When The World Turns Grey

Hoofdstuk 30

Luke POV

Ik staar naar beneden naar het trillende meisje op het bed, die met enorme verschrikte ogen naar de zuster in het wit kijkt die een nieuwe zak sondevoeding aan het slangetje koppelt. Het is inmiddels 7 dagen nadat Sara is wakker geworden, maar er is nog steeds niet veel verandert. We zijn hier zoveel mogelijk, maar omdat het een intensive care afdeling is mogen we 's nachts niet bij haar blijven. En elke keer zodra we weg zijn en ze even onbeheerd is probeert ze weg te komen. Zo ook gisteren. Toen heeft ze 's nachts de sonde en het infuus er voor de zoveelste keer uitgetrokken en probeerde ze weg te lopen uit het ziekenhuis.. alleen haar spieren waren nog zo zwak dat ze haar toen midden in de nacht flauwgevallen op de gang hebben gevonden. Ik zucht diep bij de herinnering. Ik doe het bedhek aan mijn kant omlaag. Ze snapt wat ik wil doen, en schuift op zodat ik naast haar op het bed kan gaan liggen. Ik trek haartegen me aan en ze legt haar hoofd op mijn borst en zucht. Plots verstijfd ze en kijkt verschrikt om zich heen. "Wat is er Saar?" vraag ik. Ze schud haar hoofd, en gaat weer rustig liggen. "Niks. Ik dacht gewoon. Ik dacht dat ik iets hoorde, maar ik vergiste me denk ik" zegt ze in die zelfde monotone toon als waarin ze de afgelopen 2 dagen gepraat heeft, als ze al iets zij wat de woorden die ze gebruikte waren schaars. Michael zit aan de andere kant van de kamer te slapen achterover gezakt op een stoel met zn mond wijd open. Onze slaappatronen zijn erg, euhm.. interessant geworden afgelopen dagen. Plots komen Ash en Calum weer binnen samen met de arts waarmee ze een bespreking hadden over Sara. Ik kan zien dat Calum gehuilt heeft en op Ashton's gezicht staat zo'n lijkbleke geschokte uitdrukking dat ik accuut van het bed af stap om te horen wat de dokter, die niemand van ons nog kent, voor nieuws heeft. Hij gaat aan Sara's voeteneind staan. Sara kijkt hem niet aan, maar gaat wel rechtop zitten om naar hem te kunnen luisteren. "Sara, we laten je gaan. Je mag naar huis" ik hoor Michael, die inmiddels wakker is en er bij is komen staan geschokt inademen, terwijl er een klein glimlachje op Sara's lippen speelt. Ik kijk Sara aan, maar ze kijkt niet terug. Ze glimlacht nog steeds, maar de glimlach geeft me geen voldoening. Alsof ze ergens zit wat niemand van ons ooit zou kunnen begrijpen. Het maakt me ongerust, en voor ik mezelf heb kunnen tegen houden flap ik het er al uit: "Dat kan niet. Hoe moet dat dan met eten, en al dat andere gevaarlijke. Het is niet veilig voor haar thuis" de Arts kijkt een beetje met een geirriteerde blik mijn kant op. "Wij zijn hier geen psychiatrische inrichting meneer Hemmings" zegt hij bot. " Als het aan mij ligt hadden we Sara 4 dagen geleden al met ontslag gestuurd, maar de anderen schijnen te denken dat het geld ons op de rug groeit. Heeft u enig idee hoeveel geld een plek in een ziekenhuis kost?" Die opmerking maakt me zo kwaad dat ik me in moet houden om die man niet hier en nu een trap in zn kloten te geven. "Geld!!?? Gaat het daarom?! Het kan u ook echt niks schelen wat er met Sara gebeurt! Kijk naar haar! Ze is vel over been, en ziet eruit alsof ze zichzelf elk moment van een brug de snelweg op wil storten! En u durft te beginnen over hoeveel het kost om haar hier te houden?! Het gaat hier om een kind! Mijn dochter!" zonder dat ik het oor heb beginnen de tranen over mijn wangen te stromen terwijl ik alle frustratie eruit laat. Na nog een aantal keer van de dokter gehoord te hebben dat 'hij er niks aan kon doen, en dat dat nou eenmaal de vorm van zaken is' verwijdert hij de sonde en het infuus en laat ons weten dat we een half uur hebben om onze spullen te pakken en dan is hij weg. Verbaasd en geschokt laat hij ons achter terwijl Sara al het bed uit is gesprongen en met nog steeds die vreemde glimlach om haar gezicht haar spullen pakt. Zodra ze haar toiletspullen in de rugzak propt begint ze een beetje te wankelen wat ons alle 4 weer bij zinnen roept. Ashton tilt Sara op het bed en vraagt haar om daar even te blijven zitten terwijl wij alle spullen bij elkaar rapen en het is 2 tassen proppen. Binnen 20 minuten staan we met Sara buiten. Michael hanggt aan de telefoon en Ashton haalt de auto uit de garage terwijl Calum en ik met Sara tussen ons in voor de ingang van het ziekenhuis staan te wachten. Sara kijkt op naar me en geeft een kneepje mijn hand waardoor ik haar aankijk. Ze rijkt met haar ene hand die Calum niet vast heeft naar me uit. Ik snap wat ze wil zonder dat ze heft hoeft te zeggen en til aar op. Ze slaat haar armpjes om mijn nek en fluistert zachtjes in mijn oor. "Ik vind het wel fijn om naar huis te gaan hoor papa. Het kom wel goed, jullie zijn de beste papa's van de wereld". Ik geef haar een kus op haar hoofd, waar ik precies bij kan omdat ze met haar hoofd op mijn schouder leunt. En zucht diep. We nemen ons meisje weer mee naar huis, en voor het eerst voel ik naast de onrust ook een stukje enthousiasme. Misschien werkt het wel deze keer. Wie weet. Misschien.