When The World Turns Grey

Hoofdstuk 22

Ashton POV

Als we later op die middag klaar zijn met de film beginnen Luke en Mickey meteen weer te klieren. Ze rennen achter elkaar door het huis, en proberen elkaar met kussens voor het hoofd te slaan. Sara zit op de bank en kijkt er naar. Plots trekt ze ineens wit weg, en begint met haar ogen te knipperen. Ik sta op en loop naar haar toe. Ik kniel voor haar neer en leg mijn handen op haar knieen, die inmiddels hevig trillen. Ze legt haar handen op haar slapen en wrijft er met een pijnlijk gezicht over heen. Ze wiegt zachtjes heen en weer, en ik hoor hoe er een zacht borrelend gekreun in haar keel vormt. "Jongen! Het gaat mis, Komen nu!". Ik ga naast Sara zitten en sla mijn armen om haar schouders, maar het lijkt wel alsof ze helemaal niet door heeft dat ik er ben. Calum komt als eerste de woonkamer weer in, met een gepaniekeerde blik in zijn ogen. Zodra hij de situatie ziet, weet hij meteen hoelaat het is. Ik zie hoe hij naar de keuken loopt en terug komt met een glaasje water en een paar stukjes appel voor na afloop, en neemt dan zijn vaste plek in aan haar andere zijde. Sara duwt haar handen op haar oren en slaakt een kleine zachte gil. Ik zie dat Calum op zijn lip bijt. We hebben het er allemaal moeilijk mee als dit gebeurt. Ze is dan gewoon onze Sara niet meer. Dat doet pijn. Inmiddels zijn Mickael en Luke ook gekomen en zijn voor haar gaan zitten. Plots verstijft ze helemaal. Het kleine beetje kleur dat nog in haar wangen zat trekt er nu ook uit. voor we door hebben wat er gebeurt zakt ze tegen me in elkaar. Ik kom snel in beweging. Ik til haar op en leg haar in de juiste houding op de vloer. Ik leg een vinger in haar hals om te controleren of ze nog wel een hartslag heeft, maar daar lijkt niks mee aan de hand te zijn. Na een minuut of 5 haalt ze ineens hijgens diep adem, en vliegen haar ogen open. Ze zucht even diep, en slaat dan haar armen om Calum heen, die haar inmiddels stevig heeft vast gepakt. "Meisje toch. Meisje toch Meisje toch" hoor ik hem fluisteren. Ze probeerd een glimlach op te zetten maar krijgt het niet voor elkaar, dus zucht gewoon nog een keer en knikt. Luke loopt naar de keuken en komt even later terug met het doosje pillen die we voor haar hebben gekregen als ze een paniekaanval had. Ze staart er met grote ogen naar en kijkt ons dan verdrietig aan. "Hoef ik ze alsjeblieft niet? Ik ben niet gek.. Ik wil ze niet pap.." Luke twijfelt zichtbaar, maar haalt dan toch 2 pilletjes uit het potje en rijkt ze Sara aan. Met duidelijke tegenzin pakt ze ze aan en slikt ze door met een slokje water.