Y KARAKTERİ

15

"LIM HA NEUL!"

Küçük kız annesinin bu çağrısını kulak ardı ederek koşmaya devam etti. Yola bakmadan atlıyor, arabaların fren sesleri arasında bir o yana bir bu yana koşuyordu. Annesi ona durması için seslense de duyumsamazlıktan geliyor, peşinde koşmasını umursamıyordu. Oysa ki annesinin karnının içinde kardeşi olduğu için şiştiğini bu yüzden yorulmaması gerektiğini biliyor ama buna rağmen inadında diretiyordu. Küçük bir kısmı böyle yapmaması gerektiğini fısıldasa da onu ele geçiren öfkeli tarafı daha da hızlı koşmasını söylüyordu.

Kızgındı annesine küçük kız. Çünkü annesi sınıfında ki bir arkadaşına vurduğu için öğretmenin yanında onu dinlemeden azarlamıştı. Bu küçük kızın gururunu incitmiş ve daha da öfkelenmesine neden olmuştu. Oysa ki hiç suçu yoktu. O kız diğerlerini onunla oynamamaları için örgütlüyor, oyunlara katmıyordu. En sonunda buna dayanamamış ve kızın saçını yolup vurmuştu. Öğretmeni ikisini de odasına götürüp annelerini çağırmıştı. Kız gibi annesi de çirkefti. Annesine demediğini bırakmamış 'vahşi kızını' terbiye etmesi için bağıra çağıra konuşmuştu. Annesi ise özür dilemişti dilemesine ama o da öfkelenmiş ve kızını korumuştu. Annesine bağırılmasına sinirlenen Ha Neul kadına da vurmaya çalışmış ama annesinin sert tutuşu ve azarlamasıyla amacına ulaşamamıştı. Sadece annesini savunmak istemişti. Böyle küçük düşürülmek yanaklarının utançla kızarmasına neden olmuştu olmasına ama asıl kendine olan kızgınlığı utancının kaynağıydı. Okuldan çıktıktan sonra annesini dinlememiş ve koşmaya başlamıştı. Aklı sıra onu böyle cezalandıracaktı. İyi ki evin yolunu gide gele iyice öğrenmişti. Böylece annesi olmadan da evi bulabilirdi.

Acı dolu bir inleme duyduğunda adımları yavaşladı, küçük kalbi hızla çarptı. Arkasına dönüp baktığında annesinin karnını tutarak yere çöktüğünü ve yüzünün hiç görmediği kadar acıyla buruştuğunu gördü. Annesi çığlık çığlıyaydı. Korkuyla annesinin yanına koştu. Çevrede ki insanlarda genç kadını görmüş yardımına yetişmişti. Annesi yere boylu boyunca uzanmış karnını tutarak haykırıyordu. Annesinin titreyen elini tuttu küçük kız. Gözlerinden yaşlar boşanıyor, dehşetle annesini izliyordu.

"An-anne öz-öz-özür di-dilerim. Ölme." Hıçkırdı. Annesinin baygın bakışları kızının yüzünü buldu. Zoraki bir gülümsemeyle konuştu.

"İyiyim güzel kızım." Gülümsemeye zorlasa da kendini tekrar haykırmıştı. Ha Neul annesinin gittikçe ıslanan elbisesine korkuyla baktığı an da ağlaması anında kesildi. Tek görebildiği gittikçe daha kırmızı olan annesiydi.

Babası gelip ona seslenene kadar ne ara hastaneye getirildiğini ne ara babasının geldiğini anlamamıştı. Babasının gür sesi anca onu daldığı andan çıkarabilmiş ve eğik başını kaldırabilmişti. Hastanenin beyaz duvarlarını, kirli oturaklarını ve küçük oda kartlığını boş gözlerle izledi. Babası tam önünde ayakta endişeli bir ifadeyle dikeliyordu. Genç yüzü acı ve üzüntüyle çarpılmıştı. Maçtan çıkıp gelmiş olmalıydı ki 'Gee' olduğunu öğrendiği kıyafeti siyah kuşağıyla yarım yamalak bağlanmıştı. Saçları karmakarışık, nefes nefeseydi. Dizlerinin üstüne çökerek kızına yumuşak bir sesle bir kez daha seslendi. Ha Neul babasını gördüğünden mi yoksa inanılmaz bir güvenle dolduğundan mıdır bilinmez anında ağlamaya başladı. Kendini tutmuş tutmuş ve en sonunda babasını görünce hıçkırarak ağlamaya başlamıştı. Babası onu kocaman gövdesine hapsedip büyük elleriyle vücudunu kavrayarak sıkıca sarılıyordu. Her zaman bu kadar sıkı sarılmasından gülerek kaçsa da şimdi o da küçücük kollarıyla ona sarılmaya çalışıyordu.

"Özür dilerim baba." Dedi hıçkırıklarının arasında. Sonra nefesinin yettiği kadar kesik kesik olanları anlattı. Babası her bir kelimesinde daha da sıkı kavrasa da onu küçük kızın pişmanlığı için yeterli olmuyordu. Annesi onun yüzünden bu haldeydi.