When The World Turns Grey

Hoofdstuk 37

Sara POV:

Ik kijk naar mijn voeten terwijl ze langzaam om en neer zwieren. Ik zit op een oude roestige schommel in het speeltuintje vlak bij het huis. Papa Luke zit naast me en neuried schommelend een liedje wat ik niet herken. Ik word uit mijn gedachten getrokken door een schel geluid. Luke pakt zijn telefoon en kijkt wie er belt. "sorry Saar maar deze moet ik even nemen. Hier blijven he? dit duurt niet lang, beloofd". Ik knik en geef hem een klein glimlachje terwijl hij terug richting het huis beent. Een tijdje zit ik alleen op de schommel en geniet van het gevoel van zon op mn gezicht. Plots hoor ik wat geritsel naast me. Ik kijk op en zie dat er een meisje van een jaar of 18 naast me op de schommel is gaan zitten met haar telefoon in haar hand. Ze kijkt pas op zodra ze merkt dat ik naar haar kijk. Ze glimlacht naar me. Snel draai ik mijn inmiddels rode hoofd weer terug naar de grond. "Ik ben Christi. Hoe heet jij?" ik kijk niet op en blijf ongemakkelijk naar mijn schoenen staren. Plots voel ik hoe ze mijn schouder aantikt. Ik schrik van de plotselinge aanraking en spring op van de schommel, wat een slecht idee was. Het zand verschuift onder mijn voeten en ik voel hoe ik door mn enkel ga en op de grond val. "au" roep ik terwijl ik met tranen in mijn ogen naar mijn zere enkel kijk. Het vreemde meisje, christi, hurkt bij me neer en kijkt me bezorgd aan. "gaat het wel? heb je je bezeerd?" Ik huil zachtjes terwijl ik knik en met mn handen over mn enkel wrijf. Ze legt haar handen op mn enkel en onderbeen en begint eraan te voelen. "Nou je kan hem nog bewegen dus je hebt hem in ieder geval niet gebroken. Ik denk dat je hem gewoon verzwikt hebt. niks ernstigs" zegt ze met een klein lachje. Ik kijk haar aan en geef haar een dankbaar knikje terwijl ze me helpt opstaan. "Ga je me nu wel vertellen hoe je heet of moet je eerst ook nog door je andere enkel gaan?" vaagt ze met een knipoog. Ik grinnik om haar grapje. "Sara" zegt ik zacht. "Ik heet Sara". Ze geeft me een hand, zegt haar eigen naam nog een keer en samen gaan we weer op de schommels zitten. Ik zie Papa Luke weer langs het veldje naar ons toe komen lopen. "Dat is mijn Vade.." Ik maak mijn zin niet af zodra ik zie dat de schommel naast mij leeg is. Verward kijk ik om me heen terwijl Luke inmiddels bij me is. "Ik ben er weer hoor, gaat het goed?" Ik knik wijfelend terwijl ik op me heen blijf kijken. Luke knielt voor me neer en kijkt me aan. "Sara? Gaat het goed?" ik kijk hem in zn blauwe ogen en zie dat ze een bezorgde blik hebben. " Zag jij net een meisje weglopen? een lang meisje met blonde haren en een zwarte jas?" vraag ik hem. Hij trekt een wenkbrauw op en schud zijn hoofd. "Kom. We gaan naar binnen. Anders vat je kou" Ik wil hem al tegen spreken maar er kruipt een koude rilling over mn rug wat me een grinnikje van Papa oplevert terwijl hij mijn hand pakt en we terug naar huis lopen.

A/N:

Oke dus om een of andere vreemde reden kon ik afgelopen 2 dagen niet uploaden, vandaar dat jullie hier zo lang op moesten wachten. SorryKnorrie XEva