12.BÖLÜM 'Bilinmezler'

516 36 18
                                    

-

Okul bitmiş ve nihayetinde evlere dağılmaya başlamıştık.Miray'ın evi bizim iki sokak alttaydı ve aynı otobüsle gidiliyordu.Aynı zamanda Mahir her ne kadar arabayla bırakmayı teklif etse bile beni ikna edememişti ve şimdi Miray'la beraber otobüs durağına doğru yürüyorduk.Ara ara yerden aldığı taşları önünden yürüyene atıyor daha sonra hiçbir şey olmamış gibi devam ediyordu.Tabi birkaçı arkasına baksa da bizim umursamaz davranışlarımızdan bir yerden düşmüş olabilir diye önlerine geri dönmüştü.Kız tam bir tatlı belaydı.Onunla tanışmam,hatta kısa bir süre içinde arkadaş olmam resmen hayatımı değiştirmişti.Dünkü olanları artık aklıma bile almıyordum.Hatta unutmuş bile olabilirdim,şöyle bir düşündüm de hayat gerçekten böyle daha güzel.Umursamaz olarak,hiçbir sıkıntıyı kafaya takmayarak,eğlenerek...

"kız işte ne güzel Mahir bırakacaktı bizi eve,niye inat ettin ki?" ona yandan bir bakış atıp yürümeye devam ettim.

"Olmaz Miray neden anlamıyorsun,ne diye yoralım çocuğu." üfleyip önüne döndü. Gerçekten de zapt edilmesi zor bir insandı. "biliyor musun,şu anda tek arkadaşım sensin."

"ciddi misin?" başımı salladım.Buna bir hayli şok olmuş gibiydi. "buradaki ilk arkadaşım da sensin." dedi ve koluma girdi.Ve öyle yürümeye devam ettik.

-

Eve vardığımda hiç olmadığı kadar mutluydum. Miray'ı evine kadar bırakmış,oradan eve kadar yürüyerek gelmiştim.Hava güzelliğini koruyordu,ıssız ve karanlık sokaklar bugün daha bir aydınlık görünmüştü gözüme.Kafaya takmamaya karar verdiğim düşüncelerim büyük bir yük gibi kalkmıştı üstümden.Neden daha önce böyle yapmamıştım diye kendime kızıyordum.

"Ne düşünüyorsun güzel kızım." anneme bakıp gülümsedim.

"Hiç öyle dalmıştım." o da gülümsedi ve önüne geri döndü.

-

Dün Miray'dan telefon numarasını almayı unutmuştum.Halbuki gece boyu beraber gideriz diye plan yapmış ve öyle uyumuştum.Miray'la Mahir tanışıyorlardı,o halde numarası olabilirdi.O zaman Miray'ın numarası için Mahir'i arayabilirdim. De kendimde o cesaret bulamıyordum.Onunla konuşmak,değişik hissettirirdi bana.

Cesaretimi topladım ve Mahir'in numarasını aradım.

"Eftelya?" biraz bekledim,şu anda kalbim alabildiğine hızlı atıyordu.

"Günaydın Mahir,rahatsız etmedim umarım."

"Hayır,ben de okul için hazırlanıyordum." içimin rahatladığını hissettim.Zira onu uyurken rahatsız etmek istemezdim.

"Aslında,Miray'ın numarası sende var mı diye soracaktım." bu kez o sessiz kaldı.Düşünüyor olmalıydı.

"olacaktı,ben sana mesaj olarak atayım olur mu?"

"olur teşekkür ederim."

"görüşmek üzere."

"görüşmek üzere." telefonumu cebime koyup,çıkış kapısına doğru ilerlemeye başladım.Bugün dikişlerim için sağlık ocağına tekrar gidecektim.Çünkü dün eve gelince fark ettim ki,dikişlerimden biri düşmüştü.Herhangi bir zararı var mı diye soracak ve bilgi edinecektim. Kapüşonu kafama örtüp,merdivenlerden aşağıya inmeye başladım.Hava dünkü güzelliğini kaybetmemişti.Hala son derece yumuşak rüzgarlar dolanıyor ve aydınlık getiren güneş ışınları gündüz boyunca şehre misafir oluyordu.İşte tam bu havalara doyamıyordum.

Kışın sert rüzgarlara ,yazın bunaltıcı sıcaklıklara sahip olan İzmir'in en sevilesi dönemi kesinlikle bu aylardı.

Apartmandan çıktığımda,telefonuma mesaj sesi geldi.Ben de hemen telefonu çıkarıp numarayı kaydettim.Bu sırada bizim sokaktan çıkmıştım.Saat sabahın erken bir saati olmasına rağmen birçok insan bulunuyordu.Kalabalığı sevmesem bile,bu kadar milleti bir arada görmek bugün çok hoşuma gitmişti.Yavaş yavaş insan içine çıkmaya alışmıştım.

SATIR İZİ (Tamamlandı)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin