Her Twisted Mistake

Chapter 28

"Mommy, when are you going home?" tanong ng anak ko sa kabilang linya. 

"Ohhh! Did you miss mommy?" tukso ko sa kanya. 

"Yes!" mataas niyang sigaw. I don't know if he's excited or annoyed. 

Tinawanan ko lang. "Ahh! Kawawa naman ang anak ko!" tukso ko ulit. 

"Mommy!" ngayon ay naiiyak na niyang sigaw. I could even hear the frustration in his voice. 

It's been four years. I remembered, after giving birth to my baby Franciscus, I got into a depression. Doon ko lahat naramdaman ang lungkot dulot ng mga pinaggagawa ko sa buhay ko. Hindi ko maalagaan ng mabuti ang anak ko dahil wala ako sa sarili. 

I didn't know why all my dark thoughts just burst that unfortunate month. Isama pa na feel ko ang pangit pangit ko dahil sa ewan ko, hindi ko na siguro maalagaan ang sarili ko at isa pa, nag iba ang shape ang katawan ko kaya 'yon. I just felt so ugly and my dark thoughts were eating me up. 

I just want to be alone that dark month. Hindi ko gustong kinakausap ako ni Akari dahil nakakainis siya at naiinis ako sa mukha niya. The only thing that would save me from my misery was when I'm hearing baby Francis's hysterical cry. Sempre, bata at nagugutom. I have to breastfeed him because he doesn't want to feed on artificial milk. Dapat ay sa akin. That's how choosy my son is. 

My depression lasted for a month. It healed not because of help from psychiatrist. It healed because we have to enrol again for the coming semesters at natulungan ako nito para hindi isipin ang mga bagay na nagpapa-depress sa akin. 

It's when my baby Francis turned four months when he tried to feed on artificial milk. Mabuti dahil balik na ako sa university that time. 

Kay Tita siya naiiwan pero may katulong naman si Tita na ni-hired ko para tulungan siya sa anak ko. Kinain ko iyong sinabi kong mabu-busy ako dahil sa pag aalaga sa anak ko. I got busy because of my career. 

"I will be home, baby, after work. Can you wait for me?" malambing kong sinabi sa anak ko para kumalma. 

He called using Tita's phone. Naririnig ko sa background ang boses ni Tita na katabi niya lang siguro. 

"Yes, Mommy. I love you." 

I giggled at that. 

"I love you more. Be good to your grandma, okay?" 

I heard my son say something to me. Pero ibinaba ko ang tawag nang pumasok si Akari sa room. She's wearing a lab gown at kunot ang noo dahil sa stress sa trabaho. Bumalik ako sa ginagawa kong research at itinoon doon ang attention. 

Akari groaned. Alam kong galing siya sa lab at may problema na naman doon. 

"Is everything okay?" tanong ko nang marinig ulit ang frustration niya. Although I already know what's the problem, I still asked her. Galing ako kanina sa main lab at nasabi na ni Genesis kung ano 'yon. 

"I just can't point out what's missing…" Frustration is evident in her voice. Sumalampak siya sa couch at ginulo ang buhok. 

Umirap ako sa kawalan. That's her when she's annoyed and when she's at work mood. Nasa hulog ang mga sinasabi. She's into this experiment and she immediately gets stressed when something isn't going as we expect. 

Hindi ko na siya tinanong nang ipikit niya ang mata niya. I felt my phone vibrated kaya nakuha noon ang attention ko. 

A voice mail was sent to me galing sa number ni Tita.