Her Twisted Mistake

Chapter 44

Hindi maganda ang paghaharap namin nina Juliana at Sheena. They were so mad at me no matter how much I explained to them. Carolina… since we already met in state, sanay na siya sa presence ko but not Juliana and Sheena. 

“You could have at least contacted us! Alam mong kami ang labis na nagluluksa dahil alam naming kaya ka na involve sa RAVENS ay dahil sa pinagawa  namin sayo!” hagulgul ni Sheena na may halong galit at suklam. 

I couldn't butt in. Kanina ko pa denedipensa ang sarili ko na dahil takot ako sa mga RAVENS kaya ako hindi nagpakita pero they find it petty reason. They say I am selfish for making them think I was dead. They don’t want to hear my nonsense reasoning. Carolina didn’t help me calm them. She just shrugged and would say I deserve their anger. 

“You are the most selfish cousin we ever know. I can’t believe we are related by blood!” umiiyak na sabi ni Juliana. 

I sighed. My shoulder sagged as I heard that. I’ve been hearing that word. Na selfish ako. Now I think na baka nga totong selfish ako huh? Ayaw kong masaktan sa sinasabi nila pero I find it hurtful. I really must be selfish kung hindi lang iisa ang nakapag sabi niyan. 

I swallowed to stop the pain I'm feeling. “Please… Takot lang ako. RAVENS were mad. Hindi niyo alam kung paano sila ka desperate na madakip ako… I was trau….”

Hindi ako pinatapos magsalita ni Sheena. She glared at me for even defending or for even uttering a word. Wala akong nagawa kundi ang isara ang bibig ko when I saw her dagger eyes dart at me. 

“Enough with this! Ang sabihin mo wala ka lang talagang awa sa amin. Ni hindi ka man lang naawa sa mama mo. Hindi mo inisip ang posibleng kalagayan  niya!” 

Galit na tumayo si Juliana. Napabaling ako sa kanya at nakita ko ang tingin niyang nanghuhusga. She walked out of the place with her distaste of me. Hindi rin naman nagtagal ay umalis din si Sheena. She didn’t spare me a glance. 

“They were just mad. I’ll go ahead.” Huling paalam ni Carolina bago siya sumunod sa kanila. 

Naiwan akong tulala sa nangyari. I convince myself not to cry pero sadyang nasaktan lang ako sa mga paratang nila kaya kusang nagsilabasan ang luha ko. My heart was so heavy na kahit anong alu ko sa sarili ay hindi gumagana. My tears keep on pouring. 

Bumalik ako sa apartment ko pansamantala. I cried myself there. Pero sinundo rin ako ni Reu ng gumabi na at wala pa ako. By the time I saw him, medyo na convice ko na ang sarili ko na deserve kong marinig ang mga sinasabi ng mga kamag anak ko. 

Because of my encounter with my cousins, I dreaded going to Palawan. Hindi ko man lang ma enjoy ang pagbo-bonding namin ng baby ko at ang presence ni Reu dahil palagi akong kinakabahan kapag naiisip ko ang Palawan. 

I heaved a long sigh nang matanaw ko ang masion namin sa Palawan. There were bodyguards around the premises. Gusto kong samahan ako ni Reu pero alam kung galit parin ang pamilya ko sa kanila kaya hindi na ako pumayag na sumama siya. 

Kabado akong naglakad palapit sa mansion. As soon as I went near the premises, agad akong binalingan ng mga bodyguards na nagbabantay sa mansion. Lahat ay na alerto nang makita ako. I saw some talk to their walkie talkie at may sinabi sa kabilang linya. I saw some looking at me as if they couldn't believe their eyes. Some just don’t care about my presence. 

“Hinihintay kana sa loob,” salubong sa akin ng isang bodyguard. He is familiar pero hindi ko matandaan kung saan. Maybe he’s one of the bodyguards we have before. 

Humawak ako sa bandang dibdib habang sumusunod sa kanya. My heart was beating so fast dahil sa halo halong emosyon. I found it hard to breathe as I was walking inside the mansion. The confort I felt before when I’m around here is not present anymore. The mansion didn’t comfort me now.