When The World Turns Grey

Hoofdstuk 39

Sara POV

Ik lig in bed. Ik voel de macaroni van die avond nog in mijn buik. Het voelt vies en vol. "kots het uit!" hoor ik haar zeggen. Met een gefrustreerde zucht draai ik me om in bed en kijk op de wekker. Half 3 's nachts. Ik kreun en trek de dekens over mijn hoofd. Rot op. Meteen word ik er aan herinnerd dat ik dat niet had mogen zeggen. Een pijnlijke steek schiet door mijn hoofd terwijl ik haar hoor grinniken. "bek houden varken, ik ga helemaal nergens naartoe". Ik ga rechtop zitten en knip de lamp op mijn nachtkastje aan. Met slaperige ogen kijk ik de kamer rond. Mijn kamer, in mijn huis. Ha! Laat me niet lachen, ik hoor hier helemaal niet. Ik stap mijn bed uit, de duizeligheid negerend en trek een groot vest van Ash aan. Ik glimlach klein als ik de vertrouwde geur van papa ruik. Ik draai me om naar mijn bed en ga opzoek naar phil. Nadat ik alle dekens en kussen van mn bed af heb gegooid merk ik dat hij er echt niet is. Ik loop naar beneden, ik zal hem wel op de bank hebben laten liggen toen ik daar even ging slapen na de lunch. Beneden tref ik niemand aan, mn vaders liggen allemaal al rustig te slapen. Phil ligt ook niet op de bank. Ik ril en kijk verlangend naar de warme deken die wel op de bank ligt. Maar ik moet eerst phil vinden, als ik zonder hem ga slapen krijg ik sowieso weer een nachtmerrie. Misschien heeft de schoonmaakster hem vanmiddag opgeruimd? Met een zucht begin ik door de rest van het huis te zoeken. In de keuken, in de kasten, onder te tafels en de stoelen. Nergens. Met een gefrustreerde kreun plof ik op de bank. Waar is hij nou. Als ik de schoonmaakster was waar zou ik dan een knuffel opbergen. De kelder waar de stofzuiger staat? Please. Please niet daar. Maar zodra het in mijn hoofd zit weet ik het zeker, want toen Michael laatst een fifa spel kwijt was lag hij ook in de kelder. Ik haat de kelder. Het is er donker en koud en er staat teveel troep. Mijn vaders weigeren ooit fanmail weg te gooien. Ze spenderen avonden en avonden om alles te lezen, en daarna wordt het naar de kelder gebracht. Maar weggooien? Nooit. Ik sta op en loop naar de deur van de kelder. Krakend gaat hij open. Ik knip het licht aan en loop langzaam de trap af. Oude muziekinstrumenten, verhuisdozen, en kasten vol met brieven en cadeautjes van fans. Ik dwaal door de grote kelder en slaak een gil zodra ik mijn voet stoot tegen een van de kasten. Met een bulderend geluid komt er een stapel boeken en knuffels naar beneden als de plank het begeeft die ik nog maar net weet te ontwijken. Shit. Ik wil net beginnen met opruimen als een grote bruine enveloppe boven op de stapel mijn aandacht trekt. Dit is geen fanmail, dat ziet er niet zo uit. Er staat geen adres op, geen lieve berichtjes, geen namen. Helemaal niks. Nieuwsgierig pak ik de enveloppe van de grond en trek het papier eruit. De wereld zakt weg. Mijn oren suizen terwijl ik naar de foto kijk, en me dat moment herinner waar ik was. Ik lig op een oud vuil matras op de zolder in John's huis. Ik heb een wond op mijn hoofd van de gesp van de riem en ik ben bijna helemaal naakt. Een traan rolt over mijn wang terwijl ik de foto omdraai en naar de dikke zwarte letters staar. " Geniet nog maar even van dat secreet zolang jullie dat kunnen, en begin maar alvast achterom te kijken, want vroeg of laat sta ik daar" Ik hoor de kelder deur open gaan en Luke's stem naar beneden komen "Saar! Saar wat was dat geluid, ben je oke?!" ik hoor hem naar beneden komen maar ik kan geen woord uit mijn mond krijgen ik kijk en kijk en kijk naar de foto die trilt in mijn handen. Hij komt me halen. Hij komt me halen. Hij komt me echt halen..

A/N

Im back! Ik hoop dat jullie je een van de eerdere hoofdstukken waar deze foto bezorgt werd nog kunnen herinneren. Het was hoofdstuk 20 als ik me niet vergis! 

Ik update vandaag of morgen hoofdstuk 40 er gelijk achteraan

XEva