Her Twisted Mistake

Chapter 21

The next day, dahil sa maraming iniisip, kahit gising na ako ng maaga... hindi ako kumibo. I remain laying on the bed. Kahit narinig ko na ang kalam ng sikmura ko wala parin akong ganang kumilos. I'm too weak and confused to wake myself up. Kaya kalaunan din ay nakatulog ako. Nagising ulit ako ng maliwanag na ang paligid. The sun was shining so brightly that I felt the heat. Walang kuryente sa maliit na bahay kaya ramdam na ramdam ko ang pawis ko. 

Wala na akong magawa ng hindi ko kinaya ang init. Nanghihina akong bumaba at dumeretso sa backdoor para magpahangin. Buti nalang at hindi gaano mainit sa labas dahil sa napapalibutan ng puno ang paligid. Maybe the reason why it's so hot inside is because walang mapasokan ang hangin. Kaya binuksan ko ang lahat ng widow at iniwan ko ding bukas ang backdoor. I went to the table in the mini kitchen at kumain ng mga pinamili ko. 

Para akong buhay na walang kaluluwa. Hindi ko alam ang gagawin. I feel so hopeless and so mess up . My body is eager to grab my phone and browse for news again but I'm scared. Hindi mapakali ang puso ko sa kaba. 

What if may mabasa akong hindi ko gusto. What if napaano si Reu o kahit na si Lola? Kakayanin ko ba? Lalo pa't hindi ako makaalis basta basta? I will lose my mind if that happens. Kaya hindi ko kaya munang mangalap ulit. 

At least not now. Mamaya siguro kapag nagawa kong kumalma at hindi na ako nanginginig sa paghawak sa cellphone. 

I'm alone in a vast land. Walang ibang tao. Puno hangin, ibon at mga puno lang ang naririnig. Nakakakalma dapat pero hindi. Gustong gusto kong umiyak. Kung hindi lang masakit ang ulo ko at minsang nahihilo ay pinagbigyan ko na ang sarili kong humagulgol. Pero ang dami kong iniyak ng mapadpad ako dito kaya apektado na ang katawan ko. 

Nilibang ko ang sarili. I took a bath and washed my clothes. Naglinis ulit at nagmuni muni sa labas. It was again four in the afternoon when I let myself go to the bed again. Hindi na gaano mainit. 

Agad kong kinuha ang cellphone ko. The relief when I saw Akari's reply made me have hope. 

Akari:

What happened? 

Akari:

Sure! Three days from now, we will get you. Just go to the right place. We'll be there. 

I sucked my breath. Natulala ako sa nabasa. Three days? Bakit ang bilis? But then again, do I have a choice? Hindi na talaga ako makakapunta sa bahay? Hindi ko makikita si Mama at Papa? Si Lola? Si Reu?

Sobs came out of my mouth again. Alam kung kailangan kong umalis para tumigil na ang paghihirap ng pamilya ko pero ang sakit naman! Ang bilis naman! 

Hindi ko nagawang tumugon sa reply ni Akari. I have a different place in mind now with a made up accident. Hindi ko pa sigurado kung magtatagumpay pero that's the only thing I could think. I know I have to tell her my new plan but I'm scared! Kaya hindi muna ako nag reply. 

Tinapos ko ulit ang araw ko sa pangangalap ng information. Pero kung ano lang ang nakita ko kahapon, iyon lang din ang lumalabas sa mga searches ko. Wala nang bagong article. Ang tahimik na ng news. 

Mapait akong ngumiti ng mag alas dos ng gabi. Puyat na naman ako pero walang nasagot sa mga tanong ko ulit. Nakakabaliw na! 

Nanghihina akong tumugon kay Akari ng matutulog na ako. 

Ako:

Change of plan. I told you something happened. I have to leave the country making people believe that I got into an accident and died. Situate the submarine near the freeport in Subic bay.