Süreyya Tanya, hayatı boyunca girmek için çabaladığı bale okuluna kabul edildiğinde on sekiz yaşındaydı. Rusya'nın soğuk topraklarına adımı bastığında küçük bir kızdı.
Hayata dair en kötü şeyleri unutmak için gittiği bu şehirde, kaderin onun için d...
Ruhlardan kusurlu olanları geceleri kaçar, gündüzleri yaşamaya çalışır.
Fırtına kusurlu ruhumun üzerinde bütün gazabıyla gürledi. Her şeyi tetikleyen bir damar kesildiğinde oluk oluk kanayan geçmiş beni kara elleriyle siyaha boyadığında uyanmak her şeyden zordu. Kafasının içinde kendisi için boy boy intihar ipleri taşıyan bir kadının dans eden bedeninin yaşadığını düşünmek trajikomik bir yanlış anlamaydı.
Kanatları kırık bir kuğunun ayakları parçalanmış, ne uçabilmiş ne de suya girebilmiş. Ölüm onu gece uykularında ziyaret edermiş, onu ne alırmış ne de yanına uğramayı bırakırmış. Tam da bu yüzden, hayatın kendisi bir işkenceye dönüşmüş ancak yaşamak siyah kuğunun aynaya baktığında başardığı tek şeymiş.
Ölümün gölgesini kaldıran güneş, tenimdeki izleri aydınlatırken sızlayan gözlerimi cama çevirdim. Ben geceleri yaşayamazdım ama gündüzlere de düşmandım. Tenimdeki bu izleri parlatan güneşi sevmediğim için suçlu muydum?
"Tatyana." Odanın kapısı hızla açıldığında kaçamayacağımı biliyordum, insan hayattan kaçamazdı. Ne de olsa her daim devam edebilen yalnızca oydu. "Derse geç kalıyoruz." Bakışlarımı ona çevirdiğimde benden önce yataktan çıktığı ilk sabah olduğu için onu tebrik etmeyi düşündüm ancak içimde hiç muzip parça bulamadım. Yorgundum, gece boyunca hiç uyumamış, Tanrı'dan çaresizce umut dilenen birisi gibi güneşin doğmasını beklemiştim.
"Tatyana," dedi bana doğru sokulduğunda. Elini alnıma koydu, ateşime baktı. "Sen iyi misin? Korkunç görünüyorsun."
"Dün gece pek uyuyamadım," diye itiraf ettim ama cümlenin arkasını tamamlayacak olan sebepleri kendime sakladım. "Kalkıp hazırlanırım şimdi."
