ლუნა

27

ვაჩესთან ლაპარაკიდან 2 დღე გავიდა. ერთმანეთთან მეტად გახსნილები გავხდით როგორღაც. თავისთავზე ისეთი რამ მომიყვა, რომელსაც მართლა ვერ წარმოვიდგენდი. 

ერთად ვისხედით ერთერთ რესტორანში საღამოს. თემეი თემებს მიყვბოდა როდესაც მითხრა რაღაცა უნდა მოგიყვეო.

-ცოტა ადრე რომ დავვახლოვებოდით, ალბათ მართლა გამოგყვებოდი ბრიტანეთში. - ეს რომ თქვა გული შემიჩერდა. არასოდს მითქვამს მისთვის მსგავსი რამ. დეა სულ მიჩიჩინებდა შენ გამოგყვეს ლონდონშო მაგრამ სერიოზულად არასოდეს აღვიქვამდი. სამყარე ხომ ჩემს გარშემო არ ტრიალებს არა? მისი ამ სიტყვებით კი მივხვდი რომ მას იმაზე უკვე ნაფიქრალი ჰქონდა, ასაც მე გავურბოდი. - სანამ ეს ზაფხული დაიწყებოდა ბიძაჩემი ვნახე. საქმე ის არის რომ არც კი ვიცოდი ბიძა თუ მყავდა. აღმჩნდა, რომ ის კაზინოს მფლობელია. გახსოვს მე და შენ რომ ვიყავით წასულები? აი მაგ დღეს იმ კაბინეტში ბიძაჩემი ვნახე. - წყალი მოვსვი. ცოტაც და ყბაზე კონტროლს დავკარგვი. მართლა იატაკზე დაეცემოდა. - სიმსივნე აღმოაჩნდა მესამე, ამიტომაც მომავალი წინასწარ გათვალა და ვაითუ მოვკვდეო მეწილე სჭირდება.

-კი მაგრამ თუ პირველად ნახე ესე ადვილად როგორ გენდობა?

-მე ვნახე პირველად, მაგრამ როგორც ჩანს მას არ ვუნახივარ. პატარა ვიყავი როცა რუსეთში გადაიხვეწა და ამიტომც არ მახსოვდა. სახლშიც რატომღაც არავინ ახსენებდა მას. როგორც ჩანსა მაგას და მამაჩმს დაძაბული ურთიერთობა ჰქონდათ. ცოლ-შვილი არ ჰყავს. ამიტომაც უნდა რომ თავისიანი ჩაისვას წილში. თუ ამ ქვეყნიდან წავა, მთლიანად მეწილეს დარჩება მთლიანი კაზინო.

ესეიგი 23 წლის ვაჩე კაზინოს ნახევარმფლობელი ყოფილიყო.

-უკვე ოფიციალურია ეგ საქმე?

-წინაზე რომ ვიყავით, საბუთებს ხელი მოვაწერე. მალე გახდება ოფიცალური. ეს ყველაფერი ესე რომ არ წასულიყო, ალბათ თავისუფლად გამოგყვებოდი ლონდონში. - ხელი ჩემს ხელს დაადო. - ძალიან მიჭირს შენი გაჩვება ლუნა. მაგრამ ამხელა პასუხისმგებლობას ესე ვერ ვაქცევ ზურგს.