Nie Zamykaj Oczu [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 65

Jasne światło, białe ściany i szpitalne łóżko. Hermiona Granger otworzyła szeroko oczy i objęła wzrokiem pomieszczenie. W pomieszczeniu była całkowicie sama. Na łóżku obok nie było nikogo, a drzwi do korytarza były lekko uchylone. Młoda kobieta z prędkością światła zerwała się do pozycji siedzącej i z paniką przyjrzała się swoim nadgarstkom.

Żadnych pasów bezpieczeństwa. To nie był mugolski szpital psychiatryczny. Nie był, prawda?

Powoli spuściła nogi z łóżka na podłogę. W momencie zetknięcia stóp z podłogą jej ciało przeszył dreszcz. Z trudem uniosła się do pozycji stojącej, ale zanim zrobiła jakikolwiek krok w jej głowie zakręciło się i z powrotem usiadła na łóżku. Ciało miała zdrętwiałe i sztywne, jak drewno. Musiała być nieprzytomna... przez jakiś czas.

- Kontrola, trzynasta piętnaście. Granger, Hermiona - usłyszała za sobą znudzony, kobiecy głos. - Na Merlina!

Hermiona odwróciła głowę w stronę drzwi i ujrzała zaskoczoną pielęgniarkę, która stała w drzwiach jej sali. Samonotujące pióro wraz ze sporym notesem wisiało w powietrzu między nimi. Blondwłosa kobieta ubrana w kitel podeszła do niej prędko i zaczęła z zaciekawieniem oglądać z każdej strony.

- Jak się czujesz, moja droga? - Zapytała, świecąc Hermionie w oczy końcem różdżki.

- Co ja tu robię? - Zapytała ignorując pytanie kobiety. - Jaki dziś jest dzień?

- Ósmy maja. Siedź spokojnie, moja droga - starała się ją uspokoić pielęgniarka.

- Ósmy? - Zapytała nienaturalnie wysokim głosem Hermiona. Minęło sześć dni od bitwy. - Jak się tu dostałam? Co się stało podczas bitwy? Gdzie są moje ubrania? Gdzie jest moja różdżka? - Zasypywała pielęgniarkę pytaniami. - Chcę stąd wyjść. Teraz.

- Wszystko w swoim czasie. Na razie nie możesz...

- Muszę wyjść ze szpitala. Gdzie moje rzeczy?

Odepchnęła pielęgniarkę i sięgnęła do szafki stojącej obok łóżka. Bingo. Wszystkie ubrania, które miała na sobie w dniu bitwy o Hogwart, jej torebka i różdżka znajdowały się właśnie wewnątrz tego mebla. Sięgnęła po spodnie, przy okazji strącając leżącą obok nich torebkę z półki. Ktoś pozbierał jej rzeczy, które rozrzuciła po podłodze we Wrzeszczącej Chacie, ale zapomniał ją zamknąć, więc wysypał się z niej stos małych buteleczek po eliksirach. Sięgnęła po różdżkę i machnęła nią, niewerbalnie nakazując rzeczom na podłodze spakować się ponownie do torebki.

Nic się nie stało.

- Pakuj! - Machnęła ponownie różdżką. Żadna ze szklanych fiolek nie chciała ruszyć się z miejsca. - Pakuj! Cholera... Pakuj!

- Nie możesz czarować, moja droga - powiedziała spokojnie kobieta ubrana w kitel.

- Jestem czarownicą - powiedziała Hermiona tonem, jakby wątpiła w inteligencję kobiety, z którą rozmawiała. - Jestem dorosłą czarownicą. MOGĘ czarować.

- Wszystko się wyjaśni...

- Oczywiście, że się wyjaśni! Jestem czarownicą. Czarownicą, która potrafi czarować! Dobrą czarownicą, która dobrze czaruje!

- Spokojnie - powiedziała pielęgniarka kładąc jej dłoń na ramieniu. - Po rozmowie z medykiem będziesz wiedzieć, co się z tobą dzieje.

Pielęgniarka napisała coś na notesiku, który wyciągnęła z kieszeni, a później wyrwała kartkę, która zmieniła się z małego papierowego ptaszka, który wyleciał z sali na korytarz. Kobieta w kitlu mówiła coś do niej, ale Hermiona tego nie słyszała. Po jej głowie echem przetaczały się słowa "Nie możesz czarować", które urzeczywistniły jej największy koszmar, jakiego doznała jeszcze przed wojną.