When The World Turns Grey

Hoofdstuk 12

Sara POV

Knipperend open ik mijn ogen. Ik ga recht op in bed zitten en wrijf de slaap uit mijn ogen. Ik schrik op als ik iemand hoor grinniken en ik kan een gil net onderdrukken als ik zie dat het mijn papa's zijn. ik zoek met mijn armen naar Phil en druk hem strak tegen me aan. Alle 4 mijn papa's komen bij me op bed zitten. Papa Michael begint te praten. "Sara, ik denk dat het tijd wordt dat je ons is alles verteld. We willen je zo graag helpen, maar als je belangrijke dingen voor jezelf houd dan lukt dat niet." Ik voel hoe er een brok in mijn keel begint te vormen. Ik heb al zo'n vermoeden waar dit heen gaat. Er stroomt een traan over mijn wang die papa Calum met zijn duim wegwrijft. "vertel het maar meisje. Alles" Ik spring van het bed en probeer weg te rennen maar papa Ashton heeft me door en duwt me terug op het bed. Ik zucht. Ik kom hier toch niet onderuit. 

1,5 jaar geleden was het weer adoptiedag in het weeshuis. Ik werd opgehaald en in de rij van de kinderen van mijn leeftijd. Er kwam een man binnen en tot mijn vreugde koos hij mij en een ander meisje, myra van 12, uit. We gingen met hem mee, en de eerste paar weken was het echt alsof ik een thuis gevonden had. Ik was zo vrolijk maar Myra leek steeds neerslachtiger te worden. Toen we op een nacht samen in onze kamer lagen begon ze plots een tas in te pakken. toen ik haar vroeg wat ze aan het doen was zij ze dat ze weg ging. Ik moest huilen omdat ik dacht dat ze me niet meer aardig vond en daarom wegging maar toen kwam ze bij me zitten en vertelde ze dat John niet de man is die wij denken dat hij is. Hij heeft haar geslagen en ze vertelde me dat hij nog veel ergere dingen met haar gedaan heeft die een papa niet hoorde te doen. Ik gaf haar nog een laatste  knuffel en toen is ze uit  het raam geklommen. Toen John merkt dat ze weg was werd hij ineens heel gemeen. Als hij boos was omdat ik iets verkeerd deed dan haalde hij zijn riem uit zijn broek en sloeg me daarmee of hij gebruikte zijn vuisten en voeten. hij schold  me uit. Hij zij dat ik lelijk dom en waardeloos was en dat ik nooit die perfecte dochter was die hij wou hebben.  En als ik echt iets stom deed dan kwam hij midden in de nacht naar boven en deed hij me pijn van binnen. ik weet niet hoe hij dat deed maar het deed het meeste pijn van alles. 

Ik kijk op en zie tranen bij iedereen. ik voel me meteen schuldig. "Sorry papa's niet huilen alsjeblieft. ik zou het nooit meer doen" Luke schud zijn hoofd. "Jij hebt niks fout gedaan Saartje, hij heeft het fout gedaan. Hij had dat nooit mogen doen. Hij had voor je moeten zorgen. Het spijt me heel erg dat je dat hebt moeten meemaken" Ik kijk hem aan met een verbaasde blik. "Maar papa.. Ik verdiende alles wat hij deed hoor. Alles wat hij zij was niet gelogen en.." "Waardoor verdiende je het dat hij je 'van binnen pijn' deed?" vraagt Papa Ashton plots terwijl de tranen nog steeds over zijn wangen liepen. "Nou ik heb een keer een glas laten vallen bij het schoonmaken, en hij vond het ook altijd stom als ik iets terug zij als hij tegen me praatte, maar dat was ook stom va.." Ik kon mijn zin niet eens afmaken want mijn woorden werden gesmoord door Luke's T-Shirt omdat hij me in een knuffel trok. "We houden van je Saartje. Je bent ons kindje en wij zouden je nooit, maar dat ook nooit pijn doen" Ik knik en kan de tranen niet meer tegen houden. "Ik hou ook van jullie papa's"