Her Twisted Mistake

Chapter 45

45.

Hindi kami nagtagal sa seashore. Nang makita ni Reu na malungkot ako, hindi niya ako hinayaang bumalik sa mansion kahit pa sinabi ko na may party sa loob. 

“The f*ck I care about the party. I will never let you get out of my sight…”

Tahimik ako ng pumapasok kami sa isang hotel dito lang sa Palawan. I thought we would go back to Manila. Pero okay na din na dito dahil masyado akong pagod. 

“What happened there?” bulong ni Reu. Nasa bathroom kami at nagsusuklay ako. Kakatapos ko lang maligo. 

I tried smiling but I couldn't. Nakaharap ako sa salamin at nasa likod ko si Reu. He was staring at me through the mirror. He saw me trying to smile but failed. 

“They were so mad at me. They didn't talk to me for a week,” pumiyok ang boses ko. 

I immediately turn to Reu at saka siya niyakap. I sob on his chest. I felt his arms engulf me and he kissed my head as I started to cry. 

“Selfish daw ako dahil sa ginawa ko. Galit na galit sila. Hindi nila ako pinapansin… “ sumbong ko habang umiiyak. “They say mean words to me. They didn't let me explain… “

Reu just let me say whatever I wanted to say. Pero mahigpit ang yakap niya at inaalu niya ako. 

I tried to look at him in the middle of my misery. “Selfish ba ako?” 

Tumaas ang gilid ng labi niya kahit na kita niyang umiiyak ako. Hindi siya sumagot ng ilang segundo. 

He then chuckled after thinking. “Yes, you are selfish.”

“What?” hindi makapaniwalang sabi ko. Mas lalo pa akong naluha. 

He kissed my cheeks, before he claimed my lips. 

“It doesn't matter if you are selfish. I don't give a f*ck.”

Matapos kong umiyak sa bathroom ay agad akong nakatulog. Si Reu na ang nagpatulog sa anak namin. I was just so tired na the moment I felt the soft bed, I immediately drift to sleep. 

Matagal siguro akong nakatulog. Kasi nung nagising ako, wala na sa tabi ko si Reu kahit si baby Francis. Nakita kong sinisinagan na ng araw ang glass window ng hotel despite the hard curtains hanging from ceiling to floor to shield us from the sun. 

Pero hindi ako nagising dahil wala akong katabi o dahil sa sinag ng araw. Nagising ako dahil panay tunog ang cellphone ko. I tried to ignore it but when it's too much and it won't just stop ringing, inis akong bumangon. 

Pagkakuha ko sa cellphone ko, nakita kong naka 26 miss call si Carolina. Bitterness spread all over my body. 

Bakit to tumatawag? Himala at napansin nilang nawawala ako? At ano ngayon kung nawawala ako, may paki paba sila? After what they did, may panahon pa pala sila para hanapin ako? They should just be glad I'm alive and they shouldn't bother looking for me. Mas-stress lang sila! 

“Ano?” salubong ko ng tumawag ulit si Carolina. 

I heard her gasp. 

“Where are you?” concern niyang tanong. “Are you k…”

Umirap ako. “Ohh please Carolina. Kung gusto niyo lang na bumalik ako para ipamukha kung gaano ako kasama, huwag na. Alam ko ng masama ako, na selfish ako. I know now…” naputol ang sasabihin ko ng biglang ibang boses ang nasa kabila.