KURTAR BENİ -MYG

-Küçük Kız-

Gözlerini kapattığında, söyle bana, ne hayal ediyorsun16

Her şeyi, hepsini bilmek istiyorum

10.000 HOURS

Telefonu kapayım sinirli bir şekilde yatağa fırlatmıştım hiç kimse bunu yapamazdı, insanlar çocukları olsun diye onca yolları denerken böyle insanlar da tanrının verdiği cana bunu yapıyorlar. 

Piç herifin beni arzulamasına mı sinirleneyim yoksa bunu küçük çocuğun üzerine denemesine mi? Adamın yaptıklarını düşündükçe midem bulanıyor nefes alamıyordum. Boğazım düğümlenmiş yatağıma yaslanmış bir şekilde yerde oturuyordum. Ağlamak istiyordum bağırarak etrafı kırıp yıkmak istiyordum. Nasıl olur da kanıtlar olduğu halde hapise giremezdi babam nasıl böyle birinin yanında dururdu.

Midem daha çok çalkalanmaya başladı ayağa kalktım ancak başım dönüyordu ağzımdaki acı tat midemi daha da bulandırıyordu yalpalayarak da olsa banyoya girdim. Klozetin kapağını açıp kusmaya başladım ağlamaya devam ediyordum işim bittikten sonra sifona basıp çıktım. 

Yatağın üzerindeki telefonu elime alıp odadan çıktım. Bunu babama anlatmalıydım değil mi bunu bilmeliydi annem ile babamın odasının önündeydim kapıyı çalıp ses gelmeden içeri girdim baban elinde tableti ile uzanıyor annemde makyaj masasına oturmuş saçını tarıyordu. Ne zamandır görmediğim odayı incelemiştim küçükken o elektirik kesintisi, yağmur ve yıldırım seslerden koktuğumda hep bu kapının önündeydim ama beni içeri alan kimse yoktu. Kapıları yumruklar anneme beni içeri almasını isterdim onun dediği sadece "büyüdün artık odana git eun"  çocuk aklıydı her korkumda her sevincimde ailemi yanımda isterdim onlar olmazdı ben o zaman öğrendim yalnızlığı, ben o zaman öğrendim korkularımda artık yüzleşmem gerektiğini izinsiz girmem onları sinirlendirdi ama  gözlerim dolu bir şekilde girdiğimde  bir şey olduğunun farkına vardılar tepki vermediler anneme bakıyordum biraz şaşkınlık vardı yüzünde  bu odaya gelmeyi bırakmıştım şimdi ansızın girip  dolu gözlerimle onlara bakamam şaşırtmıştı aslında .

Ondan bakışlarımı kesip babama baktım göz yaşlarım artık tutamıyordum, "baba" sesli ağlayışlarım arasında seslenmiştim "ne oldu eun, sorun ne" ne kadar  konuşmak istesem de konuşamıyordum kendimde o gücü bulamıyordum  ayakta dahi  duramıyordum yere çöktüm ağlamalarım devam ediyor annemi ilk defa telaşlı görmüştüm.

 "sorun ne neden ağlıyorsun" gözlerine baktım ilk defa şefkat vardı gözlerinde bu daha çok ağlamama neden oluyordu yıllar sonra gözlerinde o duyguyu görmek beni mutlu etmemişti ama üzerimde bu suçluluk duygusu varken nasıl mutlu edebilirdi ki.

Telefonun kilidini açtım ekranda zaten o adamla mesajlarım duruyordu yanıma çöken babama uzattım elimden alıp ayağa kalktı mesajları okumaya başladı okudukça sinirlerine hakim olamıyordu.

Gözlerim babamın üstündeydi yanımda olan annem daha çok telaşlanıyordu bu halimi ilk defa görüyordu bitik, endişeli, umutsuzdum her şey benim yüzündendi "baba ben ne yapacağım şimdi o kızın canı çok yanmıştır değil mi" ağlamaktan nefes alamıyordum. o şerefsiz adam masum çocuğa dokundu.

 Senin yüzünden çocuğa dokundu beynimde sadece bu sesler dönüyordu babam sesleniyordu ama onu duyamıyordum ki elini omzuma getirip beni sarsmaya başladı "eun bana bak her şeyi bitireceğim tamam mı" onu hala dinlemiyordum "o çocuğun canı yanmıştır ama kimse onu duymamıştır, yardım çığlıklarına kimse yanıt vermemiştir. susturulması için ağzı kapatılmıştır. ağlamasına dayanamamıştır daha çok acı vermişti ona " daha çok sorunlarımız farklı olsa da  çocukta kendimi görüyordum empati yapıyordum benim yüzümden bunların  olması beni daha da kahrediyordu   beni daha çok sarsmaya başlamıştı.

"eun korumaları iki katına çıkaracağım tamam mı okulda seninle olacaklar sana bir şey yapamaz" elini hızlıca çekip ayağa kalktım "sence tek sorun mu" göz yaşlarımın arasından hala ona bakıyordum sorunun hala köküne inmiyordu o adamın bana bir şey yapacak olması umurumda değildi delirmiş bir adamın yanında bir çocuk duruyordu "o çocuk orada yardım çığlıkları atarken hala burada hiç bir şey yapmadan duruyoruz" saçlarımı çekmeye başlamıştım "benim yüzümden o çocuğa dokundu suçlu benim" artık ayağımda derman kalmamıştı. Başım dönüyor ayakta duramıyordum, gözlerim kararıyordu kendimi yere bıraktım gözlerimi açık tutamıyordum....

gözlerimi açmak istiyordum açamıyordum zihnimde sadece bir küçük kızın ağlama sesi  baba lütfen yapma, canım yanıyor, bana yardım edecek kimse yok mu , baba lütfen bu sözler dönüp duruyordu ne kadar gözlerimi açmak istesem sesler çoğalıyordu kendimi artık karanlığa bırakmıştım.