When The World Turns Grey

Hoofdstuk 6

Sara POV

Ik sta midden in een grote kamer, waarvan de muren, het plafond en de vloer bedekt zijn met spiegels. Overal waar ik kijk zie ik mezelf. Tot plots 'zij' naast me staat. Ik schrik van haar aanwezigheid en val op de grond. Ik probeer van haar weg te kruipen maar ze blijft dichter bij komen. Ze is in elke spiegel te zien. Het zijn er duizenden van haar, die met een gemene blik naar 1 van mij staren. "jaja Saartje, wie komt je nu nog redden he?! Je nieuwe "Papa's" zeker?! Zodra ze merken wat voor een dikke waardeloze hoop ellende jij bent, laten ze je gewoon weer achter. Het klokje tikt Saartje.. we weten allebei dat het maar een kwestie van tijd is." Ze buigt naar voren en begint wild aan mijn schouders te schudden.

Mijn ogen vliegen open en ik schiet gillend overeind. Ik kijk recht in 4 paar bezorgt staande ogen. Ik knijp mijn ogen dicht en schreeuw nog een keer als ik nog steeds de handen op mijn schouders voel. Instinctief begin ik te spartelen en probeer ik weg te komen bij de onbekende handen. Als ik merk dat ze me steviger vasthouden zie ik dat ze van Ashton zijn. "Papa.." fluister ik snikkend en ik kruip huilend tegen zijn borst. Hij wrijft over mijn haren en probeert me te kalmeren. Als de schrik weer een beetje uit mijn lijf is kan ik een gaap niet onderdrukken. Papa Ashton legt me langzaam terug in kussen. "Zal ik bij je blijven vanacht?" vraagt hij zacht. Ik knik en voel hoe hij naast me onder de dekens schuift. Hij slaat zijn armen om mijn middel en trekt me stevig tegen zich aan. Mijn andere papa's geven me omstebeurt een kus op mijn voorhoofd, en lopen dan de kamer weer uit. De geur van papa Ashton maakt me meteen slaperig, maar ik krijg de droom nog steeds niet uit mijn hoofd. Het is maar een kwestie van tijd Saartje hoor ik 'haar' lachend fluisteren. Ik huiver. Ashton voelt het en geeft me een kus op mn kruin. Ik draai me om waardoor ik met mijn gezicht naar zijn borst lig. Ik plaats mijn hoofd onder zijn kin en snuif zijn geur op. Na een tijdje val ik toch weer in slaap.

Als ik die ochtend wakker wordt, voelt het net alsof ik onder een bus heb gelegen. Ik schuif voorzichtig bij papa Ashton weg, en loop mijn badkamer in. Ik ga voor de spiegel staan en trek mijn shirt omhoog. Mijn kolosale lichaam staart me aan, en voor ik het weet stromen de tranen voor de 3e keer in 24 uur over mijn wangen. Je bent zwak. Je geeft toe aan je tranen, terwijl wij allebei weten dat er maar 1 ding is wat je hoeft te doen om je beter te voelen. Jij kiest ervoor om zwak te zijn. Ik zucht en trek de lade onder mijn wasbak open. Daar ligt de witte envelop die ik uit het weeshuis heb meegenomen. Ik ga op de grond zitten en schud de inhoud eruit. 6 scheermesjes, een paar verbandjes, wat plijsters en wat tape. Ik pak een mesje van de grond en kijk er vertwijfeld naar. Ik trek de mouwen van mijn pyama omhoog, en strijk met mijn vingers over de littekens en helende krassen. Ik doe hetelfde bij mijn bovenbenen. Ze zitten overal. Elke streep een gevecht dat ik heb verloren. Ik zet het mesje op mijn arm en voor ik het weet staan er 20 verse sneden op mijn arm, en 6 op mijn bovenbeen. Ik veeg mijn tranen weg, maak de wonden schoon, verbind ze en ruim de troep op. Het gevoel van leegte trekt zoals gebruikelijk weer over me heen. Voorzichtig trek ik de mouwen van mijn pyama over het verband naar beneden. Ik loop terug de kamer in en kijk op de wekker. 8:30. Ik besluit nog even terug naar bed te gaan. Ik klim weer op het bed en ga tegen papa Ashton aan liggen waardoor hij even wakker wordt. Hij kijkt me met slaperige ogen aan. "He,"was je weg?" vraagt hij gapend. "Ja, ik moest even plassen" lieg ik. Ik leg mijn hoofd weer onder zijn kin en val vrijwel meteen weer in slaap.  

