When The World Turns Grey

Hoofdstuk 23

Sara POV

Ik ren. Ik ren zo hard als ik kan, maar ik kom niet vooruit. Achter me hoor ik hoe de voetstappen dichter bij komen. Ik gil, ik schreeuw en ik krijs maar diep van binnen weet ik gewoon dat er niemand gaat komen. Achter me komen Michael, Luke, Calum, Ashton en John steeds dichterbij. Allemaal met de zelfde grijns op hun gezicht die steeds breder wordt elke keer dat ik een gil uitstoot. Luke komt oor me staan. Hij zwaait zijn arm naar voren en..

mijn ogen vliegen open, en gedesorienteerd kijk ik om me heen. Ik lig gewoon in mijn eigen kamer. Thuis. Hijgend laat ik mijn hoofd in mijn handen zakken en begin met lange zachte uithalen te huilen. Ik kan dit niet meer. Ik kan dit niet meer! IK KAN DIT NIET MEER. Nog steeds duizelig sta ik op uit mijn bed en zwalk naar mijn badkamer. Ik zet de kraan van het bad aan, en ga vervolgens boven de w.c hangen. Ik steek mijn vinger in mijn keel. En opnieuw, en opnieuw en opnieuw, tot er alleen nog maar gal en bloed uit komt. Als ik klaar ben, sta ik op en loop zwalkend naar mijn kast terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen stromen. Uit mijn kast pak ik een klein houten doosje, en loop terug naar de badkamer waar ik de deur achter me opslot draai, ik draai de kraan van het inmiddels overstroomde bad dicht, en ga er met kleding en al inzitten. Ik open het doosje. Daar, op de rode satijnen bekleding ligt mijn redding. Mijn bevrijding. 1 flesje met slaappillen, en 2 vlijmscherp nieuw mesje, die ik heb achtergehouden voor dit moment. Stiekem wist ik altijd al dat het ooit zou gaan komen. Ik weet niet waarom maar er krult zich een bizarre krankzinnige glimlach om mijn lippen. Ik pak mijn flesje water van de rand van het bad en begin de pillen in te nemen. Een stuk of 6 tegelijk. Ik pref het niet, ik merk het niet. Het voelt alleen maar oke. Alsof het zo bedoelt was. Zodra ik het hele flesje leeg heb, pak ik het mesje uit het doosje. Ik zet het op de binnenkant van mijn onderarm en duw hard naar beneden. Voor ik het weet zit ik al 1 cm diep in de wond. Ik voel dat het mesje wordt gegengehouden door iets, en ik weet dat dit het is. Ik zet kracht en trek het mesje over de ader. Met een klein boogje begint de wond harder te bloeden. Ik voel hoe mijn arm begint de kloppen door bloedgebrek. terwijl het leven uit me wegvloeit weet ik dat er nog 1 ding is wat ik moet doen. Ik pak mijn iPhone van de rand, en klik op de groepsapp die ik heb samen met mijn papa's en louis, harry, niall, zayn en liam. Ik druk op het knopje voor een spraakbericht en begin te praten: "Hallo iedereen. Het spijt me heel erg dat ik dit moet doen, maar ik kan niet meer. Ik ben zo moe. Zo moe.. Mijn hoofd kloot met mijn leven, en ik ben nooit goed genoeg. Het spijt me dat ik zelfs nu nog dik en lelijk en als een mislukking heen moet gaan. Het spijt me dat jullie zoveel moeite in me hebben gestoken en ik jullie bedank, maar geloof me, ik doe jullie juist een plezier. Ik hou van jullie. Zielsveel. Het is goed zo" 

Tijdens het praten merk ik dat ik steeds lichter in mijn hoofd wordt. Inmiddels is het hele badwater rood geworden, en terwijl ik voel hoe het leven uit me vloeit krijg ik weer die glimlach op mijn gezicht. Het is over. Het is eindelijk over. Het wordt zwart voor mijn ogen en het laatste dat ik voel is het warme badwater op mijn gebroken lichaam.