Deniz'e Bir Haller Oluyor

27. bölüm

Abime doğru koşup sarılırken bundan sonrası için hiçbir fikrim yoktu. Bunu sonra düşünürdük.

Allah yardımcımız olsundu.

Battı balık yan giderdi.

Abime sarılı şekilde daha dazla duramayacağımı bildiğim için yavaşça ayrıldım. Uzaktan baktığımda bile dehşet güzel olduğu belli olan kıza yakından baktığımda nevrim döndü, kelimelerim tükendi, ayakta duramayacak hale geldim.

Biz insansak bu kız neydi?

Yediğim pastadan dolayı zehirlenmiş hayal mi görüyordum, yoksa gerçekten karşımda dehşet-ül vahşet bir kız mı vardı daha ayırt edememiştim. insan değil melekti sanki.

Kıza şaşkın şaşkın bakmamdan dolayı süt gibi beyaz teni kızarmaya başlamıştı. Beline kadar inen simsiyah dalgalı saçlarını omzundan geriye doğru hafifçe ittirdikten sonra bir şey yapması için gri iri gözlerini abime doğru çevirdi. Tabi ki abim benim yırtık çoraptan fırtlar gibi çıkmamı beklemediği için neden geldiğimi merak eder şekilde bana bakıyordu.

" Abim sen niye geldin hastaneye, hayırdır?"

Tabi benim güzel insan görmemden sonra daha yeni kendime geldiğim için geçte olsa cevap vermeye tenezzül etmiştim. Abime doğru dönüp bir boklar yemişim de saklamışım sırıtmamla cevap verdim.

"Abim iyi ki gelmişim hastaneye demi hayır olsun inşallah maşallah amin."

Abim bu saça hallerime bağışıklık kazandığı için tek kolunu omzuma atıp kendine doğru hafifçe çekti. Boşta kalan eliyle de karşımdaki melek görünümlü kızı işaret ederek konuşmaya başladı.

" Tanıştırayım Ecmel, seninle daha önceden tanıştırmayı düşündüğüm lakin bugüne kısmet olan canım kız arkadaşım."

Hiç durmadan beni göstererek devam etti. 

"Karşında gördüğün de en sevdiğim kız kardeşim Deniz."

Kerataya bak sen aynı öğrettiğim gibi. Bol keseden sallıyor. Görende başka kız kardeşi var sanacak.

Karşımdaki kız tüm sıcakkanlılığıyla gülümserken kollarını uzatıp bana doğru gelmeye başlamıştı, bende ona doğru ilerledim. Zaten aramızda çok mesafe olmadığından hızlı kavuşmuştuk. Sarıldığımızda sırtımı hafifçe sıvazlarken 'memnun oldum seninle tanıştığıma' dediğinde asıl o şeref bana ait dememek için kendimle çok büyük savaşlar vermiş daha sonrasında sadece 'bende' demekle yetinmiştim.

Yeni birisiyle tanıştığım için çok hafiften heyecanlandığım için kendime gelmek adına bir şeyler düşünmeye karar verdim.

Asaf...

Asafcığımı düşünmek ne kadar iyi fikir gibi gelse de, bir anda depara koşan kalbimle birlikte çok kötü fikir olduğunu anlamam için çok geçti. Allah'ıma şükürler olsun ki kalbim dışarda olan organ değildi. Bu kadar atmasına dayanamayıp yerinden çıkıp giderken peşinden yakalamak adına koştuğumu hayal ettim. Etmemeliydim.

Bu çok saçmaydı. Gözümün önünde kalbimi yakalamak için koştuğum görüntüyü kafamı iki yana sallayarak yok ettikten sonra abimlere odaklanmaya çalıştım.

Neden buraya geldiğimi hatırladığımda elimde pasta olan poşeti havaya kaldırıp onlara doğru salladım. 

"Pasta getirdim size müsaitseniz birlikte yiyelim."

Abim ikisi adına konuştu 

"Müsaitiz, 2 saat molamız var hem dinlenmiş te oluruz. Hadi gidelim."