KURTAR BENİ -MYG

-Unuttuğum Korkaklığım-

Tek başıma oturuyorum, yere yığılmışım

Ve aklımdaki düşüncelerle kendi kalbimi kırıyorum

Beni incitmeye ne zaman başladın?

Bunu sen bile bilmiyorsun.

-PROMİSE-

Okulda hep bunları düşünmüştüm babam işine gelmediği hiçbir şeyi kabul etmezdi neden kaybedeceği bir işin içine girmişti davanın hakimine bakmıştım işler hep tıkırında gidiyordu ancak bunlar değişmeyeceği sonucuna varmazdı onlar istediğini almak için insan dahi öldürürlerdi eve gittiğimde ilk işim telefonlarına girmem olmuştu woo bin ne kadar zor olsa da bir şekilde girmiştim hiç tahmin edemeyegim şeyler bulmuş işkence ve tecavüzü bir kenara atmıştım bunu neden bir kayıt altına alırdı ki bu çok psikopaçaydı izlemek benim için bir zulümdü.

İlk kadraja giren küçük bir kız çocuğuydu buna şaşırmıştım çünkü onun bir kız çocuğu olduğunu bilmiyordum çocuğa istediği her şeyi yapmıştı artık sesi çıkmıyor hareket etmiyordu kameranın kadrajı değişti bir oğlan çocuğunu gösterdi bu daha vahşetti kim böyle küçük çocuklara zarar verirdi ki kendimi kötü hissetmekten alamıyordum çocukların babalarından yardım çığlıkları adamın onların her yardımında gülmesi midemi bulandırmıştı görüntüler aklımda döndükçe kötü oluyordu omuzlarım sarsılmaya ağlamaya başlamıştım "bunu hiç biri hak etmeiş onlar daha küçükler."

"sende küçüktün eun ama onlar için bunlar önemsiz"

"oppa onlar çok acı çekmiştir değiller mi ?"

"sende çok acı çekmiştin, onlar şimdi kurtuluyor peki sen artık kendini o evden kurtarmaya çalış herkes cezasını çekecek eun sen kendini düşün bu saatten sonra ne olacak onları düşün" ağlamalarım şiddetlenmeye devam etti arkamı dönüp onunla göz göze geldim. Beni sinirlendirmeyi başarmıştı sonun da o evden kaçığımda onun kapısına yardım için gelip beni içeri alması yalvardığımı bir tek ben bilirim o ne yaptı peki ilk işi babamı arayıp benim burada olduğumu söylemekti bir daha asla gelmeyeceğim dediğim yere geri gelmiştim

"gitmem gerekiyor değil mi" kafasını aşağı yukarı salladı ama o yine beni gönderiyordu

"senden istediğim son şey o çocukları kurtar lütfen" geri o eve gideceğimi biliyordu ama hiç sesi çıkmıyordu ondan yıllar sonra beni sahiplenmesini istemiyordum ama geri çevirmesi de istemiyordum

Bana tam cevap verecekken telefonu çaldı konuşurken çenesi kasılıyordu.

"baban buraya gelmiş eun" tahmin etmiştim ama bu kadar hızlı olmasına bende şaşırmıştım flaşı saklayıp bana döndü bir şeyler dememi bekliyordu

"oppa seninle konuşmayı, seni çok özlemişim bu son görüşmemiz gibi" gülerek devam ettim "git kapıya bak ne yapman gerektiğini biliyorsun" 

bizimkilere dönüp "sizde mutfağa gidin sesiniz çıkmasın her ne olursa olsun dışarı çıkmak yok söz verin bana hadi hızlı olun"

Nasıl baktığımı bilmiyorum artık bunun bir son olduğunu biliyordum normalde babamın buraya gelmesi beni kokuturdu ama içimde tam zıttı olarak bir sakinlik yüzümde bir gülümseme vardı.

İçeri girmişti adım sesleri yaklaşıyordu tek istediğim burada bir sorun çıkarmamasıydı bizimkiler ne kadar fark ettirmemek istemeseler de benim için üzülüyorlardı bana acıyorlardı ben bunları onların gözlerinde görüyordum bazı şeyleri artık sorgulamayı bırakmıştım oluruna bırakmaya, yaşamaya karar vermiştim ama şu ana bakarsak bu hiç de mümkün değil chang-wook oppa nın yanında olmam onu daha da kızdırmıştı benim burada olmamı hiç istemezdi abisiyle arasında olan rekabet yüzünden yıllar önce konuşmayı kesmişlerdi.

Salona geldiğinde beni gördü üzerime doğru yürümeye başladı sikeyim sakinliği o da neydi babamı görür görmez beni etkisi altına alan korkaklığım, acizliğim vardı bunu asla atlatamıyordum o her adım attığında ben bir adım geriye doğru gidiyordum.

"baba bunu evde konuşabiliriz"

"bura da ne işin var"

"sadece.." açıklamamı beklemeden tokat atmıştı yine aynı şeyler oluyordu beni dinlemiyordu burada olmazdı içeride çocuklar vardı onlara sesimiz gidiyordu

"baba beni dinle lütfen"

"benden bir şeyler sakladığını biliyordum ama yıllar önce sana ihanet eden birinin yanına geleceğini hiç düşünmezdim" kısacası ben salaktım o haklıydı banane davadan onlar yapardı neden içimdeki duygulara yenilip kendimi burada bulmuştum ki

"Chang-wook sana ne için geldi" yerde oturarak hiçbir şey yapmıyordum. Chang-wook oppaya sorusunu yönelterek ona bakmıştı

"kendi kızına sahip çıkamıyorsun ama bunu bana mı soruyorsun" o hep böyleydi babamı sinirlendirmek için beni harcıyordu ama acıyı ben çekiyordum bunu görmüyor muydu

Babam bana dönüp aşağı doğru eğildi benim boyuma gelmişti gözlerime bakarak gülmeye başladı ellerini saçıma atarak konuşmaya başladı

"ne oldu o çok güvendiğin chang-wook sana sahip çıkmadı mı" saçlarımı çekemeye devam ediyordu artık saç diplerim ağrımaya başlamıştı

"en son buraya geldiğinde neler olmuştu hatırlıyorsun değil mi onların aynısı olacak ama kimse sana yardım etmeyecek" artık ağlamaya başlamıştım 

"hayır baba lütfen" her yalvardığımda daha çok acı verecekti bu onun sadist ruhunu besleyecekti  burada ağlamamalıydım jimin kim bilir nasıl üzülür o küçük bir çocuk gibiydi  chang-wook oppaya bakmaya başladım o da artık farkına varıp araya girdi

"amca önce bir sakin ol otur kıza neler yaptın senden kaçtığı çok belli değil mi" babam bunu hiç takmışa benzemiyordu saçlarımdan tutup ayağa kaldırmaya başladı dışarı doğru sürükledi araba bindirirken çırpınmayı bırakmıştım artık evi düşünüyordum tanrım eğer beni seviyorsan bu gece canımı al lütfen bıktım

sevgili okurlar oylamayı ve yorum atmayı unutmayın lütfen