordum."Cem,bak."

"tamam Mahir,Cem lütfen gider misin bir şey söylemem gerekiyor." sesli bir nefesi dışarıya verip, koridorda yol almaya devam etti.Şimdi koridorda yalnız ikimiz kalmıştık.Mahir sıktığı elini bırakmamış çatık kaşlarıyla gözden kaybolan Cem'in gittiği yere bakıyordu."Mahir nasıl desem bilemiyorum." elimi saçlarımın arasından geçirip biraz geri çekildim."hatta ne diyeceğimi de bilmiyorum." bana kısa bir bakış atıp,koridora göz gezdirmeye devam etti.

"bir şey demene gerek yok."kalbimden boğazıma yükselen suçluluk duygusu ağır basmıştı.Ben bataklıktım. Çıkmak için direnenleri en derinine çeken bataklık.

"ben çok özür dilerim Mahir.Gerçekten böyle olsun istemedim." eliyle yüzünü kaşıyıp duvara yaslandı.Tam gözlerimin içine bakıyordu."hepsi benim aptallığım, çekilseydim bunlar başıma gelmzedi-"

"Şşt.Sakın böyle düşünme, o aptal seni aciz gördüğü için böyle yaptı." dişlerini sıkıp gözlerini gözlerimden çekti." bunlara da adam denilmiyor mu?"diyerek hayıflandı. Başımı yere eğip, yeri incelemeye başladım.Mahir ne kadar da haklıydı, her erkeğe adam denilmesi ne kadar da saçmaydı.Adamlığa sığmayan hareketleri yaparlar, bırak adamlığı insanlığa sığmayan hareketler sergilerler ama diğer adamlarla aynı kefeye konulurlardı.

"Mahir,senden bir şey istiyorum." başını yerden kaldırıp yüzüme baktığında,cesaretim solmadan konuşmaya devam ettim." bundan sonra böyle olaylar olduğunda araya karışmanı istemiyorum." tükenen nefesimin yerine derin bir nefes çektim." ben böyle olaylara alışığım, biraz üzülür sonra unuturum." gözlerinden gözlerimi çekip, yandaki duvarı incelemeye başladım.Yüzüne bakınca devamını getiremeyecektim eminim." ama sen,yani...babanla aranız bozulsun istemiyorum."

Şu anki ruh halimi anlatmaya kelime bulamıyordum.Birilerini içime çektiğim bataklığımdan kurtarmaya çalışıyor,bunu yaparken de onları kırıyordum.Onu daha önce kırmıştım ve eminim ki bu dediğimle de kırmıştım.Ama benden uzak kalması onun açısından en iyisiydi.Benimle yürüyenlerin önüne hep bir engel çıkacaktı bu o kadar belliydi ki.Bunu bildiğimden önlem alıyordum, sonu cehenneme varan yolumda olabildiğince az insan alıyordum yanıma.Bu yolun sonu yangındı.Bunu neden anlamıyordu?

Hiçbir şey söylemeden arkasını dönüp gitti.Yine içimi bir suçluluk duygusu kaplamıştı.

Mahir'e neden böyle davrandığımı bilmiyordum.Belki de daha önce hiçbir erkeği kendime bu kadar yaklaştırmadığım için tuhaflık hissediyordum.Ama o iyi bir insan gibiydi.Hatta gibisi fazlaydı ama yine de kendimi ona kaba davranmaktan alıkoyamıyordum.