Galatasaray Ve Dahası • Kerem Aktürkoğlu

30 - İnanılmaz Yalnızım

Aradan geçen dört ay içerisinde kimsenin beklemediği bir olay ile karşı karşıya kalmıştık. Alara, geçirdiği trafik kazası sonucunda ciddi hafıza kaybı yaşamaya başlamıştı.

Alara'nın hatırladığı tek şey futbol ile birlikte Galatasaraydı. Annesini bile unutmuştu neredeyse..

------------------------------------------------------

Son ay içinde iyileşmiştim, vücudumda ciddi hasar kalmadığı için şükrediyordum. Çok özlediğim o Florya Metin Oktay tesisine girince kokusunu iyice kendime çekip etrafıma baktım.

Beni gören görevliler, yanıma yaklaşıp beni selamladıklarında gözüm onları bir yerden ısırıyor gibiydi. Çok fazla takılmadım, onlarla biraz konuştuktan sonra sahaya girdim.

İyi de, sahada tek başıma ne yapacaktım ki.. bir şeyler eksik gibiydi, sanki birisi.. Nehir! Evet, Nehir'i unutmuştum. Onu hatırlayınca gülümseyerek telefonumu açıp Nehir'i aradım. Hemen açtı.

"Alo, neredesin sen? Antrenman yapalım hadi." Nehir biraz şaşırmış gibiydi, ağzının içinde bir şeyler çevirdi ama anlamadım.

"Nehir, sakat mısın kızım? Tesisteyim gel hadi." telefonu kapatıp bir topu ayağıma alarak sektirmeye başladım.

Nehir gelene kadar ısınma çalışmalarına devam ettim. Sahaya giren kişiye doğru çevirdiğim bakışlarım Nehir ile karşılaşınca neşeyle ellerimi çırptım.

"Ay seni çok özledim, hiç görmedim gibi oldu bak.." Nehir suratında buruk bir gülümseme ile bana yaklaşıp sıkıca sarıldı, aynı şekilde ona karşılık verip geri çekildim.

•

Biz antrenman yapmaya devam ederken, içeriye girenlere doğru çevirdim gözlerimi. Üç kişi girmişti içeriye, 20-24 yaşlarındalardı. Pek de aldırış etmeden Nehir'e baktım.

Nehir bir onlara, bir bana bakıyordu. Onlara tekrar döndüğümde, birisi çok tanıdık gelmeye başlamıştı. En soldaki çocuğun Yunus Akgün olduğunu anlayınca gülümsedim, ona bakarken dudaklarım hareket etti.

"Nehir, bu Yunus Akgün değil mi?" heyecanla söylediğim şeye Nehir umutsuz bir şekilde başını sallamıştı.

Tekrar Nehir'e baktım, "Sen neden heyecanlanmadın, tanışıyor musun onlarla?" Nehir yere baktı.

"Şey.. Alara.. sen de onlarla tanışıyorsun. Hafıza kaybı yaşadın ya.." kaşlarım havalandığında Yunus ile buluşturdum bakışlarımı.

"Diğerlerini tanıdığımdan emin değilim.. Yunus'u biliyorum ama tanışmadık ya.. hiç bir şey yok yani tanıştığıma dair.." derken üçü yanıma yaklaşıyordu.

Bakışlarım yalnızca Yunus'un üzerindeydi, bana yaklaşıp sıkıca sarıldığında kalbim hızlı bir şekilde çarpmaya başlamıştı. Fazlasıyla heyecanlanmıştım.

"Alara.. beni hatırlıyorsun değil mi?" dediği şeye gülümsedim, "Yunus Akgün değil misin sen?" Yunus hemen konuştu, "Aynı zamanda mavi balık, senin deyiminle.." ortam fazla ciddi olduğu için gerilmiştim.

Yavaşça çekildim, "Üzgünüm.. hafıza kaybı yaşadığımı biliyorum ve sizi tanımıyorum yani.. anlarsınız ya.."

Herkes üzgün şekilde bana bakarken bakışlarımı kaldırıyordum. "O zaman, her şeye baştan başlayalım. Hem bu hepimiz için daha iyi olur değil mi?" başımı onaylarcasına salladım.

Öne bir adım atıp bana yaklaşan kişiye baktım, yine çok tanıdık geliyordu ama ismini dahi hatırlayamadım.

"Kerem Aktürkoğlu, A takımında oynuyorum.." hevesle gülümserken onun çok sakin ve duygusal olduğunu fark etmiştim.