Ashton POV

Ik hoor hoe Sara's ademhaling weer langzaam en regelmatig wordt zodra ze in slaap valt, maar zelf kan ik niet meer in bed blijven liggen. Ik schuif langzaam weg bij Sara. Als ik naast het bed sta draai ik me om en kijk met een glimlachje naar haar. Ze lijkt zo ontspannen als ze slaapt. Die bezorgheid ie overdag altijd in haar gezicht te zien is, is nu helemaal weg. Ik laat mijn ogen over haar ranke lijfje glijden. Ik zie een wit randje onder de mouw van haar pyama uit komen. Verbaasd ga ik op mijn knieën op het bed zitten en trek de mouw voorzichtig een beetje verder omhoog. Verband?? Ik schuif haar mouw helemaal omhoog tot aan haar ellebogen, wat niet zo moeilijk gaat over haar bottige armpjes. Het verband loopt vanaf haar pols helemaal naar boven tot vlak onder haar elleboog. Er schemert een klein beetje bloed doorheen wat me laat schrikken. Ongelovig schuif ik de andere mouw ook omhoog. Ik hap geschokt naar adem als ik alle littekens zie. Het zijn er zoveel. Allemaal verschillend in grootte en breedte. Er staan zelfs kleine woordjes in gekrast. Dik, Lelijk, Niks, Leeg. De tranen prikken in mijn ogen. Ik schud mijn hoofd alsof ik het beeld uit mijn hoofd weg wil halen. Na 5 minuten als een standbeeld op bed gezeten te hebben komt mijn lichaam plots weer in actie. Ik loop langs de kamers van alle jongens en zeg dat ze naar beneden moeten komen omdat ik iets te vertellen heb. Ik loop zelf naar beneden en zet een pot thee. Op hun tenen komen de jongens aangelopen met allemaal dezelfde verbaasde uitdrukking op hun gezicht. Ik weet dat er sporen van tranen op mijn gezicht te zien zijn, wat ze alleen maar ongeruster maakt. Ik laat de thee voor wat het is, ga aan de keuken tafel zitten en laat mijn hoofd in mijn handen rusten. Ik zucht en zie hoe iedereen me verwachtingsvol en een beetje angstig aankijkt. "Sara snijd zichzelf" zeg ik zacht maar duidelijk. Luke wordt lijkbleek en leunt geschrokken achterover terwijl bij Calum, Michael en mij de tranen alweer over onze wangen stromen. "ik zag het vanochtend in bed. Ze had een verband om, en toen ik haar andere mouw omhoog deed zag ik... het waren er zoveel" we laten het allemaal even over ons heenkomen. "ik denk dat uhm ik denk dat ze zieker is dan wij allemaal denken.." luke begint vertwijfeld te praten "denken jullie dat we haar weg moeten brengen?" vraagt hij zacht. Michael trekt zijn schouders op. Plots hoor ik een snik van achteren komen. We draaien ons allemaal om en zien Sara met tranen in haar ogen staan. Ze heeft ons blijkbaar gehoord want ze draait zich om en rent huilend terug naar boven. We rennen allemaal achter haar aan en zien nog net hoe ze haar kamerdeur dichtklapt en op slot draait. We beginnen allemaal op de deur te kloppen. "Saar! Saartje doe alsjeblieft de deur open"