When The World Turns Grey

Hoofdstuk 29

Michael POV

Geshockeerd kijk ik hoe Sara haar armen weer laat zakken en haar gezicht weer ontspant. De dokter plaats een dopje op de naald van je injectie die hij haar net heeft gegeven. Ik zie hoe er een traan over Ashton's wang rolt, en sla een arm om hem heen. "He het komt wel goed Bro. Ze is gewoon even flink in de war. Hoelang werkt die prik?" vraag ik tegelijk aan de dokter. "nou maximaal 1 uur. Maar mocht haar reactie weer zo zijn, kan ik deze maatregelen niet nog een keer nemen. U kunt eventueel overwegen een fixatie band om het bed vast te.." "NEE!" hoor ik plots van de andere kant van de kamer komen. "mijn dochter wordt niet vast gemaakt aan een ziekenhuisbed alsof ze gek is. Ze is niet gek. Ze is gewoon in de war, en geschrokken. En bang.." zegt Luke. Ik kijk Luke aan en geef hem een glimlachje, die hij met een gespannen knikje beantwoord. "we houden haar zo kalm mogelijk. De schrik is er nu voor ons vanaf. We houden haar wel kalm" zegt Ashton, die probeert weer terug te kruipen in zijn rol van verantwoordelijke vader. Calum staat nog steeds naast het hoofdeind van het beden en strijkt afwezig over Sara's haar, en staart voor zich uit.

*1 uur later*

Sara POV

Langzaam komt het steeds wittere licht weer dichterbij. Ik weet wat er gaat komen, en open mijn ogen waardoor ik weer naar het witte plafond kijk. "Papa" probeer ik te zeggen, maar mijn stem klinkt zo schor en zacht dat het amper te verstaan is. Toch voel ik iemand een klein kneepje in mijn hand geven die ik dankbaar beantwoord. "Papa" zeg ik nog een keer terwijl ik naast me een zacht snikje hoor. Met moeite draai ik mijn hoofd naar rechts en zie dat Papa Calum mijn hand vast heeft, en er een traan over zijn wang rolt. Ik voel me meteen zo enorm schuldig dat het voelt alsof het gevoel me platdrukt. Ik probeer rechtop te gaan zitten maar voel een stekende pijn in mijn hoofd die me wit doet wegtrekken. Onwillig komt er een kreuntje uit mijn keel, die er meteen voor zorgt dat ik 4 paar ogen boven me heb hangen, en papa michael die me zachtjes terug in de kussens duwt. "Hier wacht maar, dit is makkelijker" zegt hij zacht terwijl hij de afstandsbebdiening van de zijkant van het bed haalt, en langzaam het hoofdeinde omhoog laat komen. Na even uitproberen zit ik zo ver rechtop dat mijn hoofd het toelaat en kan ik mijn omgeving iets beter zien. Ik lig in een kamer vol met aparaten en machines. Ook dan pas voel ik een zeurend gevoel in mijn neus en keel, en iets prikken in mijn hand en arm. Met een pijnlijk en verwart gezicht beweeg ik mijn hand naar mijn neus maar Papa Michael pakt hem meteen vast en legt hem terug op het bed. "Laat maar zitten Saar" zegt hij zacht. Ik kijk hem met een onduidelijke blik aan. "laat wat maar zitten" Ik probeer met mijn handen te voelen maar Luke en Calum hebben allebei mijn handen al vast. "de Sonde"antwoord Michael op mijn vraag. Paniek raast door mijn lijf terwijl 'zij' begint te krijsen in mijn hoofd. De sonde?! Ze hebben je gewoon vetgemest terwijl je het ninet eens wist. Domme Koe! Trek dat ding eruit! Nu! Of wil je soms nog dikker worden?! Ik begin om me heen te schoppen en prbeer mijn handen los te rukken maar mijn papa's zijn te sterk uiteindelijk geef ik het op en laat de tranen de vrij loop. "Alsjeblieft papa.. alsjeblieft haal het eruit. Alsjeblieft.." Papa micchael probeert te antwoordn maar zijn gezicht vertrekt van iets wat op pijn lijkt, en zonder nog iets te zeggen loopt hij de kamer uit. Papa Ashton gaat op zijn plek staan. "Nee Saar. Hij moet er in blijven. Het is voor je eigen bestwil. De tranen stromen over mijn wangen terwijl ik me als een balletje oprol terwijl allebei mijn handen vast gehouden worden door papa Luke. Ik druk mijn hoofd onder de dekens. "maak me dood. Maak me dood. Maak me dood. Fluister ik terwijl ik voel hoe Papa Luke's handen beginnen te trillen om de mijne.

A/N

2 hoofdstukken achter elkaar als goedmakertje voor het niet updaten gisteren